Tranen met tuiten

Dat Lynn lawaai kan maken, dat moge duidelijk zijn. Al vanaf haar eerste dagen kon een ze flinke keel opzetten. Als je bedenkt dat we ooit door haar gehuil heen sliepen is dit een unicum. Want als je Lynn zou horen, dan zou je ervaren dat dit een klein wonder te noemen is. De ernstige staat van vermoeidheid wordt daarmee meteen weergegeven. Want in alle andere gevallen zitten we meteen recht overeind in bed. Inmiddels is het huilen duidelijk te onderscheiden in veel verschillende soorten.

Om te beginnen hebben we de zeurende huil. Hierbij gaat het meestal om een ik-krijg-onvoldoende-aandacht-moment. Het begint altijd met hum-hum-hum. Het geluid gaat steeds sneller en Lynn gaat er, naarmate het langer duurt, steeds bozer bij kijken. Als ze dan haar zin niet krijgt of onvoldoende aandacht, dan gaat dit over in een huilen. Een zeurend huilen dat qua volume oploopt. Bij deze huil komen er nauwelijks tranen kijken. Het is tenslotte een hele theatrale toestand zonder dat er werkelijk iets aan de hand is. Maar dolkomisch is het wel als ze theatraal vallend, beter bekend als de stervende zwaan, in huilen uitbarst omdat ze geen slok thee of hap brood krijgt.

Naast deze zeurende huil hebben we ook de zoekende huil. Deze komt alleen voor in de nacht. Als Lynn haar speen niet kan vinden, of naar droomt, laat ze deze huil horen. Het kan soms een enkele kreet zijn, waar wij dan wel weer wakker van worden. Het is echter makkelijk op te lossen door of even af te wachten in bed of eruit de stappen en de speen op te sporen in het donker. Zodra ik de speen dan gevonden heb, wat niet altijd even makkelijk is. Soms valt hij aan de muurkant het ledikant uit. Dan verplaats ik zo zacht mogelijk het gehele ledikant als ik op mijn knieën al heb gezien dat ik er niet bij kan. Als Lynn dan haar speen weer in haar mond heeft slaapt ze weer verder.

Het is een fase

'Het is een fase', men zegt het tegenwoordig als oplossing voor al het gedrag dat mijn kleine laat zien. Maar het is geen oplossing en hoe lang duurt zo'n fase dan... want dat vertelt niemand je erbij. Mevrouw uw dochter zal nog hooguit een week dramatisch ter aarde storten als ze geen hapje van uw boterham krijgt. Mevrouw over 3 weken zal het gebit van uw dochter compleet zijn. Hierdoor zal zij niet meer nachtenlang last hebben van de pijn en onrust die het met zich meebrengt. Mevrouw over diezelfde drie weken zal uw dochter weer doorslapen zodat u weer rustig kunt slapen en meer uitgerust zal zijn.

Het is natuurlijk kul, dat begrijp ik zelf ook. Maar zo'n fase, hoe zit dat nu precies? Als ze driftig reageert als ze niet, zeg even binnen 10 seconden, een nieuw stukje brood krijgt of haar fles. De kracht en felheid die ze laat zien als ze geprikt wordt bij het consultatiebureau. Het eigenwijze toch iets pakken, ondanks ik nee zeg en Lynn zelf nee schud. Zijn het fases? Of is het persoonlijkheid. Bij de tweede optie heb ik toch wel een probleem. Want een persoonlijkheid gaat niet vanzelf over. Die duurt niet nog 6 weken. Die duurt met een beetje mazzel de rest van mijn leven.

Lynn heeft nu een ik-maak-de-katten-het-leven-zuur-fase. Lynn vindt het enig. Als ze één van de katten, meestal is Pien de pineut, ziet liggen dan glinstert er iets in haar ogen. Je hoort haar bijna hardop denken, haha daar ligt er eentje en die zal ik even te grazen nemen. Ze loopt er meestal met flinke vaart op af. Pien ligt doorgaans nietsvermoedend te slapen op een kussen op de poef en ziet deze draak dan ook niet aankomen. Voordat ze überhaupt haar ogen geopend heeft duwt Lynn haar met een harde zet, met kussen en al, van de poef. Vervolgens staat Lynn dan triomfantelijk te kijken naar een versufte kat die nog niet heeft uitgevogeld hoe dat nu kon gebeuren. Wij zeggen dan op lage duidelijk toon dat het niet lief is en ze Pien moet aaien. Dit doet ze dan vervolgens wel braaf, maar ondertussen.

APK

Het weer tijd voor een APK. Niet van de auto, maar van Lynn. Met 14 maanden op de kalender stond er weer een bezoek gepland aan het consultatiebureau. Hoe lang en hoe zwaar zou ze zijn? Doet ze alles wat ze moet doen met 14 maanden. En misschien wel het meest spannende van allemaal, wil ze dat allemaal in een compacte act van 20 minuten weergeven. Want als Lynn geen zin heeft, dan heeft ze geen zin. En dan kan ik op mijn kop gaan staan, maar dat heeft weinig effect. Het meest vervelende van dit bezoek zijn de prikken die ze weer krijgt.

Maar het bezoek begint altijd met meten en wegen. 78 cm lang en 10,6 kilo schoon aan de haak. Klinkt goed, en zwaar. Ik begrijp nu het lamme gevoel in mijn arm als ik haar 5 tot 10 minuten vast houd. Dat komt door de kilo's wegende billen van madame. Het ging overigens vrij makkelijk het meten en wegen. Al blijft ze zo'n hygiënisch kraakpapier wat erop ligt, kan net zo goed ovenpapier zijn, vreemd vinden. Het voelt natuurlijk koud. Al wachtend aan de grote tafel maakt Lynn er een lekker puinhoop van. Kralenbaan bijna van de tafel gemikt, houten puzzels stukje voor stukje op de grond gooien, en dat alles met een grote glimlach.

Eenmaal binnen bij de arts lijkt Lynn eerst verlegen. Maar zodra ze een bakje met houten blokjes krijgt begint ze hier driftig in te grabbelen. De arts mag er ook eentje hebben, wat ik dan wel weer vriendelijk vind van Lynn. Het stilzitten is lastig, dus laat ik Lynn lekker op blote kakken met enkel een luier aan de bips rondjes wandelen door de kamer. Ondertussen vraagt de arts hoe het met de ouders gaat. Nou dat ik een goede vraag. Ik benoem dat we net een fase hebben gehad met niet meer willen slapen in de nacht. De arts knikt begrijpelijk en zegt, volgens mij recht vanuit haar hart, 'dat is vermoeiend he?!'

Care for Children

Complete chaos, huis weg, familie kwijt, misschien wel overleden, geen voedsel en drinken, niets anders dan puin en ellende. Dat is wat er in de Filipijnen aan de hand is. En mijn hemel wat is dat een drama! Ik kan mij er werkelijk helemaal niets bij voorstellen. Alles kwijt. Geen thuis, geen basis, geen eten en drinken. Helemaal niets meer. Totaal afhankelijk zijn van anderen en de hulpdiensten die op gang moeten komen. Hoe overleeft een mens dat? Wat doe je dan? Behalve zoeken naar mogelijk overlevenden in al het puin en je familie. Struinen door het puin op zoek naar voedsel. Er zijn na anderhalve week nog altijd mensen die niet bereikt zijn door de hulptroepen.

Deze mensen hebben te maken met zaken waar ik hoogstwaarschijnlijk in mijn hele leven niet mee te maken zal krijgen. Wij hebben in Nederland geen verwoestende supertyfoon. Hooguit een storm van windkracht 10. De rillingen lopen over mijn rug als ik denk aan het natuurgeweld waar deze mensen mee te maken hebben gehad. Gebouwen, bomen, auto's, alles wat los en vast zit, zien verdwijnen in een tyfoon. Doodeng lijkt het mij. Complete dorpen weggevaagd door één enkele storm. De ravage is enorm.

