Taboe

Taboes, een eeuwenlang bestaand gegeven. Zaken waarover niet gesproken wordt. Het zijn doorgaans onderwerpen die pijnlijk of onbekend zijn. Dit maakt dan dat men er weinig tot niet over spreekt. Mensen die zich teveel schamen om over bepaalde zaken te praten. Ik heb zelf ervaren dat sommige dingen die bijvoorbeeld bij het moederschap horen niet altijd hardop gezegd lijken te worden. Ik ben zelf een flapuit, dus voor mij was het niet moeilijk om schijnbaar gevoelige onderwerpen aan te snijden. Maar als je niet zo direct bent, kan ik mij voorstellen dat het heel lastig is om belangrijke onderwerpen op tafel te krijgen.

Neem nu het moederschap op zich. Het is één groot feest. Tijdens mijn zwangerschap werd er ontelbaar vaak gezegd dat het je leven verandert, maar je niets anders meer zou willen. Het 'oer-moeder-gevoel' zou overweldigend zijn en het enige dat telt is dat het goed gaat met je kleine. Wat men vergeet te vertellen zijn de lange gebroken nachten, die met een beetje onmazzel doorgaan tot ze de 1 gepasseerd zijn. Men vergeet te melden dat het ondanks het grote geluk, ook heel zwaar kan zijn. Van tevoren zegt men dat je de pijn van een bevalling vergeet. Er wordt echter niet gezegd dat de pijn weken voelbaar blijft en soms heel vervelend en beperkend kan zijn.

Ik snap heel goed dat het moederschap en het krijgen van een kindje als een groot geluk wordt beschreven. Want dat is het ook, het is heel bijzonder. Maar er zou wat mij betreft meer aandacht mogen zijn voor de wat donkerdere kanten van het ouderschap. Ja het is heftig, ja de gebroken nachten maken dat je het af en toe flink zat kan zijn en ja er is meer dan alleen moeder zijn. Het lijkt een taboe te zijn om er naast het moederschap nog een eigen leven op na te houden. Ik ging een week op bewonersvakantie. Ik heb welgeteld drie positieve reacties gehad op deze mededeling. Mijn vliegende vriendin, die ook vaak van huis is. Mijn ouders en mijn lief begrepen het ook. Alle anderen zouden nooit, met de nadruk op NOOIT, zolang van huis willen. Dan is het bijna onmogelijk om terug te komen en te melden dat je een heerlijke week hebt gehad. Maar ik ben dwars genoeg om dat toch te melden.

Een taboe houdt in dat anderen niet om kunnen gaan met jouw uiting.

Het is niet zo dat je minder van je kind houdt als het heerlijk vindt om te werken. Dat mag je ook best hardop zeggen. Ik las ergens dat taboes en normen vaak tegenovergesteld zijn. Als een taboe echter een norm wordt, dan wordt de norm een taboe. Zo werkte je vroeger niet als je kinderen had, mijn moeder was daar overigens al een zware tegenhanger van. Die was 4 weken na mijn geboorte alweer aan het werk. Ik ben overigens bang dat dit meer over mij zegt dan over mijn moeder. Maar goed, dat was niet de gewoonte. Je bleef thuis voor de kinderen en wachtte ze op uit school met een kop thee en een biscuitje.

Tegenwoordig is het normaal dat je als moeder weer werkt en lijkt het juist een taboe te zijn als je thuis blijft. Los van de kosten die er aan verbonden zijn is het belangrijk dat je deel blijft uitmaken de werkende maatschappij. Daar waar vroeger alle waarde lag in het thuis verzorgen van de kinderen en het gezin ligt de nadruk nu op meedoen in de maatschappij. Het lijkt overigens in deze tijd amper haalbaar om als éénverdiener de kost te kunnen verdienen. Je moet haast wel met z'n tweeën werken om alles rond te krijgen. Al lijkt het tij weer te keren nu de kinderopvang minder wordt vergoed. Hierdoor zijn gezinnen doorgaans evenveel kwijt aan het kinderdagverblijf als dat het tweede salaris oplevert. De oorzaak dat taboes in normen veranderen kan dus ook duidelijk met de economie te maken hebben. Zo wisselen taboes en normen elkaar continue af.

Wat ik ook vaak merk is dat, ondanks er veel over gesproken wordt en het bekend is, de bevalling nog altijd niet geheel taboe-vrij is. Zo ben ik door middel van een geplande keizersnede bevallen van Lynn. Ik heb geen enkele wee gehad, en dus tijdens de bevalling zelf geen centje pijn gehad. De taboe van dit gegeven is dat het een schande is om hardop te zeggen dat dit een hele prettige bijkomstigheid was van de keizersnede. Dat ik tot 6 weken erna veel pijn heb gehad doet er niet toe. Toegeven dat ik het helemaal niet erg vond om niet als 'oermoeder' de 'oergevoelens' van een natuurlijke bevalling mee te maken bleek minder bespreekbaar dan ik vooraf had gedacht.

Norm of taboe, ik vind het vooral belangrijk dat je doet of zegt waar je jezelf prettig bij voelt. Of dit een fulltime baan is of fulltime huismoeder zijn. Of je nu liever via de natuurlijke weg wilde bevallen of de keizersnede juist als redding zag. Of je het moederschap als leuk, heel zwaar, of een beetje van allebei ervaart. Dat het heel normaal is dat je niet alles al weet en het echt geen schande is als je geniet van dingen die niets met jouw baby te maken hebben. Taboes zijn er om doorbroken te worden dus volg vooral je hart. Dat is precies wat dagelijks doe, mijn hart volgen.