Hoe kan ik, als social worker, ideeën hebben zonder ze te ordenen en te plannen? Ik ben opgeleid om voor elke scheet die je laat, bij wijze van spreken, een begeleidingsplan te schrijven. Maar als het om mijn eigen ideeën gaat lijkt het wel een grote modderpoel van ideeën. Het heeft ook het uiterlijk van een donkere massa die maar niet op gang komt, terwijl er kleurrijke dingen tussen zitten. De drang om te schrijven lijkt bijvoorbeeld steeds groter te worden. Maar wat kan ik nog meer schrijven, naast deze blog? Ik denk erover om iets in de vorm van een boekje te schrijven. Maar wat en hoe precies, daar ben ik nog niet uit.
Ik heb ook ideeën om voor Lynn de foto's die ik dagelijks maak op een leuke manier te ordenen. Maar het is niet haalbaar om van elke maand een heel fotoboek te plakken. Daar kan ik de tijd niet voor vinden. Zeker nu Lynn zelf continue in beweging is.
Maar wat de doen met al die foto's? Ik bedacht mij van de week dat ik van de afgelopen maanden, grofweg de laatste zes, de leukste foto's moet kiezen. Van die foto's kan ik dan weer een mooi album maken. In dat album kan ik dan ook een deel maken van de vakantie. Nu nog de foto's uitzoeken.
 |
| Mijn huidige motto voor mijn ideeën |
Ik vatte het idee op om met Lynn meer te ondernemen. Vaker de deur uit naar bijvoorbeeld de kinderboerderij, de speelgroep om de hoek of naar het strand. Het kost me dan in de realiteit de grootste moeite om ook daadwerkelijk op pad te gaan. Want naast boodschappen doen en de eendjes voeren is het soms hartstikke lastig om tussen alle hapjes en slaapjes door ook nog weg te gaan zonder dat het een concert van krijsen en huilen wordt.
Besloot ik vorige week naar de speelgroep te gaan bij de Gijz, is het gesloten vanwege vakantie. Zal je altijd zien dat wanneer je zelf daadwerkelijk in actie komt, een ander roet in het eten gooit.
Ik las gisteren op de website van een expertisecentrum dat ze mensen zochten om mee te denken over allerlei projecten. Ik word dan meteen enthousiast. Meedenken betekent hersens laten kraken en een ander hiermee helpen. Kortom, helemaal in mijn straatje. Per week moet ik 2 uur beschikbaar zijn voor deze functie. Ik wilde mij bijna aanmelden toen ik mij bedacht wanneer ik dit dan zou moeten doen.
Afspraken maken doe ik wekelijks. Met vriendinnen, mijn ouders, mijn werk en sport. Mijn agenda zit echter zo vol, dat ik het er soms Spaans benauwd van krijg. Hoe moet ik dan deze twee uur nog kwijt. Ik blijf er dus nog even over denken voordat ik actie onderneem.
De overige ideeën hebben momenteel alles te maken met Lynn's eerste verjaardag. Inmiddels kan ik de naamslinger door Viebels en de taart door Miranda van mijn lijstje schrappen. Maar jemig, zo'n eerste feestje is toch wel spannend. Wie nodigen we uit, wat moet ik in huis halen aan eten en drinken en last but not least de cadeauwensen. Lynn komt om in de knuffels en het speelgoed, dus wat vraag je cadeau voor een éénjarige? Een hoop te regelen en bedenken dus. Waarbij mij lief overigens continue blijft roepen, het is pas over een maand he?! Ja dat is nu net het hele probleem, over een maand al.
Ik ben er inmiddels achter dat het simpelweg helpt om actie te ondernemen. Actie, zodat de ideeën die ik heb ook daadwerkelijk vorm krijgen. Niet alles hoeft te slagen en even goed uit de verf te komen als ik had bedacht. Maar als ik niets doe, weet ik zeker dat het niet lukt.
Ik ben dus druk schrijvende en pratende om te bekijken wat de mogelijkheden zijn voor een boekje. Ik heb inmiddels al een aantal mensen benaderd die met mij mee willen denken en brainstormen over mijn idee. Misschien wordt het een succes, misschien ook niet. Wat de uitkomst ook wordt, ik heb het idee in ieder geval uitgewerkt tot meer dan een ronddwalende gedachte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten