Boodschappen doen

Boodschappen doen, voor mij is dat dagelijkse kost. Ik ben een slechte ik-sla-alles-tegelijk-in-type. Ik week niet van tevoren wat ik de hele week wil eten en het loopt soms net even anders. Ik ga meestal eens per twee dagen naar de supermarkt, maar ik vergeet altijd wel iets waardoor ik dan toch weer terug kan. Het gebeurt wekelijks dat ik dezelfde dag nog terug moet omdat ik een cruciaal ingrediënt vergeten ben of een cruciaal product. Zonder aluminiumfolie overleven we wel een dag, maar zonder wc-papier is toch een stuk minder grappig. Pasta zonder spaghetti is ook een beetje karig. Ook kattenvoer is een standaard 'oh shit vergeten' moment. En het is toch wel sneu als mijn katten geen eten hebben omdat de inhoud van mijn hersenpan nog altijd week lijkt te zijn.

Maak dan briefjes is een vaak genoemde tip. Het nadeel van zo'n briefje is dat ik dan het briefje dus vergeet. Sta je dan vol zelfvertrouwen in de supermarkt, deze keer neem ik alles mee. Tassen mee, het karretje voor mij uit duwend grabbelend in mijn tassen en jaszakken tot het besef komen dat het briefje nog op tafel ligt. Frustrerend en lachwekkend tegelijk. 28 jaar en het geheugen van een stoeptegel. Want wat ik allemaal op dat briefje schreef weet ik niet meer. Maar soms, als het allemaal mee zit, heb ik het briefje bij mij en werk ik keurig het lijstje af. Dat resulteert dan in alle producten van het lijstje. Het nadeel is dat ik niet alle paden door loop en dus een fles afwasmiddel, die ik niet op het briefje staan, vergeet omdat ik ze niet zie liggen.

Dat boodschappen doen is dus best een uitdaging een aantal keren per week. Voorheen probeerde ik op hoogte tempo zo efficiënt mogelijk boodschappen te doen. Het liefst alleen, want dat ging sneller. Dan was ik vooral druk met even vlot de boodschappen doen en weer naar huis. Ik ga ook regelmatig wandelen met Lynn. Ik doe dan ook wel eens wat boodschappen. Maar als ik dagboodschappen heb, is het altijd lastig en schat ik het verkeerd in. Lynn zit al maanden in het wandelwagendeel van de kinderwagen. Je hebt dus niet meer het deel van de reiswieg wat je vol kunt bouwen. Ik sjouw mij dus een ongeluk en heb vaak een net niet omkiepende wagen. Als ik niet een beetje tegenduw, komt Lynn met boodschappen, kinderwagen en al naar voren vallen.

Dit zou zo maar eens het nieuwe motto van Lynn kunnen worden. 

Tegenwoordig doe ik de boodschappen onder het mom van een uitstapje. Ik neem de tijd en neem Lynn lekker mee. We gaan met de auto, om mogelijk omkiepergevaar te voorkomen. Is voor zowel Lynn als voor mij wel zo ontspannen. Want als ik tegen beter weten in teveel meeneem met de kinderwagen word ik er toch een beetje nerveus van. Als dat maar goed gaat al die stoepen op en af. Met de auto heb je dat gevaar niet. Lynn kan met haar 15 maanden prima rechtop zitten en zich vasthouden aan de rand van de winkelwagen. Het leuke is dat we vanuit de parkeergarage met de lift naar de winkel gaan. Lynn is er nog niet achter hoe het nu werkt, maar kijkt haar ogen uit.

In de supermarkt begint het feest. Ze ziet natuurlijk alle producten liggen en wijst naar alles. Ze roept er hard 'hu hu hu' bij en verwacht dat ik het wel even regel. Ik gaf haar laatst een zak met drie kleuren paprika's om vast te houden. Prima dacht ik. Er kan niets aan kapot als ze het laat vallen en ze kan het niet stuk knijpen. Ideaal om de gehele weg door de supermarkt vast te laten houden. Waar ik alleen niet over na had gedacht is dat Lynn aan het eind van de boodschappenronde, de paprika's los moest laten om ze op de band te leggen. Dit ging niet van harte natuurlijk.

Lynn is een vrij vasthoudend type op alle vlakken. Zo ook met het bewaken van de paprika's. Lynn keek met een kwade blik toen ik een poging waagde de paprika's los te peuteren uit die kleine maar sterke handen. Toen alle producten gescand waren trok ik de driekleurenmix los, scande de kassière deze op hoog tempo om ze vervolgens weer aan mij te geven. Ik gaf ze weer aan Lynn die nog nooit zo blij werd van 3 paprika's. Maar handig was anders. Ik heb hier tegenwoordig een andere strategie voor gevonden. Lynn krijgt iets in handen waar ik er meer dan één van in mijn kar heb liggen.

Vandaag ging ik met dochterlief op pad om boodschappen voor de komende drie dagen in te slaan. Tassen mee, briefje geschreven in overleg met mijn lief, briefje mee, portemonnee mee, Lynn mee. Eenmaal in de parkeergarage bleek zelfs dat ik een muntje van 50 eurocent bij mij had voor de kar. Mijn dag kon niet meer stuk. Lynn in de kar net als de tassen en portemonnee. Keurig alle paden af en het briefje afgewerkt. Lynn twee knijpfruitjes vasthoudend waar ik er toch 4 van had, dus ook afrekenen was een piece of cake. Tas ingepakt, Lynn uit het karretje in de auto wat niet geheel onbelangrijk is en weer naar huis. Thuis bleek dan wel dat de vuilniszakken niet op het lijstje stonden en op waren. En ik mijn telefoon dus wel was vergeten dus de yogi die mijn lief nog wenste niet was doorgekomen, maar ik heb slechtere boodschappenrondes gehaald. Morgen weer een dag.