Het functioneringsgesprek

Just an ordinary Monday. Alleen ben ik vrij van school vandaag. Relaxed zou je zeggen. Een dagje dat ik niets moet maar alles mag. Echter had ik voor vandaag een afspraak, en wat voor één.

Één keer per jaar moet het ervan komen. Een gesprek waarin je verteld wordt of je werkgever bijzonder tevreden met je is, of dat je de meest beroerde werknemer ooit bent en ze zo snel mogelijk van je af willen. Het wel bekende functioneringsgesprek of disfunctioneringsgesprek.

Ik werk inmiddels twee jaar voor de Zorgspecialist en heb vorig jaar zo’n zelfde gesprek gehad. Zenuwachtig? Welnee. Buiten hartkloppingen, slapeloze nachten, acute zweetuitbarstingen en trillende handjes had ik werkelijk nergens last van.
Toen werd me verteld dat ik het toch niet zo slecht deed en ze me wederom een jaarcontract aanboden. En daar zit ik dan, een jaar later, om wederom te praten over mijn functioneren.

Dit keer had ik me voorgenomen om niet zenuwachtig te zijn. Om me vooral niet druk te maken, laat staan de ernstigste scenario’s te bedenken. Ik zou er dit keer geen slapeloze nachten aan overhouden en er al helemaal niet vanuit gaan dat er geen toekomst voor mij zou zijn bij de Zorgspecialist.

Hoe ik dit alles heb kunnen waarmaken? Op zondagavond een hele slechte film kijken waardoor mijn gedachten bij die o zo slechte film blijven in plaats van bij mijn functioneringsgesprek. Dusdanig laat gaan slapen dat ik mijn ogen niet meer open kon houden en dus geen slapeloze nacht kon hebben. De volgende ochtend zo laat op staan dat ik geen tijd had om me druk te maken maar moest zorgen dat ik nog kon douchen voordat ik naar het gesprek moest. Onderweg mijn radio zo hard zetten dat er geen doemscenario’s meer toegelaten werden in mijn overvolle hoofd.

Een kop koffie in mijn handen weerhoudt me ervan om zenuwachtig aan mijn vingers te pulken en dan is het zover. Het gesprek begint.
Om te beginnen had mijn manager feedback gevraagd aan meerdere mensen om een beter beeld van mij te krijgen. Mijn hart ging toch iets sneller kloppen, wat zouden al deze mensen gezegd hebben?

En toen kwam het verlossende woord, tevredenheid. De ouders van mijn cliënten, mijn coördinator en praktijkbegeleider waren allen bijzonder tevreden over mijn functioneren.
Mijn communicatie is goed, ik gebruik veel humor in mijn werk, ik pas binnen het team, ik ben gegroeid in mijn professionaliteit, mijn motivatie is sterk verbeterd, ik ben makkelijk aanspreekbaar en ben ook nog eens flexibel.
Als ik niet aan het bureau vastgeklampt zat was ik terplekke op een grote roze wolk gaan zitten. Ik had me dus nergens zorgen om hoeven maken.

Als klap op de vuurpijl… een contract voor onbepaalde tijd.

Dit heb ik dezelfde dag nog gevierd. Ik bleek een voldoende te hebben gehaald voor mijn onderzoeksplan voor school, nog een goede prestatie. Ik haalde een heerlijke lunch, ging naar de kapper en werd ook nog door mijn ouders uitgenodigd om ’s avonds uit eten te gaan.

Wat een heerlijke vrije schooldag.