Scream

Gillen, het is wat. Ik ben zelf niet zo'n giller. Als ik iemand na lange tijd weer zie zal ik het niet snel op een gillen zetten. De laatste keer dat ik bewust gilde, ging ik achteruit in de 'Speed of sound' in Walibi. En dat was het gillen waard. Jemig wat ging die achtbaan hard. Maar als ik niet ondersteboven dan wel achteruit in achtbanen zit, zal je mij niet horen gillen. Alhoewel, bij een enge film, die ik doorgaans probeer te omzeilen, kan ik gillen als ik schrik. Lynn lijkt er tegenwoordig een spelletje van te maken. Gillen is het nieuwe brabbelen, en ze heeft er toch lol in. Mijn trommelvliezen worden dagelijks ernstig op de proef gesteld.

Voorheen maakte Lynn vrolijke geluidjes als ze je zag. Ook als de katten voorbij lopen lachte ze. Tegenwoordig gooit ze er een torenhoge gil uit. Wel een gil van plezier. En als ze haar eigen geluid dan hoort blijft ze het herhalen. Ik moet dan vooral lachen omdat ze zelf zo'n lol heeft met haar eigen gegil. Niets geen entertainment, ze entertaint zichzelf met haar eigen lawaai. Ik verbaas mij dagelijks over het hoge en harde geluid dat er uit zo'n klein meisje kan komen. Ze doet niet onder aan mijn eigen gil.

Gillen is echter ook een reactie op alles wat niet mag. Lynn zit regelmatig met haar schattige kleine vingertjes aan het toetsenbord van de laptop. Als mijn lief of ik dan zeggen dat ze eraf moet blijven, gaat ze staan gillen. De eerste paar keer lagen wij dubbel. Ik wist niet wat ik meemaakte. Het op een gillen zetten omdat je ergens niet aan mag komen. Doe even lekker gewoon zeg. Maar Lynn denkt daar anders over. Gillen is naast het nieuwe brabbelen ook het nieuwe huilen. De huil-gil combinatie is het ergst. Inzetten met huilen en het halverwege over laten gaan in gillen. Ik sta soms versteld van haar boosheid. Ik ben benieuwd wat het ons gaat brengen als ze 16 jaar is. Maar dat duurt gelukkig nog wel even.

Dat van die handen in de lucht moet ik leren :D

Als ik mijn ouders mag geloven was ik, vooral toen ik kleiner was, een behoorlijk driftkop. Stampen als ik mijn zin niet kreeg, in de supermarkt het op een krijsen zetten als ik van mijn moeder iets niet mocht. Mijn vader heeft mij wel eens met mijn hoofd onder de koude kraan gehouden omdat ik paars aanliep van woede. Pas als de kou tot mij doordrong stopte ik met huilen. Dus als je het zo stelt is het pittige karakter van mijn dochter te verklaren. Kort de bocht heb ik het aan mijzelf te danken dat madame zo pittig kan zijn.
Ik had gehoopt op iets meer genen van mijn lief, die doorgaans niet gek dan wel boos te krijgen is. Typisch geval van 'helaas pindakaas'. Als ik zelf invloed had kunnen hebben op de genen, dan had ik deze iets minder doorgegeven, dat wel.

De vraag is nu vooral hoe we dat gillen kunnen beperken. Want mevrouw mag dan een eigen willetje hebben, de wil van haar moeder is net even groter. Dat is dan wel weer handig als het gaat om dwars doen. Daar ben ik nog altijd de expert in. Ik loop tenslotte al 28 jaar mee.
Vooralsnog zeggen we simpelweg tegen Lynn, als ze gilt, dat ze echt niet hoeft te gillen of huilen. Meestal kijkt ze dan verbaasd omdat het gillen wat ze doet niet het gewenste effect heeft. Wat dat betreft is het een uitgekookte tante. Of we kijken haar alleen maar aan als ze begint te gillen. Dan stopt ze ook vaak. Of ze dan ook echt door heeft dat het gillen overbodig is vraag ik mij af.

Gillen is natuurlijk ook functioneel, dus is het goed dat Lynn het al snel onder de knie heeft. Als ze ooit om hulp moet roepen, kan ze het op een gillen zetten. Maar ook bij het aanmoedigen van haar pap bij voetbal, kan ze bij een doelpunt gillen. Tijdens een concert van haar favoriete boyband kan ze de longen uit haar lijf gillen. En natuurlijk tijdens hysterische achtbaanritten. Kortom, het gaat ook vast van pas komen, dat gegil. Dat ze het nu al dagelijks oefent is daarentegen een beetje overdreven. Maar leg dat maar eens uit aan een bijna 1 jarige.

Het belooft wat voor de toekomst met deze gilgrage dame. Ik zal vast te maken krijgen met gangpadliggerij in de Appie en slaande deuren in huis. Paars aanlopend hoofd en stampende voetjes bij een negatieve uitslag van een vraag. Maar ja, zoals mijn lief dan altijd zegt 'beter dat dan een mak lammetje, er mag wel pit in zitten'. Nou dat heeft ze, meer dan voldoende. Het enthousiaste gillen is wel aandoenlijk, en dat corrigeren we dan ook niet. Zolang ze niet de hele dag gilt vind ik het prima. Ik ben benieuwd hoelang onze trommelvliezen dit volume nog aankunnen. Vooralsnog hoor ik alles nog prima.