Maar van mijn leven had ik niet kunnen bedenken dat ik een blog over luiers zou kunnen schrijven. Sterker nog, ik had nooit kunnen bedenken dat er zoveel valt te vertellen over luiers. Want werkelijk waar het is een wereld op zich.
Ik kan mij nog heel goed herinneren dat ik mij voor Lynn's geboorte niet verheugde op de luiers. Ik ergerde mij mateloos aan de 'diaper loading' rompers en vroeg mij af of ik überhaupt een poepluier zou kunnen verschonen zonder meteen enorm te kokhalzen. Overigens kreeg ik als wraak, omdat ik het zo vaak gezegd had, een romper met héél veel plaatjes waaronder 'diaper loading', 'Hollands nieuwe' en '100% Lynne' van mijn collega's. De mooiste was 'ik knoeien, dan heb je mijn moeder nog niet gezien'. Absoluut de waarheid.
Maar dat vooruitzicht op die luiers, ik kon nou niet zeggen dat ik mij erop verheugde. Mijn lief maakte zich er geen seconde zorgen om. Die stond tenslotte ook met een glimlach de luier van zijn neefje te schonen terwijl ik toch echt liever in een andere kamer wachtte totdat de ellende voorbij was
.De compleet ingepakte vaders bij funniest home videos waren het andere uiterste. Maar wat heb ik samen met mijn lief in een deuk gelegen om deze taferelen.
 |
| Mijn motto wat betreft luiers! |
Normaal gesproken lijkt het de man te zijn die minder goed is opgewassen tegen de hevige luchten en poep bij baby's. In mijn geval is het duidelijk andersom. Maar in alle filmpjes die voorbij kwamen waren het de mannen die, ingepakt, met kapjes voor hun mond en zelf eentje in een compleet pak, niet tegen de luchten bestand waren. Kokhalzen vanaf het moment dat die luier open gaat. Mijn lief lag werkelijk helemaal dubbel bij het zien van deze beelden. Tranen hebben wij gelachen bij het zien van die beelden. Het blijkt maar hoe moeilijk het kan zijn luiers verschonen. Het mooiste vind ik de vrouwen, die het hele tafereel filmen en die je overduidelijk hoort lachen als hun mannen niet bestand zijn tegen de babyproducties.
Zo erg als in het filmpje heb ik het niet gehad. Maar ik heb er wel aan moeten wennen. Het is absoluut waar dat als het om je eigen kind gaat, het niet uit maakt. Hoe droevig de inhoud van de luier ook mag zijn. Ik kan moeilijk bij de buurvrouw aanbellen om te vragen of zij het wil doen. Het is dus eigenlijk een kwestie van dwang. Nouja dwang. Het is kiezen of delen met zo'n luier. Verschoon je hem niet meteen dan zit je in de lucht, en geloof me daar word je niet vrolijk van. Dus dan toch maar verschonen. Ik ben allang blij dat ik tegenwoordig wegwerpbare luiers kan gebruiken en niets hoef uit te koken.
De lucht zet je ook wel eens op het verkeerde been. Soms denk ik dat ze een poepluier heeft en dan is de luier leeg tot mijn grote verbazing. Als Lynn een enorme lucht afgeeft ben ik altijd het bangst voor de inhoud. Ik maak die lipjes van die luier los en vrees dan het ergste. Maar vaak, als het flink stinkt, is de inhoud compact. Ruik je het een beetje, dan is het vaak diepe ellende waar je in terecht komt. En alsof die inhoud al niet erg genoeg is, vindt Lynn het tegenwoordig erg leuk om de luier te pakken, dan wel haar billen vast te houden, met of zonder poep. Dus de uitdaging zit hem tegenwoordig niet meer in de luchten of poep zelf, maar vooral in het voorkomen dat Lynn en ik helemaal onder komen te zitten.
Er is nog geen handige, baby-vast-leg-klem bedacht voor het verschonen van luiers bij wiebelende baby's met grijpgrage handjes en dat zal ook vast niet goedgekeurd worden door de algemene babybond. Maar het zou wel eens prettig zijn om een luier te verschonen zonder hindernissen. Vaak gaat het net goed, soms net niet. Ik bedenk mij dan altijd maar dat het ergste wat mij kan gebeuren tijdens het verschonen van zo'n luier is dat ik in de shit terecht kom. En daar hebben ze dan wel weer billen-snoeten-vieze-handen-vloer-doekjes voor uitgevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten