De tandjes

Huilen, huilen en nog eens huilen. Slaapt Lynn normaal gesproken 2 uur in de middag, ben ik nu al blij als ze het één uur volhoudt. Tandjes, een bekend fenomeen maar jemig wat lastig voor zo'n kleine hummel. Knalrode wangen als ze wakker wordt, het ziet er zo zielig uit. Het begon met flink gekwijl. Houdt ze normaal keurig haar tong binnen, hangt dat ding nu de hele dag uit haar mond. Ik weet niet precies hoe dat zit met de kwijlproductie, maar dat een klein meisje van 1,5 zoveel kwijl kon produceren, dat wist ik niet.

Ik heb het dan niet over druppels kwijl natuurlijk. Het zijn hele slierten die soms net voordat ze de grond raken, loslaten vanaf haar tong. Ik zou Lynn 2-3 keer per dag iets anders aan kunnen trekken. Niet omdat ik zoveel leuke kleren heb die ik zo graag wil showen. Nee vanwege de nattigheid. Kletsnatte shirts, jurkjes en vestjes. Ze heeft de hele dag een lekker nat bekkie. Ik maak het door de dag heen regelmatig droog. Maar na een minuut of vijf is het net alsof ik nooit in de buurt ben geweest met een doekje. Het is wat zo'n gebit!

Overdag lijkt ze er weinig last van te hebben. Ze eet meer dan goed. Of het nu zachte dingen zijn als bananen, broodjes of yoghurt. Of juist harde dingen als knapperige koekjes, korsten en crackers. Lynn eet ze zonder twijfel en zonder pijn. Maar blijkbaar werkt het vooral in haar slaap door. Want dat is iets wat ze momenteel niet heel goed doet, slapen. En dat terwijl mijn lief en ik daar enorm veel behoefte aan hebben, aan slaap.

Leuke tandenspeen :)

Eeuwig zonde natuurlijk. Het welbekende, zodra je een ritme lijkt te hebben komt er weer een tand of kies door die roet in het eten gooit. En weg zijn de nachten van doorslapen. En alsof het met die tanden nog niet erg genoeg was is Lynn nu ook nog eens verkouden. Dus naast het kwijl dat de hele dag uit haar mond loopt, loopt het snot lekker uit haar neus. Dat ze überhaupt nog adem kan halen met al die ellende is een wonder.

Ondanks alle ongemakken heeft ze energie voor tien. Letterlijk. Ze rent de hele dag door het huis 'die die die' te roepen. Lynn lijkt wel steeds meer woordjes te kunnen zeggen. Ze begrijpt ook steeds meer. Kon ze eerst alleen een kus geven. Deelt ze nu regelmatig kussen, knuffels en neuzen-neuzen uit. Bij elkaar een fantastische combinatie met al het kwijl en snot. Ik ben zelf gek op kusjes. De hele dag door geef en ontvang ik ze meer dan graag. Maar nu ik na een kus of knuffel zo goed als onder de douche kan springen ben ik iets minder enthousiast.

We vragen Lynn de hele dag door allerlei dingen. Waar is je neus? Waar is de neus van papa? Waar is je tong? Nu ze zoveel tandjes heeft is tanden poetsen natuurlijk een belangrijk item geworden. Die leuke witte tandjes moeten dagelijks gepoetst worden, en dat is dan weer een minder leuke klus. In het begin deed ik dit als Lynn op haar verschoonkussen lag. Lynn in een halve houdgreep vasthoudend en poetsen maar. Maar ik heb een manier gevonden die het vooralsnog prima doet.

Lynn doet mij namelijk graag na. Als ik dus mijn tanden laat zien, doet zij dit ook. Als ik vraag waar haar tanden zijn, dan laat ze haar gebit klapperen. En als ze dat doet, kan ik precies in die anderhalve seconde haar tanden poetsen. Meestal laat ze het dan nog even toe tot ze het zat is en er zelf met de tandenborstel vandoor gaat. Ook prima dat Lynn zelf nog wat aanrommelt. Want echt poetsen kan je het niet noemen.
Maar een echt gebit is het zeker wel.