In deze fotoreportage is de schade te zien vanuit de lucht. Voor en na foto's. Om bang van te worden. Onvoorstelbaar, alles verwoest. De fotoreportage van kinderen is hartverscheurend. Kinderen die niets meer hebben. Geen huis, geen familie, geen voedsel. Een foto van een meisje in paniek raakt me recht in het hart. De paniek, het verdriet, de onmacht, alsof ik het kan voelen. Tranen biggelen over mijn wangen, wat hebben wij het toch ongelooflijk goed, want hoe moet dat nu met al die kleine kwetsbare kinderen? Hoe kunnen ze die nu allemaal helpen, voor ze zorgen en ze liefde geven? Het lijkt een onmogelijke taak.

EHBO

Een EHBO-cursus stond er gister op het programma. Nee, niet eerste hulp bij opvoeden. Dan zou een cursus van 3 uur niet voldoende zijn denk ik zo. Bij zo'n cursus krijg je meteen zo'n streng kijkende Nanny over de vloer die jou komt vertellen hoe je jouw eigen kroost op kan voeden. Nee dit was een echte 'eerste hulp bij ongelukken' cursus. En dat voor iemand die niet goed tegen bloed en wonden kan. Maar voor mijn werk is het praktisch en noodzakelijk. Dus over boord met de angst voor alles wat rood en bloederig is. Hoe erg kan het nu helemaal zijn. Laat maar komen die reanimatie en verbanddoos.

Daar zitten we dan 14 vrouwen sterk tegenover één vriendelijk EHBO-cursusman. Gelukkig was hij niet de enige vent. Hij werd vergezeld door zeven plastic exemplaren die keurig op de grond lagen. Ieder op een eigen stuk zeil, klaar om gereanimeerd te worden. Echt gezellig waren ze dus niet. Onze docent liet op professionele wijze zien hoe wij deze man zonder ademhaling weer tot leven konden brengen. Maar voordat je dat kunt doen, moet je natuurlijk wel constateren dat de persoon daadwerkelijk geen hartslag meer heeft. Na het een aantal keren voorgedaan te hebben mocht ik het zelf gaan proberen.

Samen met collega Ellen ging ik deel 1 van de reanimatie uitvoeren. Ik knielde neer bij de pop, schudde zijn schouders en vroeg 'meneer, meneer, gaat het?'. Nou het ging duidelijk niet want hij gaf geen antwoord. Ik vroeg Ellen of ze erbij kon blijven omdat ik later haar hulp misschien nodig zou hebben. Ik hield mijn hand op het voorhoofd van de pop, duwde met twee vingers zijn kin omhoog en luisterde of ik een ademhaling hoorde. Ook zijn borst bewoog niet. Nu ik het zo schrijf besef ik dat het natuurlijk een knap staaltje acteerwerk is, want die pop geeft van zijn lang zal ze leven geen ademhaling.

Sinterklaas, wie kent hem niet...

Nou Lynn dus. Vanmorgen zetten wij de televisie aan. Sinterklaas kwam aan in Groningen en wij dachten dit leuk met Lynn te gaan kijken. Met alle protesten en argumenten omtrent racisme zou het zo maar eens de laatste kunnen zijn in deze vorm. Kijken dus, dacht ik. Vorig jaar was Lynn met 3 maanden echt nog te jong voor de Sint. Ik heb wel trouw op 5 december, zoals ik zelf vroeger altijd deed, Sesamstraat met haar gekeken op de bank. Ik ben bang dat daar met 3 maanden weinig van is blijven hangen. Maar dit jaar zou je zeggen dat ze met 15 maanden nog best iets mee kan krijgen van het fenomeen Sinterklaas.

Daar zaten we dan, mijn lief en ik op de bank samen met Lynn. Het duurde echter geen 2 minuten voordat ze zich van de bank wurmde en speelde met alles wat niet te maken had met de televisie. Het leuke vind ik wel dat zowel mijn lief als ik regelmatig moesten lachen om de gekheid van de Pieten. Het moment dat de Pieten de verkeerde staf hebben weggegooid en de Hoofdpiet hierachter komt. De 'paniek' die dan uitbreekt, geweldig. Heerlijk die spanning en sensatie. Maar zoals Sinterklaas zelf ook zei, 'alles komt vanzelf weer goed'. Lynn zwaaide wel naar Sinterklaas en de Zwarte Pieten op de televisie

's Middags ging ik met Lynn naar het Marsmanplein in Haarlem-Noord. Daar kwam de Sint ook aan. Ik had mij bedacht dat het in ieder geval leuk zou zijn voor Lynn om naar te kijken. Toen we de hoek om kwamen richting het plein kwam de truck aanrijden met de Sint en natuurlijk Zwarte Pieten. Ik zette de wandelwagen stil zodat Lynn goed kon kijken. We waren de enige twee die hier op de stoep stonden te kijken dus er werd volop naar Lynn gezwaaid. En Lynn, die keek met hele hele hele grote ogen naar het tafereel dat voorbij kwam rijden en begon lekker te kletsen. We hebben nog een tijdje naar het gezellige geheel staan kijken. Liedjes, pepernoten en leuke dansjes met heel veel andere kinderen. Die leek Lynn overigens interessanter te vinden dan de Sint zelf.

Later als ik groot ben

Lynn is het type doener, net als haar moeder. Stil zitten is lastig laat staan rustig een boekje lezen of zitten spelen. Nee bewegen is het helemaal. Lopen, sneller lopen, kruipen, op z'n kop hangen. Als ze maar in beweging is. Ze maakt heel wat kilometers op een dag net als al haar speelgoed dat ze trouw met zich mee sleept. Ik vraag mij wel eens af wat Lynn later zal worden. Een stilzittend beroep zal het niet worden met deze bezige beentjes. Misschien wel danseres of balletjuffrouw, hordeloper, Nordic Walking instructrice of misschien wel verpleegster in een ziekenhuis. Het zou mij verbazen als ze bankmedewerker, boekhoudster of administratief medewerker zou worden. Als ze dat wel wordt, dan wel een hele gezellige beweeglijke praatgrage variant.

Lynn is een behoorlijke kwebbelkont, dus het zou ook een pratend beroep kunnen zijn. Misschien wordt ze wel premier van Nederland. Heeft ze toch van papa's kant meegekregen, een oma en overgroot opa die beide in de politiek zaten, dat geklets. Van mijn kant zou ze ook één en ander mee gekregen kunnen hebben. Opa in de vertegenwoordiging en ikzelf ook een grotendeels pratend beroep als social worker.
Misschien wordt ze wel lerares, kan ze de hele dag heen en weer lopen voor de klas en lekker kletsen. Best of both worlds.

Eergisteren kwamen we echter achter een hele andere kwaliteit van onze kleine draak. Ze is namelijk enorm goed in het verschuiven en verplaatsen van meubels en toebehoren. Mijn lief, heeft eens per maand, twee maanden, half jaar, de behoefte om ons interieur compleet om te gooien. Als ik dan uit mijn werk kom en de voordeur open zie ik het al, alles staat anders. Zo zaten we niet zo lang geleden met de eettafel in de hal en hadden we een zee van ruimte in de woonkamer. Zithoek aan de voorkant, dan weer aan de achterkant. We hebben al vele combinaties en variaties gehad. Iedere keer als mijn ouders op komen passen of vriendinnen komen eten wordt er geroepen 'he, alles staat weer anders'.

