Met de geboorte van Lynn werden er ongevraagd zo
ongelooflijk veel clichés op mij afgevuurd. Ik moet daarbij meteen eerlijk
bekennen dat het overgrote deel van de clichés ook echt zo is. Lynn is de
mooiste baby van de hele wereld, zonder twijfel!
Je kan nergens anders meer over praten. Confronterend om
toe te geven, maar absoluut waar. Op zijn minst 70%(misschien wel meer) van
mijn gespreksstof gaat over mijn dochter.
Het roze wolk principe kwam natuurlijk ook oneindig vaak
te sprake. Er bestond niets mooiers dan moeder worden, huilen en poepluiers
wegen niet op tegen de liefde voor je kind.
Nou dat cliché klopte voor mij van geen kanten.
Ik had om te beginnen zeker de eerste 6 weken last van de
wond in en op mijn buik. Wilde ik na een week een rondje lopen met de
kinderwagen, kon in halverwege terug omdat ik vermoeit was en teveel pijn had.
Ik mocht niet tillen, mocht niet autorijden, kon niet te lang staan en niet ver
lopen. Fietsen was het enige wat me goed afging, maar dat mag dan weer niet in
combinatie met een paar weken oude baby… de eerste weken waren dus flink
uitdagend en soms frustrerend.
Als klap op de vuurpijl had ik, en ik geloof nog steeds wel eens, flink last van mijn hormonen. Tijdens mijn zwangerschap had ik nergens last van. Geen huilbuien of hysterische perikelen.
Maar toen Lynn eenmaal geboren was… hormonen in overvloed! Dit resulteerde zich in een lichaam dat na twee minuten huilen van dochterlief op ontploffen stond. Vreselijk vermoeiend, ik begreep soms mijn eigen moeilijke gedoe niet eens, laat staan een ander.
Gelukkig was daar mijn lieve vriend, die altijd ontspannen is en zich niet snel druk maakt. De enige die mij ook maar een beetje in de buurt van die roze wolk kreeg door zijn lieve woorden, vertrouwen in mij en zijn eeuwige geduld!
Roze wolk? Lynn kreeg de eerste weken borstvoeding dus
langer dan 3 uur slapen zat er helaas niet in. En dan het huilen, dat ze
regelmatig deed als ik alleen thuis was. Schone luier en melk gedronken, wat
wil een baby dan nog meer.
En daar komt weer zo’n cliché. Je baby mag best eens 15
minuten huilen hoor. Nou ik weet niet hoe een gemiddelde moeder zich hierdoor
heen slaat. Ik wist toch na zeker 3 minuten weggekeken te hebben op mijn
horloge echt niet hoe ik de overige 12 minuten door zou moeten komen. Baby’s worden zonder gebruiksaanwijzing geboren en je dient zelf uit te vogelen hoe zo’n baby nou in elkaar steekt. Ik vond het best lastig, vooral omdat je het goed wilt doen voor je kind.
Het grappigste waar geworden cliché is dat je een hele
dag bezig kan zijn met luiers, flessen, badjes en entertainment van je baby. Ik
verklaarde mijn vriendin voor gek toen ze vertelde soms om 17.00 nog niet gedoucht
te zijn. Hoe druk kan je nou zijn met die luiers dacht ik? Nou heel druk kan ik
je vertellen, en zeker als niet alles in de luier beland maar ernaast. Ik ben er al maanden, dagen lang druk mee.
Hoe groter Lynn werd, hoe beter het mij afging. Minder kwetsbaar,
meer communicatie. En dan die eerste lach, een toppunt en cliché!
Van haar eerst geluidje schoot ik werkelijk helemaal vol,
zelfs ik als nuchtere vrouw ben hier niet tegen opgewassen. Ik denk dan ook dat
ik nu kan zeggen dat ik mij regelmatig op een roze wolk bevind. Ik geniet van
mijn kind en snap haar met de dag beter. Was dit vanaf dag één zo? Dat dacht ik
niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten