Alle beestjes zijn leuk

Zo´n week vakantie confronteert je ook met opvoedkundige dilemma´s. Laten we Lynn zoals we inmiddels thuis doen, met de pot mee-eten? Of geven we haar de potjes, mocht ze iets niet lekker vinden?
Voor de zekerheid toch maar de oude vertrouwde Olvarit meegenomen, mocht het avondmaal niet in de smaak vallen. Al at Lynn achteraf prima mee met wat wij aten. De blauwe aderkaas, die ikzelf overigens niet lekker vind maar mijn lief dolgraag eet, vond Lynn niet zo smakelijk. Maar de kip tandori, schouderkarbonade, braadworst en de varkensribbetjes at ze met een tevreden blik.

Op vakantie wemelt het, jammer genoeg, van de beestjes. Nu vertelde mijn vriendin mij ooit dat ze haar dochter leert dat alle beestjes lief zijn. Ze wilde geen krijsend kind bij elke kever, wesp of spin die langs komt lopen of vliegen. Dit resulteerde wel in een dochter die vroeg of ze de pissebed mocht aaien. Ik schoot in de lach toen ze dat vertelde, beter dan kinderen die bij het eerste beste beestje dat ze tegenkomen hysterisch krijsen. Dat is dus iets wat ik Lynn ook mee wil geven. Alle beestjes zijn leuk. Het klinkt ook goed.

Nu hebben wij thuis twee lieve katten, Pien en Sam. Beide binnenkatten en vanaf dag één dol op Lynn. Pien laat zich aan haar oren trekken, de haren uittrekken, als Lynn maar aandacht voor haar heeft. En Lynn is totaal wederzijds dol op Pien en Sam. Ze tijgert zelfstandig naar ze toe en begint al te lachen als ze in de buurt komen. Hetzelfde geldt voor de hond van mijn ouders. Flip is een sullige langharige teckel die het liefst zo dicht mogelijk bij Lynn zit. Met behoud van veilige afstand is Lynn ook gek op Flip. Ook de hond van mijn schoonouders vindt ze leuk. Maar hoe zit het met alle overige dieren en hoe geven wij het goede voorbeeld?

Een harige Franse rups

Nou dat is simpel, niet wegrennen voor wespen en bijen. Spinnen rustig laten zitten, tenzij ze te dichtbij komen. Dan vangen en buiten zetten of bij acute angst toch maar pletten en verwijderen.
Verder vind ik over het algemeen insecten niet zo eng. Ik kan rustig zitten als er naast mij in de bloemen hevig gebrom klinkt van de bijen die er druk mee zijn. Van wespen word ik niet naar, tenzij ze heel dicht om mijn hoofd heen vliegen. Eigenlijk geldt voor alle beestjes, zolang ze niet op mij gaan zitten, vind ik ze leuk. Zo ook de harige rups die de hele week op ons terras zat.

Nu heb ik ooit, ik was rond de 14, een angstige ervaring gehad met een sprinkhaan. Jawel, zo'n ongevaarlijke niet bijtende groene rakker. Ik werd namelijk niets vermoedend wakker op een warme zomerochtend. Ik had met het raam open geslapen in verband met de hitte. Ik ontwaakte en voelde een kriebel op mijn been. Ik keek en zag een sprinkhaan op mijn been zitten. Ik sprong op uit bed, in de veronderstelling dat het beest er vanzelf wel af zou springen. Niet dus, want het beest hield zich goed vast. Met een zwiep veegde ik het groene monster van mijn been, daarbij licht hysterisch springend. Sprinkhanen vind ik dus niet leuk.

In Frankrijk hadden ze heel veel insecten. Grote bijen, wespen, mieren, vliegen, kevers, spinnen, hagedissen en salamanders. Allemaal prima geen paniek. Maar dus ook sprinkhanen, XXL. Zelfs als ik erover schrijf loopt er een rilling over mijn rug. Er zat namelijk een sprinkhaan binnen. Toen ik hem zag pakte ik Lynn op, liep naar de keuken en riep naar mijn lief dat hij dat kreng moest vangen. Ik zou anders niet meer in de kamer gaan zitten. Ik hoorde mijn lief, met een pan in de weer, meerdere keren 'oh shit' roepen. Ik bleef angstig vragen of hij hem gevangen had en waarom hij 'oh shit riep'. Hij was het beestje twee keer kwijt, maar wist hem te vangen en buiten te zetten. Doden vond hij niet nodig. Hij plette wel een pootje bij de vangst. Riep na 'oh shit' direct 'ah zielig'. Beestje buiten, ik blij.

Waar mijn lief en ik beide niet op hadden gerekend was de slang die uit een bloembak kwam glijden toen ik erlangs liep. Ik weet niet of ik ooit zo geschrokken ben van een beest. Hij verplaatste zich rustig naar de tuin, maar ik had überhaupt nog nooit een slang in het wild gezien. Iedereen verzekerde ons erna overigens dat groene slangen echt niet giftig zijn... Maar wel eng! Mijn lief kwam hem nog een keer tegen toen hij onder een boog in de tuin doorliep waar hij in lag. Daarna hebben we hem niet meer gezien. Gelukkig was Lynn er niet bij.
Wat betreft het motto 'alle beestjes zijn leuk' doen we erg ons best. Maar sommige beestjes vind ik zelf echt niet leuk. Misschien dat Lynn mij er op den duur van kan overtuigen dat ze wel leuk zijn.