Bucket list

The Bucket List. Wie kent deze fantastische film met Jack Nickelson en Morgan Freeman niet? Als je hem nog nooit hebt gezien, is het een absolute aanrader. In de film komen Jack Nickelson, een zéér rijke man en eigenaar van het ziekenhuis, en Morgan Freeman, een minder bedeelde harde werker samen in één ziekenhuiskamer te liggen. Allebei ziek en de vraag is maar of ze beter gaan worden. Morgan Freeman maakt een bucket list maar gooit deze weg als hij hoort dat hij nog maar een jaar te leven heeft. Jack Nickelson vult de lijst echter aan, een lijst met dingen die je voordat je dood gaat nog zou willen doen. Ze besluiten de lijst samen af te werken.

Van racen tot het zien van de piramides, parachute springen en het maken van een safari in Afrika. Samen werken ze de hele lijst af. Het is een prachtige film die de nodige tranen weet te trekken. De film is naast het verdrietige feit dat beide mannen ziek zijn gevuld met humor. Zo gaat Jack Nickelson de beste mozzarella van de wereld eten vlak voor een chemokuur. Morgan Freeman vaagt hem dan of hij dit zeker weet waarop hij gulzig begint te eten. Het volgende schot is een grijnzende Morgan Freeman die toekijkt hoe Jack Nickelson alles er weer uitspuugt vanwege die chemokuur.

De film weet mij keer op keer te roeren, maar dankzij die ellendige hormonen die nog altijd niet geheel verdwenen zijn schiet ik een keer of 10 vol. Zo'n bucket list is natuurlijk een lijst vol dromen waarvan je hoopt dat je die ooit waar kunt maken. In de film is Jack Nickelson zo rijk, dat geld geen rol speelt. Het is niet perse zo dat geld belangrijk is bij zo'n lijst, maar het maakt dat de lijst minder grenzen kent. Door het zien van de film ruim een week geleden werd ik aan het denken gezet. Wat zou er allemaal op mijn bucket list staan?

Wijsneus

Dat Lynn geen stilzittend meegaand rustig tevreden baby'tje is, dat is al duidelijk vanaf de eerste dagen van haar leven. Het is een druktemaker van de bovenste plank die dagelijks een volledig eigen plan trekt. Een 'pittige tante' zoals wij dat zelf altijd zeggen, dat is ze al bijna 14 maanden. Waren het de eerste dagen dat ze een eigen plan trok met het drinken van melk, trekt ze vandaag de dag haar eigen plan als ze geen korsten van haar brood wil eten. Slapen doet ze alleen wanneer zij dat wil wat regelmatig resulteert in een flink verstoorde nachtrust. Maar als ze bedacht heeft niet meer te willen slapen, hebben wij hier een ruime portie geduld bij nodig om te blijven bij het feit dat ze moet slapen.

Het is een eigenwijs type met een duidelijke eigen wil. Wij roepen trouw vanaf de eerste week dat we liever een kleine hebben die weet wat ze wil dan eentje die rustig op de bank zit te zitten en wacht op wat er nu gaat komen. Tegen die tijd is Lynn al drie op en neer door het huis gegaan, heeft ze de katten achterna gezeten en al het speelgoed uit de kast getrokken. Het speelgoed natuurlijk in eerste instantie om mee te spelen en niet te gooien en de katten om te aaien en knuffelen. Maar dat snappen die arme beesten dan weer niet. Ze laten zich wel aaien, maar als Lynn erbij begint te gillen van plezier is dat vaak net even te hevig voor ze. Van de week knuffelde ze één van de twee helemaal fijn, zo dat zijn hoofd licht benauwd overkwam. Heel lief, maar het is de bedoeling dat ze nog even mee gaan de katten.

Soms is die gedachte aan een baby die rustig zit te wachten op wat er komen gaat een hele rustgevende. Dat het bij een gedachte blijft is zeker want Lynn gaat van haar leven niet zitten wachten. Het is een druktemaker, maar wel een pienter type. Als ze schreeuwt of de aandacht trekt, wat ze dagelijks doet, dan heeft ze een doel. Ik vind het leuk om te zien dat ze, hoe klein ze ook is, precies weet wat ze wil en hoe ze dat voor elkaar moet krijgen. Met een kleine 14 maanden de wereld al zo bespelen zoals je dat zelf wil, dat is toch een prachtig gegeven. Dat wij daar niet altijd aan meewerken is dan weer lastig voor Lynn.

