De buik

Iedereen heeft er één. Je hebt ze in alle soorten en maten. Dikke, platte, met één rol, met twee rollen of juist met blokjes. Voorheen was mijn buik iets waar ik mij niet dagelijks over uitliet. Hier zeg ik meteen bij dat voorheen ook niemand een mening had over mijn buik. Tegenwoordig schijnt het echter normaal te zijn dat iedereen zijn of haar mening over mijn buik mag uiten. Het is zo’n issue dat het een bepalend lidwoord verdient.

De buik is eigenlijk een vreemd gegeven. Tijdens mijn zwangerschap bleef ik de eerste maanden wachten op het moment dat ik kon zeggen dat mijn buik al flink groeide. Dat het duidelijk zichtbaar werd dat ik zwanger was en anderen het aan mij konden zien. Ik vond dat een geweldig moment toen mijn buik daadwerkelijk uitzette.
 
Toen ik zo’n 7 maanden zwanger was, en mijn buik iets was waar je niet meer één twee drie omheen kon, veranderde de reactie van de mensen om mij heen. Daar waar ze mij voorheen aankeken om te vragen hoe het met mij ging, was er de laatste twee maanden van mijn zwangerschap enkel nog oog voor mijn buik en de baby die erin zat. Mensen die tegen je praten en ondertussen naar je buik staren. Een bijzondere ervaring. Ik kon me soms compleet onzichtbaar voelen. Wat, gezien mijn omvang, ook weer een wonder was.

En dan is daar het keerpunt, de dag dat ik beviel via een keizersnede. Ik had de naïviteit om te denken dat met de geboorte van mijn dochter, mijn buik ook zou verdwijnen. Ik bedoel, dat het niet in een dag helemaal de oude zou zijn snapte ik nog wel. Maar dat het weken zou duren, dat had iemand mij van tevoren wel even mogen melden.

Ik heb na ruim 3 maanden een ‘Slim Belly’ project gedaan bij de sportschool. Met een band om je buik 40 minuten fietsen of lopen. Met een hartslag van 153 zoveel mogelijk centimeters verliezen doordat je buik gaat zweten. Ik werd er héél gelukkig van. Mijn broeken gingen voorheen aan, maar dan kreeg ik ze niet dicht. Na 10 weken was ik op mijn buik respectievelijk 3 en 6 centimeter omvang kwijt. Broeken ritsten weer dicht, dat voelde als een overwinning!

En soms werd het een tikje obsessief. Dat je denkt dat iedereen naar je buik kijkt omdat hij nog niet verdwenen is. Dat ik bang was dat mensen mij zouden feliciteren met mijn zwangerschap als ik zonder kinderwagen over straat zou gaan. Dat is me gelukkig maar één keer gebeurd. Één van mijn bewoners vroeg of ik soms weer zwanger was. Dat kon ik nog net aan handelen. Bij een ieder ander was ik ontploft denk ik.  

Maar het ergste van alles vind ik dat iedereen denkt er iets over te mogen zeggen. Ik bedoel, alsof ik zelf niet zie en vooral voel dat mijn buik nog niet helemaal de oude is.

Mensen die zonder blikken of blozen zeggen ‘nou die buik van jou blijft wel dik he’. Ik moet dan vreselijk mijn best doen om niet iets te zeggen als ‘maar ik heb een baby gekregen, wat is jouw excuus?'.

Nu na bijna 6 maanden en inmiddels ruim een week van hardlopen en gezonder eten kan ik constateren dat mijn buik slinkt. Het heeft effect wat ik doe en dat motiveert ontzettend! Volhouden dus. De buik, zal weer gewoon een buik worden.