Een week zonder mijn dochter, hoe ik dat kon, waarom ik dat wilde en of ik dat wel aankon. Een ieder die hoorde dat ik een week van huis zou zijn verklaarde mij voor gek. De moeders, maar ook mensen zonder kinderen.
Ik zelf zag er geen probleem in. Ik had bedacht haar wel te zullen missen, maar ik ben nu eenmaal geen moeder die geen dag zonder haar kind kan. Zo vind ik mijn slaapdiensten ook heel fijn, juist omdat ik Lynn dan overdag de hele dag meemaak en zie. De nachten slaapt zij ook.
Maar een week weg van mijn negen maanden oude dochter. Het werd vreemd gevonden. Ik voelde op een punt zelfs schaamte dat ik het niet zo erg vond als de rest van mijn omgeving. Maar besloot dat ik toch zeker zelf wel bepaal of ik dat kan of niet.
Het is ook niet zo dat Lynn achter liet bij de eerste de beste. Nee ik liet haar achter bij haar lieve papa, die de hele wereld voor haar beweegt en engelengeduld heeft. Wat wil een moeder nog meer voor haar dochter.
Ik heb mijn lief overigens eens twee maanden moeten missen dus die ene week daar was ik ook niet bang voor. Kortom, ik had er zin. En dwars als ik ben, zou ik wel even laten zien dat ik dat kan.
Zoals ik al dacht, de week vloog voorbij. De eerste dag was de dag van afscheid en aankomst. Afscheid niet te dramatisch, we hebben immers alle mogelijke middelen om contact te hebben via de telefoon. Bellen, berichten, appen, facebooken en beeldbellen. Aan communicatie geen gebrek. Dikke kussen, een knuffel en tot volgende week. De aankomst verliep vlotjes en de eerste avond werd ingeluid met lekker eten in een restaurant.
Dag twee was de dag van de boodschappen en zwemmen. Nu ben ik dol op zwemmen en heeft 'de Eemhof' een wildwaterbaan. Blijer kan je mij niet maken dus.
Dag drie bestond uit Verschrikkelijke ikke 2 in 3D wat geweldig was. Mijn lief ergert zich nogal eens aan het feit dat ik tekenfilms als Madagascar erg leuk vind. Verschrikkelijke ikke 2 was een absoluut succes en de middag vloog om. 's Avonds crazy bingo, aan plezier geen gebrek.
Dag vier werd gevuld met een high tea en shoppen. Een programma dat geheel aan mij besteed was. Heerlijke sandwiches, worteltaart, chocolade en lekkere thee.
Dag vijf stond in het teken van Dolfinarium. Heerlijk weer, prachtig park, prachtige dieren en hele leuke shows. Die walrussen blijven leuk en de dolfijnenshow was te gek. Dat alles in het zonnetje.
Ondertussen kreeg ik wel bijna elke dag een fotootje van mij kanjers waardoor ik ze toch kon zien.
Dag zes ging over de kop en ondersteboven in Walibi. Ik overschatte mezelf iets door te denken dat de Speed of Sound heus zo heftig niet is. Voor- en dan vooral achteruit was toch best een aanslag op de maag. Vooral omdat ik halverwege mijn gevoel van richting geheel kwijt was. Gillen helpt overigens erg in het proces van die desoriëntatie. Ik denk dat degene die met mij in deze achtbaan zaten, nog altijd suizende oren hebben.
Aan het eind van de dag aten we in het restaurant en hebben we gebowld. Eenmaal bij het huisje was het alweer tijd om in te pakken. Op dag 7 zaten we bijtijds in de auto en zat het erop. Om 12.00 zag ik mijn lief en Lynn weer.
Heerlijk om weer thuis te zijn. Ik heb de hele middag lekker met Lynn geknuffeld en gespeeld. Maar ik heb het prima doorstaan, net als Lynn met haar pap het prima redden zonder mijn aanwezigheid. Het zal niet vaak voorkomen maar het een geruststelling om te weten dat ik het een volgende keer weer zou kunnen doen. Het was tenslotte maar een weekje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten