First steps to freedom

De eerste stappen... dat is nu echt zo issue met baby's. De gemiddelde baby zet zijn of haar eerste stappen los in de dertiende maand. Dit is niet perse goed of slecht, maar gewoon gemiddeld. Er zijn baby's die met 10 maanden al los stappen dan wel lopen. Er zijn echter ook baby's die met 14 maanden eens een stap los willen zetten. Er wordt ook gezegd van baby's die snel lopen, of kruipen zelfs overslaan, dat het aangeeft dat het oncomfortabel is en ze daarom gaan staan en lopen. Er zijn honderd theorieën te vinden over het leren lopen en de eerste stappen. Het enige wat ik interessant vind is wat Lynn doet. En de eerste stappen los heeft zij drie dagen geleden gezet.

Ik vind van mijzelf dat ik best een down-to-earth-type moeder ben. Ik ga niet hysterisch gillen bij leuke kleertjes of spullen. Ik hoef niet alles mega-roze, zo werd Lynn laatst nog aangezien voor een jongen omdat ze een donkerblauw shirt aanhad, overigens bezaait met strikjes en glitters, dat vind ik dan weer wel leuk.
Ik ben niet overbezorgd als het gaat om mijn dochter afgeven aan anderen. Ik kan Lynn met gemak achterlaten bij mijn schoonzusje, vriendinnen, mijn ouders of schoonouders. Ik sta niet met betraande ogen in het gat van de deur ernstig afscheid te nemen voor een paar uurtje.
Ik werk tenslotte minimaal twee slaapdiensten per week, dus met dat loslaten zit het wel goed.

Maar ik ben toch een iets minder no-nonsens-moeder dan ik dacht. Zei ik voorafgaand aan het moederschap dat ik niet zo'n zoetsappige doos zou worden die bij eerste lachjes, tweede lachjes, schaterlachjes en alle overige eerste keren tranen met tuiten zou huilen. Kan ik, nu ik eenmaal moeder ben, toch minder realistisch kijken naar de fratsen die mijn kleine uithaalt of laat zien. Als ze namelijk schaterlacht, dan wel de slappe lach heeft, schiet ik doorgaans ook in de lach met vollopende ogen. Het klinkt namelijk zo lief. En dat is precies waar de no-nonsens moeder het raam uit vliegt, want die schiet daar niet vol van. Die kijkt ernaar en lacht.

Geldt voor Lynn, maar ook voor mij en mijn lief.

Het is toch wel bijzonder dat moederschap. Want het heeft mij op bepaalde punten verandert, waar ik dat van tevoren niet had gedacht. Volschieten van een babylach... ik had je een jaar geleden voor gek verklaart. Smelten als Lynn mij met twee handen gedag zwaait. Ook al ga ik alleen maar naar de keuken. Volschieten als ze vrolijk mee sta te swingen met muziek die ze hoort. En dan die eerste stappen. Huilen doe ik niet zo gauw, maar jemig wat voel ik me trots. Mijn dochter heeft haar eerste stappen los gezet. De echte eerste stappen heb ik niet gezien, maar mijn lief was getuige. De eerste stappen die ik zag waren overigens net zo bijzonder wat mij betreft.

Wat ik er vooral zo leuk aan vindt, is dat Lynn het zo leuk vindt. Ze ontdekt steeds meer en meer. Ze bekijkt rustig hoe ze van de poot van haar kinderstoel, kan overstappen naar de grote tafel. Ze kijkt eerst waar ze naartoe wil en past zich aan. Ze bukt keurig als er een lager deel is bij een tafel. Ze is in dat opzicht nu al een stuk voorzichtiger dan ik ooit ben geweest. Ik lig al vier keer onderuit voordat ik gekeken heb waar ik loop. Als kind had ik al blauwe benen van het vallen en stoten en dat heb ik nog altijd. Het bezitten van een goede motoriek is toch zo gek nog niet. Maar Lynn lijkt deze van haar vader te hebben, dat komt dus wel goed.

Die eerste stappen los betekenen nu echt dat het is gedaan met de rust. Met vallen en opstaan zullen mijn lief en ik er achteraan gaan hobbelen of rennen. Want als ze in het tempo gaat lopen waarin ze kruipt, dan is de vrouwelijke Usain Bolt geboren. De lol die ze heeft bij het kruipen en stappen zetten is zo grappig. Ik word niet dagelijks vrolijk of blij van het feit dat ik kan lopen. Maar ik loop natuurlijk al een jaar of 27.
Het is nu helemaal gedaan met de rust van de katten. In plaats van een kruipende baby zien te ontwijken wordt het nu een lopende en straks rennende dame die ze moeten zien af te schudden.

De eerste stappen betekenen toch ook wel het officiële baby-af. Ik ben zo benieuwd wat al deze volgende stappen die kleine gaan brengen. Het ontdekken van een veel grotere wereld dan ze tot nu toe heeft gehad.
Ik geniet elke dag een beetje meer van alles wat Lynn doet. Doorgaans is het een dolkomisch gezicht, of ze nu kruipt, eet, zwaait, lacht, danst of stapt. Dat los stappen heeft naast nadelen voor ons, ook voordelen. Lynn kan mooi over twee weken zelf haar verjaardagstaart rondbrengen. Hoeven we haar ook niet meer naar bed te brengen, daar kan ze mooi zelf naartoe lopen. Nog even en ze kan zelf een boodschap doen bij de winkel om de hoek. Onze kleine meid wordt groot, stap voor stap.