De mate van mijn onhandigheid is wisselend. Zo laat ik dagelijks, vaak meerdere keren per dag, dingen vallen. Mijn telefoon laat ik regelmatig glippen, wat mij dan ook meteen een hartverzakking oplevert. Zo vervelend als dat scherm te barsten valt. Bij het ontbijt laat ik vaak de hagelslag vallen, gelukkig wel vaak met het lipje naar binnen. Ik stoot mijn glazen om, laat tassen vallen en schop regelmatig tegen het waterbak van de katten. Ik stoot altijd overal mijn grote tenen en knal vaak met mijn hoofd tegen openstaande keukenkastjes.
Ik struikel dagelijks over alles dat ook maar even afwijkt van het gewone pad. Een opstaande tegel, een oneffenheid in de vloer, een simpele drempel die ik over het hoofd zie, ik vlieg er altijd overheen. En als dat alles niet gebeurt kan ik ook over mijn eigen voeten struikelen. Naast struikelen ben ik ook steengoed in botsen. Vooral deurposten moeten het vaak ontzien. Dan neem ik de bocht net te kort en dan loop ik er tegenaan.Ik rende ooit heel hard tegen een paal aan omdat ik achterom keek tijdens het rennen. Ook trachtte ik ooit een takje dat tussen mijn wiel zat eruit te schoppen. Dit resulteerde in een enorme smak omdat mijn voet tussen mijn spaken bleef haken.
Maar gister zag ik het ongelukje niet aankomen. Ik had net gedouched, de was gevouwen, gedweild terwijl mijn lief Lynn in bad deed. Toen ik dacht nog even snel de afwas weg te werken gebeurde het. Het glas brak toen ik het schoon boende met een schuurspons en ik voelde een stuk los vel. Ik riep meteen 'au au au k*t' en 'ik durf niet te kijken'. Mijn lief kwam aangesneld zei dat ik rustig moest blijven en weg moest kijken. Hij keek er wel naar, constateerde een diepe wond en deed en een theedoek omheen. Lynn stond een tikkeltje verbaasd te kijken naar wat er gaande was. Een bezoekje aan de eerste hulp zat er dik in.
Toen mijn lief mijn hand in de theedoek had gewikkeld liep ik keurig naar de woonkamer alwaar ik mijzelf op de grond liet zakken. Ik voel het altijd aankomen als ik dreig flauw te vallen, wat dus bijna gebeurde. Ik lag dus languit op de vloer van de woonkamer sterretjes te bewonderen die voor mijn ogen dansten. Lynn kwam lief naast me zitten en aaide mij over mijn wang en gaf kusjes. Het blijft bijzonder hoe ze dan aanvoelen dat het mis is. Ik ben wel heel blij dat het gebeurde toen mijn lief ook thuis was.
Eenmaal bij de eerste hulp bleek het gehecht te moeten worden. De wond zit precies van onder tot boven mijn knokkel van mijn wijsvinger. Als de dokter het zou lijmen, zou het weer open springen zei hij. De dokter deed onderzoek of alle pezen nog in tact waren maar er was niets geraakt. Het deed verder niet heel veel pijn maar voordat hij ging hechten, moest hij de wond verdoven. Die prikken waren niet heel prettig maar ik had een kwebbel van een verpleegkundige aan de andere kant van mij zitten die mij allerlei vragen stelde. De tetanusprik had ik nog van toen ik naar Zuid-Afrika ging, dus dat scheelde een prik. Pas toen het gehecht was durfde ik ernaar te kijken. Drie blauwe knoopjes. De zuster verbond de boel en ik kon weer naar huis.
De rest van de dag maakte mijn lief natuurlijk de leukste grappen over 'de wond'. Dat ik met mijn ernstige verwonding en drie hele hechtingen natuurlijk enorm onthand was. Hij kocht 's avonds toen hij nog wat boodschappen deed ook een afwasborstel, heel erg grappig natuurlijk. Glazen afwassen met een sponsje zit er voorlopig niet meer in. Ik word nog duizelig als ik aan dat losse vel denk. Ik ben blij dat er mensen zijn die heel goed tegen bloed en losse vellen kunnen, want aan mij heb je dan precies niets. Vandaag mag het verband vervangen worden door een pleister. Dat ziet er minder dramatisch uit gelukkig en over 9 dagen mogen alle drie de hechtingen eruit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten