Laat ik nu net zo'n ouderwets opgevoed geval zijn dat dus wel voor oude mensen opstaat in de bus of trein. Ik ben altijd als de dood dat zo'n oud mens door de bus vliegt als de chauffeur niet het geduld heeft om even te wachten totdat ze gaan zitten. Maar ik ben dus ook iemand die de buschauffeur keurig gedag zegt bij het in- en uitstappen. Net zoals ik, als ik een winkel binnen loop, ook goedemorgen dan wel middag zeg.
Simpelweg manieren zou je zeggen, maar zo vanzelfsprekend is het groeten van een buschauffeur niet meer.
Ik word wel eens vreemd aangekeken als ik bij mij in de buurt passanten groet. Niet meer dan normaal denk ik dan. Maar ook ik zie wel dat men tegenwoordig weinig oog heeft voor de buurt en mensen om zich heen. Eigen gezin en het eigen drukke bestaan maken het lastig om nog te letten op de omgeving. Ik maak mij hier ook schuldig aan, al probeer ik met man en macht te voorkomen dat ik geen flauw idee heb wie mijn buren zijn en vervreemd van de buurt. Mijn lief is een kei in het opmerken van veranderingen. Als de buren een nieuwe auto hebben ziet hij dat meteen. Ik heb daar een maand of drie voor nodig bij wijze van spreken.
Ik zag van de week 'Things we miss the most from our childhood' voorbij komen. En als ik die foto's dan bekijk, dan moet ik toch wel concluderen dat 'de jeugd van tegenwoordig' zijn tijd iets anders in weet te vullen. Maar ook de volwassenen van tegenwoordig maken zich schuldig aan hysterische drukdoenerij.
Op de eerste foto zie je een groep jongens op een rij staan in honkbaltenue op een grasveldje. Dit is iets wat tegenwoordig eerder uitzondering is dan de regel.
Ik weet dat ik als kind altijd buiten was. Stoepen, verstoppertje, tikkertje, knikkeren, touwtje springen, trampoline of krijten. Het was niet de vraag of je wel buiten was, maar wat je ging doen. Je hoopte zo laat mogelijk thuis te mogen komen. De zomer was een feest omdat het dan altijd zo lekker lang licht bleef. Als ik daar aan terugdenk was dat een heerlijke onbezorgde tijd waarin het enkel interessant was wie er nog meer buiten waren en of je al mocht oversteken van de ene naar de andere straat.
Als ik bij mij in de buurt kijk zijn de kinderen die er wonen in verhouding veel buiten. Een bal mee en de rest van de dag zijn ze in de weer. Misschien heeft het te maken met het feit dat wij niet in de meest welvarende buurt van Haarlem wonen. Er zal niet in ieder gezin geld zijn voor Ipad's, Play Stations en X-boxen. Hierdoor zijn de speelmogelijkheden meer gericht op wat er buiten te beleven valt. Ik zag gister nog twee broers voetballen, hun bal kwam klem te zitten onder onze auto. Toen ik vroeg of ze niet iets van een jas aan moesten trekken, gezien het feit ze in korte mouwen rondliepen bij 4 graden, verzekerden de jongens mij dat deze mevrouw zich geen zorgen hoefde te maken hoor.
Wat ik het meeste mis van mijn jeugd? Dat ik altijd overal tijd voor had en ik buiten mijn huiswerk om, mij alleen bezig hield met leuke dingen. Ik had altijd tijd om te spelen of sporten en had geen zware verantwoordelijkheden als werken en het huishouden doen. Ja af en toe mijn kamer opruimen omdat de vloer niet meer zichtbaar was, en de hond uitlaten. Tegenwoordig weet ik mijn rooster drie maanden vooruit, wat dus automatisch inhoudt dat ik al mijn vrije weekenden en mogelijkheden om vrienden te zien echt moet plannen. Maar als ik dat niet doe, dan maken we helemaal geen afspraken meer. Het is eigenlijk de conclusie die je met het ouderschap ook kunt trekken, 'je hebt achteraf pas in de gaten hoe heerlijk rustig en vrij je het had met alleen huiswerk of toen ik nog geen moeder was'. Maar mijn chaotische, drukke, over-van-tevoren-georganiseerde, met dreumes, zonder privacy leven heeft zijn charmes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten