Like the cup song

Iedereen heeft inmiddels 'The cup song' wel eens voorbij zien komen. Het officiële nummer is van Anna Kendrick. Maar ik vind persoonlijk deze variant met dit kwartet geweldig. Heerlijke stemmen, handgeklap en het geluid van die bekers, het klopt en ik ben er gek op. Ik ben, zoals sommigen al een tijdje weten, dol op alles wat klinkt als klappen. Het kippenvel staat torenhoog zodra ik een koor hoor klappen en zingen.
Het geluid van de bekers komt in de buurt.

Dat klappen is iets wat er bij mij al jaren in zit. Zo roep ik al jaren dat ik zo graag in een koor zou willen staan. Ik weet dat mijn stemgeluid in geen honderd jaar in aanmerking zal komen voor een koor. Maar dan zou ik graag zo'n prachtig gewaad willen dragen en meeklappen. Want ik heb gelukkig wel ritmegevoel. Mijn lief denkt daar overigens anders over, maar dat is niet eerlijk want die heeft Zuid-Amerikaans bloed en dus een bijbehorend ritmegevoel. Daar kom ik bij lange na niet in de buurt. Voor Hollandse begrippen kan ik best een maat aanhouden vind ik zelf.

Ik ben logischerwijs dol op films als Sister Act en The Fighting Temtations. Ik word daar niet blij van, ik word daar gelukkig van. Het geluk dat afspat van de mensen in zo'n gospelkoor maken dat ik er ook tussen wil staan. Lynn lijkt dit gevoel te delen. Al vanaf dat ze dit kan wiegt ze heen en weer op muziek. Het maakt eigenlijk niet uit op welke muziek, als het maar muziek is of klinkt als een ritme. Zo danste ze gisteren op het geluid wat de boormachine van de buren maakte. Laatst stond ze compleet gefocust op de televisie te kijken naar de clip van Michael Jackson, dat heeft ze van haar vader. Die is er ook fan van.

Moeilijk om toe te geven als moeder, maar het is de waarheid. 

Klappen kan Lynn pas een paar weken, maar ze doet het graag. Vooral als ze iets goed gedaan heeft zoals het leegeten van haar bord of leegdrinken van haar fles. Soms klapt ze al terwijl ze nog brood of fruit vast heeft. We hebben al vele geplette druiven, plakken kaas en hagelslag van de grond mogen plukken. Maar ze heeft plezier en dat is het belangrijkste van alles. Los van het feit dat het er werkelijk tranen trekkend aandoenlijk uit ziet als ze klapt. Maar dat zullen die hormonen wel weer zijn.

Lynn drinkt haar melk altijd uit een melkfles, maar voor haar water, limonade en sap hebben we een andere fles. Een fles die niet zou horen te lekken, maar dit toch altijd doet. Ik kocht er in het begin eentje zonder hengsels, dus onmogelijk voor Lynn om vast te houden. Dat heb je met zo'n eerste, dan ben je nog niet getraind in het vinden van praktische attributen. Ik kocht dus vlak na deze fles een fles met hengsels. Nou mevrouw wenste de fles überhaupt niet zelf vast te houden. Ze dronk liever gewoon uit een fles die voor haar omhoog gehouden werd.

Tegenwoordig houdt ze zelf haar fles vast, die zonder de handgrepen. Lynn heeft echter de neiging om de fles met één hand vast te houden. Ze houdt haar hoofd flink naar achter als ze drinkt. Als ze dan ook de fles met twee handen vasthoudt kukelt ze achterover. Ook als ze zit lukt dat niet. Lynn drinkt dus quasi nonchalant met één hand. Dit gaat ook wel eens mis. Als de fles flink gevuld is en ze hem met één hand omhoog houdt, verliest ze regelmatig het evenwicht van de fles waardoor die door de kamer stuitert. Ietwat ongecontroleerder dan de 'the cup song'.

Lynn is een combinatie van een gospelkoor, Michael Jackson en 'The cup song'. Je moet wel goed kijken hoor, maar als je het eenmaal ziet is het niet meer weg te denken. Ze heeft af en toe ook nog een tikkeltje rap in zich als ze "ooooooowww" roept. Dit kan niet anders dan genen zijn. Het driftige stampen en op de grond liggen trappelen kan ik nog niet helemaal plaatsen in een genre. Misschien doet ze Beyonce wel na. Ik kan niet wachten tot Lynn ons gaat vermaken met optredens van alle artiesten die ze leuk vindt. Dat muziek iets met haar doet is wel duidelijk, en daar kan ik van genieten. Want er gaat bij ons geen dag voorbij zonder muziek.