Koekiemonster

Één van de leukste figuren uit Sesamstraat, koekiemonster. Een gezellig blauw monster dat dol is op alle koekjes en er het liefst zoveel mogelijk tegelijk in zijn mond stopt. Zo eentje hebben wij er ook rondlopen. Ze is weliswaar niet blauw, maar het is zeker een monster en ze is gek op koekjes. En ze eet er doorgaans ook zoveel mogelijk tegelijk. Het maakt niet uit welke koekjes, als het maar koekjes zijn. Alles wat ook maar een beetje op koek lijkt vindt Lynn interessant en lekker.

Op zich fijn dat ze alles lekker vindt, want dat maakt het vooral voor ons als ouders een stuk makkelijker. Je hoeft niet altijd precies dat ene koekje bij je te hebben als je de deur uit gaat. Maar zoals ieder voordeel heeft ook dit voordeel zijn nadeel. Wij kunnen namelijk niet meer ongestoord en ontspannen een koekje eten. Het is tegenwoordig de keuze uit drie opties. Negeren, delen of heel snel eten.

Dat negeren is leuk bedacht. Lynn trekt zich er echter weinig van aan. Als ik een koekje uit de keuken pak dan achtervolgt ze me tot ik gaat zitten. Tijdens deze achtervolging maakt ze een hummend geluid, voor het geval ik nog niet in de gaten had dat ze achter mij aan zit. Zodra ik op de bank ga zitten komt ze voor me staan hummen. Als ik het lang negeer, dan gaat het hummen over in jammeren en in huilen. Lynn klimt ook nog wel eens zelf naast me op de bank. Dan komt ze tegen me aan staan en begint dan haar mond open en dicht te doen. Een tikkeltje opdringerig is het wel, maar daar moet ik doorgaans heel hard om lachen. De hint is dan overduidelijk, ik wil een hap of gewoon de hele koek.

There's a first for everything

Van alles is er een eerste keer. Doorgaans verheug ik mij op alle dingen die Lynn voor het eerst doet. De eerste lach, de eerste keer omrollen, de eerste hapjes eten, de eerste stappen. Allemaal leuke dingen. Alle eerste keren zijn ook vaak grappig en soms zijn het absolute tranentrekkers. De eerste happen wortel waren heel grappig. Het hoofd dat Lynn trok bij die eerste keer iets anders eten dan de melk die ze gewend was. Hoe ze al smakkend die worteldrap naar binnen werkte met een verbaasde blik, geweldig beeld.

Overigens zijn alle eerste happen leuk om te zien. Zo was de eerste tomaat ook een giller, kauwen en een heel vies hoofd trekken om het stukje tomaat zorgvuldig weer uit haar mond te duwen met haar tong. Ze kijkt dan ook vragend en verwijtend. Als ze kon praten denk ik dat ze iets in de trant van 'wat flik jij mij nou' zou zeggen. Maar de aanhouder wint. De eerste keer spaghetti was geen succes. De saus vond ze ook niet lekker. Maar tegenwoordig eet ze de rode saus gewoon en werkt ze zelf alle wokkels of penne naar binnen. Het liefst allemaal tegelijk.

De eerste keer echt omrollen vond ik ook te gek om te zien. Dat Lynn zich heel zorgvuldig op haar zij wist te manoeuvreren om zich vervolgen voorzichtig door te laten rollen. Overigens was het bij dat omrollen heel vaak dat ik in de veronderstelling was dat het ging lukken, mijn camera pakte, en dan minutenlang filmde hoe het net niet lukte. En dan opeens, als je er niet zo bij stilstaat, rolt ze wel om. Ik vind het dan vooral bijzonder om te zien hoe blij Lynn ervan wordt.