Wat ik echt extreem lekker vind is gevuld speculaas. In een grote vlaag van verstandsverbijstering kan ik met gemak een plak opeten, wat dan weer resulteert in enorme gevulde billen. Maar ja, het is maar een korte periode per jaar, praat ik mijn gedrag goed. En ik loop toch hard, en sport toch elke zaterdag. Kortom, al zou er geen enkele reden voor goedpraten zijn, ik ben dol op het eten van gevuld speculaas. Lynn is het overigens roerend met mij eens. Met smaak hapt ze de koek met spijs weg. Met een beetje onmazzel eet ze meer dan mij lief is.
In het kader van de Sint kunnen de oude vertrouwde chocoladeletters niet wegblijven natuurlijk. Heerlijk vind ik die. Hierbij geldt wederom, melk, wit en puur. Ik vind het allemaal lekker. Lynn ook. Ze kan de chocolade lekker op sabbelen en lijkt wat betreft snoepen echt op haar moeder. Met gemak gaan de stukjes chocolade naar binnen. Mocht ze nu echt niets meer lusten kunnen we haar altijd nog groot brengen met speculaas en chocolade, en een kunstgebit. Want tegen al die zoetigheid blijft dat gebit niet eeuwig bestand.
Maar dan de pepernoot of kruidnoot zoals hij ook vaak genoemd wordt. Ik twijfelde in eerste instantie of ik Lynn überhaupt wel pepernoten moest geven. Ik had mijn overbuurmeisje ze zien eten. Maar die heeft al flinke kiezen en kauwt ze in één keer stuk om vervolgens de stukjes verder te kauwen. Overigens een dolkomisch gezicht. Keurig één pepernootje per keer laten knappen tussen haar tanden. Al die kiezen heeft Lynn nog niet. Dus vroeg ik mij af of, en zo ja hoe ik Lynn de pepernoot ging geven. Over de smaak twijfelde ik niet, dat lust ze wel. Maar hoe krijgt ze dat ding nu weg zonder er enorm in te stikken en zich te verslikken?
Ik dacht er eerst aan om het pepernootje in tweeën te bijten. Dan was het toch echt kleiner en kan ze zich er minder snel in verslikken. Op dat moment bedacht ik mij dat ik niet zo enorm overdreven voorzichtig en truttig moest doen. Ze eet immers grotere stukken brood met beleg dan deze pepernoot. Ik dacht, ik geef Lynn gewoon een pepernoot, dan zie ik wel wat er gebeurt. Dus ik zei tegen Lynn dat ik een lekkere pepernoot voor haar had en daar kwam madame in hoog tempo aangelopen.
Met de nodige precisie pakte ze uit het bakje één pepernoot. Ze keek er goed naar en stak hem vervolgens in haar mond. Wat ze vervolgens deed, dat was werkelijk waar om te gieren van het lachen. Met haar voortanden begon ze, met haar mond gesloten, de pepernoot te eten. Haar mond getuit alsof ze een kus geeft, maar dan gevuld met pepernoot. Het kostte haar even werk, maar door al dat gesabbel werd die pepernoot natuurlijk zacht en kreeg ze hem makkelijk weg. Om hierna weer keurig één pepernootje te pakken.
De Sint snapt ze nog niet, maar ze spreekt wel de taal van de pepernoot. Lynn heeft de afgelopen dagen flink wat pepernootjes gegeten. Ze blijft ze één voor één pakken en op dezelfde wijze opeten. Die kiezen zijn net niet genoeg aanwezig om ze te kunnen stukbijten. Maar zo lukt het ook, en zo eet ze eens iets wat niet met één keer kauwen en slikken weg is. Als je het woord pepernoot zegt weet ze precies wat eraan zit te komen. Als ze het bakje ziet, verschijnt er een grote glimlach op haar gezicht, wat wil je als moeder nog meer. Mijn kleine pepernoot geniet van pepernoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten