Telefee

Televisie kijken, iets wat mijn lief en ik dagelijks doen. Ik ben gek op crime-series als Monk, NCIS en Criminal Minds. Mijn lief houdt van real crime-series, Opsporing verzocht, sport en Penoza. We kijken regelmatig documentaires over allerlei onderwerpen. Zo zag ik laatst een tweeluik over dementie en keken we vorige week nog een docu over de gebroeders Anker. Ook documentaires over artiesten als Beyoncé en Michael Jackson hebben we pas geleden nog gekeken. We hebben grotendeels dezelfde smaak als het gaat om series en programma's. Heerlijk, want we vechten nooit om de afstandbediening.

We hebben er echter een gezinslid bij dat denkt te mogen beslissen wat er gekeken wordt. Zo pakt Lynn, zodra ze ook maar even de kans krijgt de afstandbediening. Ik zat laatst een serie te kijken toen ik ineens het nieuws zag verschijnen op mijn scherm. Stond mevrouw met een brede grijns op haar gezicht met de afstandsbediening in haar lieve kleine handjes. Had ze mooi mijn serie weggezapt. Ik pakte de afstandbediening weer af met de woorden dat die niet van haar is en ze die niet mag hebben.

Hierop knikt Lynn dan altijd zeer aandoenlijk 'nee'. Mijn lief vindt het dan doorgaans nodig om op zeer zielige wijze te zeggen 'pakt mama nou zomaar de afstandsbediening van je af Lynn?' Ja dat doet mama, want anders denkt Lynn dat ze alles maar kan pakken. Lekker pedagogisch onverantwoord zo'n vervelende vader die de op het oog strenge moeder eens even flink tegenwerkt. Ik roep dan ook steevast 'daar gaat mijn opvoeding'. Met een big smile, dat wel. Vind je het gek dat ze een papa's kindje is.

Alles van Annie M.G. Schmidt met tekeningen van Fiep Westendorp vind ik helemaal te gek!

Ik neem regelmatig series op omdat ik minimaal twee keer per week de avond niet thuis ben maar op mijn werk, en mijn favoriete series dan juist op televisie komen. Ik zat van de week door alle opnames die ik had gemaakt te bladeren. Stonden er allemaal programma's tussen die ik niet had ingesteld om op te nemen. Ik vroeg dus logischerwijs aan mijn lief of hij dat soms gedaan had. Toen ik de frons op zijn gezicht zag moest ik lachen. Lynn had dus de afstandsbediening te pakken gehad en lukraak van alles opgenomen. Wat dan best wel weer knap is voor een baby. Maar als het nu gaat om televisieprogramma's die ik haar graag laat zien zijn dat er niet zo veel. Ik heb behoorlijk wat allergieën als het gaat om televisie en vooral kinderprogramma's.

Nijntje is natuurlijk een succesnummer. Daarnaast vind ik zelf Woezel en Pip leuk. Op Nederland 3 heb je in de ochtend een hele programmering speciaal voor kinderen. Echter zijn Piet Piraat en de Teletubbies hier ook een onderdeel van, waar ik dan minder vrolijk van word. Ik neem meestal alle Nijntje-afleveringen op. Dan kan ik laten zien wat ik wil. Je hebt namelijk behoorlijke verschillen tussen alle tekenfilmpjes. Wat is leuk, en wat niet? Ik vind persoonlijk dat er verschil bestaat tussen vriendelijke tekenfilms en onvriendelijke tekenfilms. Woezel en Pip is vriendelijk, Pokémon is onvriendelijk. De poppetjes moeten er rond en gezellig uitzien. Niet hoekig en kwaas. Maar dan kijk ik liever naar Maya de bij dan naar Bumba.

Het allerleukst blijven de Disneyfilms. Daar kan ik zelf ook geen genoeg van krijgen. Bambi, Aladin en de Leeuwenkoning zijn mijn favoriete films. Ik heb laatst ook allerlei filmpjes op You Tube zitten kijken met Lynn. Ik zoek dan vaak leuke stukjes of liedjes op van Disney films. Zo vind ik Hakuna Matata van de Lion King heel leuk. En het stukje van Bambi waarbij hij leert 'vogel', 'vlindertje' en 'bloempje' te zeggen. Zo schattig als dat stinkdiertje zegt 'scheelt mij niets'. Maar nieuwkomers als 'Happy feet' en 'Rio' vind ik ook heel erg leuk.

Vooralsnog kan ik Lynn sturen in wat ze wel en niet ziet. Kijken hoe lang ik dat vol kan houden met deze eigenwijze dame. Dat ze straks telefee roept zoals mijn zusje en deden en denkt te mogen beslissen wat ze wanneer en hoe lang mag kijken. Ik vind het belangrijk dat ze ook andere dingen doet dan televisie kijken. Maar dan zal ik daar scherp op toe moeten zien. Terwijl ik dit schrijf heeft ze tenslotte al drie keer de afstandsbediening te pakken gehad. Ze weet wel dat het niet mag omdat ze er letterlijk mee weg loopt met hele snelle pasjes en hard lacht en dekking zoekt bij haar vader. Een klein televisiemonster waar ik dan logischerwijs weer compleet van smelt.