Om te beginnen met mijn ouders. Ik heb lieve ouders. Mijn vader ietwat bepalend aanwezig als hij de kans krijgt. Ik woonde al drie jaar op mijzelf en nog altijd belde hij om de dag. 'Even horen hoe het gaat'. Na drie dagen geen contact belde hij altijd en zei dan: 'Ik heb al drie dagen niets van je gehoord, dus dacht ik ga even bellen'. Als je bezorgd dan wel beschermend opzoekt in het woordenboek zal je een foto van mijn vader vinden. Heel lief, maar af en toe een tikkeltje aan de vermoeiende kant. Dit vond ik vooral toen ik 18 was. Jaha ik deed voorzichtig en neehee ik zou niets doen wat mijn vader ook niet gedaan zou hebben. Een onhandige uitspraak overigens gezien de ongein die mijn vader vroeger uithaalde.
Maar nog altijd, als hij de kans krijgt, maakt hij zich zorgen of beschermt hij zich een slag in de rondte. Dat is een vader-dochter-ding denk ik. Dat eeuwige zorgelijke. Maar wij meiden kunnen best onze eigen boontjes doppen. Papa's daarentegen kunnen niet loslaten.
Mama's lijken hier beter in te zijn, althans, als het om dochters gaat. Want er zijn zat moeders die hun lieftallige zoon nooit los laten. De navelstreng eeuwig laten bestaan. Mijn moeder heeft nooit overdreven moeilijk gedaan toen ik op kamers wilde. Ze vond het vooral leuk voor mij en goed dat ik de wereld ging ontdekken. Ik zie daarentegen mijn vader nog wit wegtrekken, arme man.
Ouders kunnen als het om hun kinderen gaat totaal blind zijn. Het gedrag dat hun 'engeltjes' vertonen is niet zo problematisch als iedereen denkt en het zal wel aan de ander gelegen hebben. Maar is dat wel echt zo? Ik bedoel, je ziet toch als ouder zelf ook wel dat jouw kind zich misdraagt? Ik besef mij meer dan goed dat Lynn een pittige tante is die, als we niet uitkijken, om alles wat ze niet krijgt gaat krijsen. Het zal nog even duren maar Lynn wordt geheid een gangpadligger. Geen snoep krijgen en daarom gaan liggen, stampen en huilen. Maar dan zal je mij niet horen bewijzen dat ze dit anders noooooit doet.
Op mijn werk geldt vooral dat ouders blind zijn voor de wijze waarop mijn cliënten ze in weten te pakken. Ze hebben soms niet in de gaten hoe gehaaid hun eigen kind kan zijn. Idem dito met eigen waarheden. Ouders in mijn werkveld geloven regelmatig direct het verhaal van hun kind en komen dan verhaal halen. Het zou verstandiger zijn om eerst bij de begeleiding na te gaan of het verhaal ook klopt. Maar ze zijn geneigd net even harder te knokken voor hun kinderen omdat deze kinderen doorgaans minder goed voor zichzelf op kunnen komen door de verstandelijke beperking waar ze mee kampen. Begrijpelijk dus.
Omdat zij harder knokken, zijn over het algemeen de cliënten een stuk minder lastig om mee te werken in verhouding tot de ouders. Extra kritisch, extra beschermend, van alles een beetje extra. Goed voor de kinderen, een uitdaging voor begeleiders.
Maar neem nu mijn eigen dochter. Toen zij net geboren was en één verpleegkundige zei dat ze er gelig uitzag schoot ik nog net niet door het plafond. Je maakt je in één klap enorm veel zorgen. Dat oer-moedergevoel is onverwoestbaar. Los van het feit dat ik dat mens meteen vervelend vond.
Maar het kan ook te ver gaan. Schreeuwende ouders langs een lijn bij voetbal of ruziënd met de trainer waarom hun zoon of dochter niet speelt. Er bestaat ook nog iets als goed fatsoen.
Ik heb voorafgaand aan het moederschap gezworen dat ik niet zo'n beschermend, bemoeizuchtig en vermoeiende moeder zou worden. Vooralsnog is dat voornemen faliekant mislukt. Ik ben bemoeizuchtig en beschermend als het gaat om Lynn. De eerste beste die haar kwaad wil doen krijgt met mij, en mijn lief, te maken. Aan de andere kant probeer ik wel binnen grenzen te reageren. Ik zal geen arts aanvliegen als ik het ergens niet mee eens ben. Maar zal mij niet zomaar ergens bij neerleggen. Kortom, ook ik ben als ouder een moeilijk type. Ik vecht doorgaans goed voor mijzelf, maar voor Lynn net een beetje meer. Het ouderschap doet gekke dingen met een mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten