De speelgroep

Lynn gaat niet naar de crèche, simpelweg omdat mijn lief en ik ons werk op elkaar kunnen afstemmen. Als dit dan onverhoopt een keertje niet lukt dan heb ik een hysterisch enthousiaste vader die met alle liefde op zijn kleindochter past. Mijn ouders passen samen ook regelmatig op zondagmorgen op als ik uit mijn werk moet komen en mijn lief naar voetbal gaat. Voorheen had ik ook mijn schoonzus die altijd klaar stond om op onze kleine draak te passen. Maar dit lukt nu niet meer aangezien haar uitgerekende datum inmiddels al voorbij is en ze zelf bijna mama is. Voor de avonden hebben we oppas S.

Lynn is dus niet dagelijks met andere kinderen.Ik heb wel vriendinnen die ook kleine kinderen hebben, allemaal uit hetzelfde bouwjaar als Lynn. Maar het lukt niet altijd om af te spreken in mijn vrij drukke programma. Als dit dan wel lukt is Lynn meestal wel een goede speelpartner. Ze kan, in tegenstelling tot haar moeder, vrij goed delen. Dit maakt samen spelen natuurlijk een stuk makkelijker. Daar waar een gemiddeld kind bij alles 'mij' roept, geeft Lynn haar gehele inboedel weg. En dan hoeven ze er niet eens vriendelijk voor te kijken.

Mijn vader zou laatst op een maandagmorgen oppassen omdat ik een vergadering had. Mijn vader is op zich wel een doener. Hij gaat met Lynn aan de wandel naar de kinderboerderij of het speeltuintje in het park. Ik had gezien dat letterlijk bij ons om de hoek er een speelochtend was voor kinderen tot 2,5 jaar. Dus ik opperde bij mijn vader dat hij daar ook heen zou kunnen gaan. Mijn vader is een makkelijke prater, ik heb het niet van een vreemde natuurlijk, dus zo'n speelgroep met zo'n juf en allemaal moeders kon hij vast wel aan.

Mijn motto voor de maandagochtend bij de speelgroep

Dit klopte helemaal. Mijn vader ging naar de speelochtend en had allemaal foto's gemaakt van Lynn. Eerst moest ze wat acclimatiseren maar later speelde ze leuk met andere kinderen. Volgens mijn vader was Lynn toch zeker de leukste van de groep, maar daar ben je dan trotse opa voor. Twee weken later belde mijn vader of ik toevallig plannen had met Lynn en dat hij anders wel naar die speelochtend zou gaan met Lynn. En zo geschiedde. Ik kon in de tussentijd op mijn gemak boodschappen doen en even bijkomen van mijn werkdienst.

Ik sloot aan op het eind en werd overvallen door de hoeveelheid kinderen en lawaai. Gelukkig was het bijna afgelopen dus ik kon zo weer naar huis. Een week later vond ik het toch wel leuk om weer naar de speelgroep te gaan. Lynn haar eigen Nijntje-rugzak mee die ze voor haar verjaardag kreeg. Zelf lopen met haar rugzakje op haar rug. Dat was weer een enorm smeltmoment voor mij als nuchtere moeder waarvan de hormonen nog altijd geen vaste plek hebben maar blijven rondvliegen door mijn lijf.

Eenmaal aangekomen op de groep wilde Lynn alleen op schoot. Dit trok snel bij. Ze pakte boekjes, speeltjes en een fietsje. Na bijna een uur even wat drinken en een doosje rozijntjes eten. De juf las een verhaaltje voor. Lynn riep tijdens het verhaal precies op het juiste moment 'woef' toen de juf vroeg wat een hondje doet. Ze kan niet veel zeggen, maar wat ze zegt was dan wel weer knap getimed en vol overgave.
Toen de juf, die ik overigens bleek te kennen, een tas met ballen tevoorschijn toverde was Lynn in de 7e hemel. Ze is dol op ballen.

De juf probeerde met Lynn de bal te rollen. Maar in plaats van rustig rollen smeet Lynn de bal met een flinke vaart door de ruimte. Ik schoot in de lach, uiteraard was het mijn dochter die in plaats van rustig kindvriendelijk spelen iedere bal die ze pakken kreeg met een vaart langs alle kinderen mikte. Met heel veel plezier, dat wel. Het is wel een drukte, al die kinderen en het geluid. Ik was het op een punt wel zat, ook omdat ik niet echt een moeder had waar ik lekker mee kon praten. Maar gelukkig is volgende week mijn collega er ook weer. Dan kunnen die meiden lekker spelen en wij bijpraten. Want Lynn heeft er lol van en dat is natuurlijk het allerbelangrijkste.