Koekiemonster

Één van de leukste figuren uit Sesamstraat, koekiemonster. Een gezellig blauw monster dat dol is op alle koekjes en er het liefst zoveel mogelijk tegelijk in zijn mond stopt. Zo eentje hebben wij er ook rondlopen. Ze is weliswaar niet blauw, maar het is zeker een monster en ze is gek op koekjes. En ze eet er doorgaans ook zoveel mogelijk tegelijk. Het maakt niet uit welke koekjes, als het maar koekjes zijn. Alles wat ook maar een beetje op koek lijkt vindt Lynn interessant en lekker.

Op zich fijn dat ze alles lekker vindt, want dat maakt het vooral voor ons als ouders een stuk makkelijker. Je hoeft niet altijd precies dat ene koekje bij je te hebben als je de deur uit gaat. Maar zoals ieder voordeel heeft ook dit voordeel zijn nadeel. Wij kunnen namelijk niet meer ongestoord en ontspannen een koekje eten. Het is tegenwoordig de keuze uit drie opties. Negeren, delen of heel snel eten.

Dat negeren is leuk bedacht. Lynn trekt zich er echter weinig van aan. Als ik een koekje uit de keuken pak dan achtervolgt ze me tot ik gaat zitten. Tijdens deze achtervolging maakt ze een hummend geluid, voor het geval ik nog niet in de gaten had dat ze achter mij aan zit. Zodra ik op de bank ga zitten komt ze voor me staan hummen. Als ik het lang negeer, dan gaat het hummen over in jammeren en in huilen. Lynn klimt ook nog wel eens zelf naast me op de bank. Dan komt ze tegen me aan staan en begint dan haar mond open en dicht te doen. Een tikkeltje opdringerig is het wel, maar daar moet ik doorgaans heel hard om lachen. De hint is dan overduidelijk, ik wil een hap of gewoon de hele koek.

Het gezellige blauwe koekjesetende monster.

Dan de optie delen. Dat is een goede zou je zo zeggen. Totdat je daadwerkelijk een koek deelt met Lynn.
Er valt weinig te delen want tegen de tijd dat je een stuk hebt afgebroken voor Lynn, het haar gegeven hebt en zelf hap wil nemen, staat ze alweer klaar voor de volgende hap.
Als ik niet snel genoeg deel dan begint het hummen weer, gevolgd door jammeren en huilen als ik zelf eerst één of twee happen neem voordat Lynn weer iets krijgt. Dat ze niet zo goed is in delen heeft ze denk ik van mij. Ik ben, als het gaat om mijn eten, ook niet zo'n enthousiaste deler.

Optie drie is heel snel eten, ongezellig maar tactisch sterk. Ik pak wel eens een stukje chocolade uit de keuken. Ik loop dan naar de woonkamer en Lynn zoals altijd in de achtervolging. Ik eet het dan wel eens onderweg naar de bank op. Als ik dan ga zitten en Lynn begint te hummen zeg ik dat het op is. Lynn kijkt dan vaak enorm verbaasd en gooit dan haar handen vragend in de lucht. Maar als ze ziet dat het daadwerkelijk op is, dan gaat ze makkelijk verder met spelen. Als ik zeg dat het op is, maar ik heb nog een stuk koek of chocolade vast, dan kom ik daar niet mee weg.

Voorheen had ik altijd Liga en Nijntje-koekjes voor Lynn. Maar ze eet er nooit twee achter elkaar en ze worden snel oud. Lynn is ook dol op eierkoek dus die delen we vaak. Maar als ik voor mijzelf een koek pak en Lynn al heeft gehad, dan krijgt ze vaak een crackertje. Zo'n simpele LU naturel cracker. Zo eentje die je overal terug vindt omdat het zo fantastisch kruimelt bij het opeten. Maar ze vindt het lekker, en je kunt ze zo fijn in tweeën breken. Twee kleine crackers kan geen kwaad en ik kan genieten van mijn eigen koek.

De laatste variant is de rijstwafel. Voorheen wilde ze die nooit en spuugde het meteen weer uit. Maar van de week at ze er eentje met smaak. Deze kruimelt niet maar plakt wel. Zo had ik gister een halve rijstwafel onder mijn sok geplakt zitten. Kortom, alle soorten en maten koek vindt Lynn lekker. Zoete koeken heeft ze überhaupt nog nooit geweigerd. Stroopwafels, gevulde koeken, eierkoeken, spritsen en gevuld speculaas, ze kan er geen genoeg van krijgen. Als het aan Lynn zou liggen zou ze elke dag wel een paar koeken kunnen eten. Elke dag één koek is voor dit koekiemonster echter meer dan voldoende.