Het consultatiebureau

Met het krijgen van een kindje krijg je automatisch te maken met het consultatiebureau. Ook wel bekend als consternatiebureau. Je krijgt keurig een telefoontje van een wijkverpleegkundige die bij je op huisbezoek komt de eerste keer. En wij troffen een hele lieve, Wilma. Ze vond Lynn een prachtig kindje en was ontzettend lief voor haar. Draaide haar zachtjes om en kletste tegen haar. Kortom, een plaatje van een mens.

De volgende bezoeken vonden plaats bij het consultatiebureau zelf. En toen begon het festijn.
Om te beginnen is het onwennig en moeizaam om je baby uit te kleden, wat Lynn sowieso niet zo leuk vindt. Dan moet ze worden gemeten, zowel in de lengte als de omvang van haar hoofd. Dan wordt mevrouw overgeplaatst naar de weegschaal alwaar haar gewicht bepaald kan worden. Na deze ondernemingen heb ik altijd een huilend kind dat protesteert, en dan moet het daadwerkelijke bezoek nog beginnen. 

Een bezoek dat ik de ene keer beter kan hebben dan de andere keer. Ik vond het in het begin maar een verplichting. 'Hoe bevalt het moederschap?' Wordt altijd gevraagd. In het begin voelde het als een test. Ik wilde wel het juiste antwoord geven. Echter raak je aan de vragen gewend en kwam ik erachter dat er geen juiste antwoorden bestaan. Ik moet wel altijd aan de film ‘de gelukkige huisvrouw’ denken als ze me vragen hoe het mij afgaat. De neiging om dan zeggen dat ik af en toe mijn baby verstop in een kartonnen doos in de garage, zoals Carice van Houten daar doet, kan ik altijd maar net bedwingen.  

De verplichting heeft inmiddels plaats gemaakt voor nieuwsgierigheid. Hoeveel zal Lynn gegroeid zijn? Ik ben altijd benieuwd. Ook haar gewicht vind ik altijd leuk om te horen. Ik voel wel dat ze zwaarder wordt. Als Lynn in de maxicosi zit vind ik het een hele klus om mevrouw te tillen. Maar het precieze getal is leuk om te weten.

Aan de andere kant hebben die getallen ook nadelen. Want de groei van Lynn wordt vergeleken met gemiddelden. Onder- en bovengemiddeld, te weinig of teveel gewicht, te klein of te groot. In het begin werd ik er nerveus van. Zo groeide haar hoofdje in het begin bovengemiddeld. Een grap als 'maar al die hersenen hebben toch een plek nodig’ werd niet gewaardeerd. Een bezoek later zat ze weer op de 'curve'. Maar onbewust maakte ik mij toch zorgen. Die curve is er niet voor niets.

Echter is ieder kind anders en groeit dus ook anders. 

Het absolute dieptepunt van de bezoeken aan het consultatiebureau zijn toch zeker de prikken. Wat is dat ongelooflijk gemeen. Zulke grote naalden in zulke kleine beentjes! Dan zegt de wijkverpleegkundige of kinderarts ‘houd haar handjes en armpjes maar goed vast’. Daar hang je dan als moeder boven het hoofd van je dochter, te glimlachen, wetende wat er gaat gebeuren.
De lach van Lynn verandert in oorverdovend krijsen en terecht, want die prikken doen hartstikke zeer. Ik weet dan ook niet hoe snel ik haar moet oppakken als de prikken gegeven zijn om haar nog net niet fijn te drukken tegen mijn borst. De arme stakker. Totaal geschrokken en hulpeloos hangt ze dan in mijn armen. Iedere keer vind ik het weer zielig. De eerste keer kon ik net aan mijn eigen tranen in bedwang houden. Zodra ze echt gaat snappen dat ze de prikken krijgt, mag mij lief mooi mee. 

De laatste keer viel me alles mee. Geen prikken en Lynn gaf zowaar een glimlach naar de arts. Ze vond het meten en wegen geen pretje, maar toen ze de stethoscoop van de arts kon grijpen leek het allemaal best leuk. Gekleurde blokjes en speeltjes zijn altijd een goede afleiding.

En als het bezoek er dan op zit, dan mag mevrouw weer in haar kleding gehesen worden. Dit vindt ze, net als het uitkleden, nooit zo leuk. Al dat gepluk en gesjor.

Kortom, zo’n bezoek voelt als een hele onderneming terwijl het in totaal maar een half uur in beslag neemt. Echter is het wel belangrijk om de groei van Lynn in de gaten te houden, dus blijven wij trouw naar het consultatiebureau gaan.