Voetbalvrouw

Lang, lang geleden, voordat Lynn geboren was, stond ik stipt elke week om 14.00 uur langs de lijn om mijn lief te bewonderen bij voetbal. Ik ben nu eenmaal, aangestoken door mijn vader, gek op het spelletje. Mijn lief kan een aardig balletje trappen wat dus doorgaans heerlijk is om naar te kijken. Het liefst kijk ik natuurlijk met een zonnetje in mijn gezicht bij aangename temperaturen, maar ook als het koud is, of als het regent sta ik braaf langs de lijn. Voetbalgek, voetbalvrouw, ik vind het simpelweg een leuk spelletje en ik kijk graag naar mijn lief.

Maar sinds Lynn bestaat is het een ander verhaal. Stond ik hoogzwanger nog langs de lijn op mijn mooiste pumps. Ben ik nu überhaupt blij als ik het terrein van de club haal voordat de wedstrijd afgelopen is. En als ik het al haal, dat ik er nog soort van florissant uitzie. Hiermee bedoel ik dan vooral dat mijn kleding niet onder de hagelslag, banaan of brood zit. Want er gestyled bijlopen in gezelschap van een éénjarige is absoluut onbegonnen werk.

Ik ben blij als ik een tas gevuld met de juiste spullen in de auto heb, inclusief de kinderwagen en Lynn zelf. Boterham, fruit, koekje, water, luiers, billendoekjes en wat speeltjes. Bij de voetbalclub aangekomen hetzelfde ritueel uitvoeren maar dan alles weer uit de auto. Voordat de wedstrijd begint, als deze niet al begonnen is tegen de tijd dat ik aankom, heb ik er gevoelsmatig al een hele dag op zitten. Maar dan gaat het pas beginnen.

Als ik dan eenmaal dat terrein van de club haal en ik meestal eerst een kopje koffie voor mijzelf organiseer, begint het feest. De eerste maanden viel het alles mee. Lynn lag lekker in haar reiswieg en sliep doorgaans de gehele middag. Aan het eind van de wedstrijd kon ik dan prima vertellen wat de uitslag was en wie de doelpunten maakten. Ook in de kantine, ondanks al het lawaai, sliep Lynn lekker door. Als ze wel wakker werd, gaf ik haar een melkfles waarna ze zelf weer wegzakte in een diepe slaap. Toen vond ik het overigens niet zo'n makkie, want de hormonen die gierden door mijn lijf. Maar als ik nu terug kijk, viel het wel mee.

Inmiddels is Lynn 1 jaar. Ze zet, vooral thuis, losse stappen en probeert te wandelen. Ze kruipt erop los. Lynn heeft echter de neiging om te moeten wennen als ze ergens binnenkomt waar ze het niet kent. Als ik dan in een kantine ben, dan kan ik haar nog net op de grond zetten, maar kruipen of lopen zal ze niet zo gauw doen. Ze geeft ook niet zo snel een glimlach aan iemand die ze niet kent. Ik kan Lynn wel een paar minuten bij één van de andere voetbalvrouwen of moeders achterlaten om te kunnen plassen, maar ook niet te lang.

Eenmaal langs de lijn, met koffie, Lynn in de kinderwagen en mijn lief op het veld kan het feest beginnen. Ik kan meestal mijn koffie nog net opdrinken voordat Lynn begint te protesteren. Ik geef haar meestal, al zittend in de kinderwagen, een boterham. Als mevrouw eet is ze een gelukkige baby en buitengewoon tevreden. Zo'n boterham is helaas niet oneindig, dus na de boterham en een flinke slok water haal ik Lynn meestal uit de wagen. Ze viel voorheen nog wel eens in slaap als ik ging wandelen met de wagen, rondjes om het veld. Tegenwoordig tuint ze daar niet meer in.

Gistermiddag heeft Lynn lekker buiten rondgekropen. Ik had gekleurde bekers mee die ze kon stapelen, maar het speelveldje met andere kinderen was aantrekkelijker. Ze liep aan mijn hand een heel stuk over het terrein, ging in gezelschap van de zoon van de trainer van de glijbaan, ontving een kus op haar voorhoofd van een 3-jarig jongetje dat haar zo lief vond en kroop rondjes op het kunstgras. Kortom, Lynn had het naar haar zin, net zoals ik genietend van de zon. Het enige nadeel van al deze activiteiten is dat je mij tegenwoordig niet meer hoeft te vragen wat de stand is en wie er scoort, want die informatie mis ik volkomen. Ik ben al blij als ik weet wie de tegenstander is. Maar anderhalf uur frisse lucht is mooi meegenomen.