Ik ben nooit ziek. En dat is ook echt zo. De laatste keer was een jaar of 5 geleden toen ik een virus op mijn evenwichtsorgaan had. De hele dag duizelig, maar niet echt ziek. Daarvoor was ik een keer flink beroerd geweest van verkeerd eten. Maar koorts en hoofdpijn, nooit allemaal tegelijk.
Nu dus wel, en hoe. Ik vroeg mijn lief nog of hij de vrachtwagen gezien had die over mijn lijf gereden was van zondag op maandag. De spierpijn was werkelijk abnormaal. Ik ben nooit zo schappelijk als mensen ziek zijn, ik vind het snel aanstelleritis. Ik kom daarop terug, met onmiddellijke ingang.
Als een ieder zich doorgaans bij een griepje zo voelt zoals ik mij voelde zal ik voortaan met veel meer liefde als voorheen kopjes thee en beschuitjes met suiker maken. Want het is niet niks, dat je helemaal niets kan omdat je lijf niet mee wil werken. Het ergste is nog dat ziek zijn nooit goed uit komt. Net als je een belangrijke afspraak hebt, veel moet werken of er een hardloopwedstrijd op de rol staat voor de 29e. Dat wordt de week voorafgaand aan de loop flink doorlopen, anders wordt het helemaal niets.
Ziek zijn op zich is één, maar nu er een kleine dame van 1 rondwandelt kan je niet gewoon de hele dag in je bed liggen. Gelukkig kon mijn lief de eerste dag zijn werk wat schuiven, want hoe ik toch spugend mijn kleine had moeten entertainen? Laat staan dat ik haar fatsoenlijk een boterham had kunnen geven.
De tijden van in bed blijven liggen totdat je beter bent zijn voorbij. Want Lynn begrijpt niet dat ik even geen energie heb om te spelen, kietelen en rollebollen. Mijn eigen bol ontplofte bijna van de hoofdpijn, dus leuk ondersteboven hangen wilde niet helemaal lukken.
Je zal dan altijd zien dat Lynn van alles onder de bank laat verdwijnen en er zelf niet meer bij kan. Ik dus voorzichtig eerst op knieën en toen bukkend, met hoofd bijna tegen de grond, de spullen onder de bank vandaan gevist. En dan met uiterste precieze mijn hoofd weer ondersteboven gehaald en ben ik weer rechtop gaan zitten. En dan even acclimatiseren totdat de sterren verdwijnen die op mijn netvlies schitteren. Jemig, zo'n schele hoofdpijn is ook irritant.
Als ik normaal gesproken eens een dag hoofdpijn heb, neem ik eerst een paar glazen water. Als ik dan na een half uur nog last heb, dan neem ik een ibuprofen, die werkt namelijk altijd meteen. Maar nu dus niet. Lag ik in bed, met knallende hoofdpijn, met ibuprofen die zijn werk niet deed. Werd ik dus ook nog eens zwaar geïrriteerd omdat de middelen hun werk niet doen. Toen de hoofdpijn dan eindelijk minder werd, wist ik niet meer hoe ik liggen moest, dus er maar weer uit.
Dat zweten in de nacht is ook zo vervelend. Ik werd kletsnat wakker. Dan sla je de klamme dekens van je af om vervolgens een kwartier later rillend van de kou weer wakker te worden.
Kortom, ziek zijn is niet één van mijn favoriete bezigheden. Ik begon al snel weer wassen te vouwen en eten voor te bereiden, want niets doen is ook maar niets. Tussendoor bij hevige duizelingen toch maar even zitten, maar dat ik hier niet voor gemaakt ben moge duidelijk zijn.
Ik was heel blij dat mijn lief het grootste deel van de zorg voor Lynn op zich nam, want hoe ik dat erbij had moeten doen. Geen flauw idee.
Het enige voordeel van ziek zijn is dat ik een week thuis slaap, beschuitjes met suiker eet, de hele dag geoorloofd in joggingbroek loop en mijn lief van alles voor mij wil doen. Daar geniet ik dan maar extra van.
 |
| De tissues en zakdoeken zijn niet aan te slepen! |
Ziek zijn op zich is één, maar nu er een kleine dame van 1 rondwandelt kan je niet gewoon de hele dag in je bed liggen. Gelukkig kon mijn lief de eerste dag zijn werk wat schuiven, want hoe ik toch spugend mijn kleine had moeten entertainen? Laat staan dat ik haar fatsoenlijk een boterham had kunnen geven.
De tijden van in bed blijven liggen totdat je beter bent zijn voorbij. Want Lynn begrijpt niet dat ik even geen energie heb om te spelen, kietelen en rollebollen. Mijn eigen bol ontplofte bijna van de hoofdpijn, dus leuk ondersteboven hangen wilde niet helemaal lukken.
Je zal dan altijd zien dat Lynn van alles onder de bank laat verdwijnen en er zelf niet meer bij kan. Ik dus voorzichtig eerst op knieën en toen bukkend, met hoofd bijna tegen de grond, de spullen onder de bank vandaan gevist. En dan met uiterste precieze mijn hoofd weer ondersteboven gehaald en ben ik weer rechtop gaan zitten. En dan even acclimatiseren totdat de sterren verdwijnen die op mijn netvlies schitteren. Jemig, zo'n schele hoofdpijn is ook irritant.
Als ik normaal gesproken eens een dag hoofdpijn heb, neem ik eerst een paar glazen water. Als ik dan na een half uur nog last heb, dan neem ik een ibuprofen, die werkt namelijk altijd meteen. Maar nu dus niet. Lag ik in bed, met knallende hoofdpijn, met ibuprofen die zijn werk niet deed. Werd ik dus ook nog eens zwaar geïrriteerd omdat de middelen hun werk niet doen. Toen de hoofdpijn dan eindelijk minder werd, wist ik niet meer hoe ik liggen moest, dus er maar weer uit.
Dat zweten in de nacht is ook zo vervelend. Ik werd kletsnat wakker. Dan sla je de klamme dekens van je af om vervolgens een kwartier later rillend van de kou weer wakker te worden.
Kortom, ziek zijn is niet één van mijn favoriete bezigheden. Ik begon al snel weer wassen te vouwen en eten voor te bereiden, want niets doen is ook maar niets. Tussendoor bij hevige duizelingen toch maar even zitten, maar dat ik hier niet voor gemaakt ben moge duidelijk zijn.
Ik was heel blij dat mijn lief het grootste deel van de zorg voor Lynn op zich nam, want hoe ik dat erbij had moeten doen. Geen flauw idee.
Het enige voordeel van ziek zijn is dat ik een week thuis slaap, beschuitjes met suiker eet, de hele dag geoorloofd in joggingbroek loop en mijn lief van alles voor mij wil doen. Daar geniet ik dan maar extra van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten