Lynn keek, zoals ze altijd doet, eerst de kat uit de boom. Of Lynn nog ziek was geweest, was een vraag. Ik meldde dat ze nu enorm verkouden is. Ze krijgt aan alle kanten (hoek)tanden door. Ze sliep de afgelopen dagen niet heel goed. Ze heeft in de afgelopen drie maanden nog eens een paar dagen koorts gehad, maar gelukkig geen ernstige griep. De wijkverpleegkundige knikt vriendelijk en zegt dat we dan vandaag wel zullen zien wat er wel en niet lukt.
Hoe is het gesteld met de woorden die Lynn zegt, was vraag twee. Kon ze buiten mama, papa en dierengeluiden al drie woorden zeggen? Nou dat lukt haar wel. Ze zegt 'ja', 'op' en 'kaas'. Niet gek voor een anderhalf-jarige zou je zeggen. Hebben we de afgelopen weken geoefend op 'woef' en 'waf', tellen dierengeluiden niet mee. 'Voof' en 'Oofan' tellen ook niet mee gezien niet iedereen meteen zal snappen dat het om een vogel en olifant gaat. Maar ze kwebbelt een slag in de rondte, dus dat komt wel goed. Tip was wel de speen in bed te houden zodat ze haar woorden goed kan uitspreken, zonder speen in haar mond. Als ze hem alleen nodig heeft bij het slapen. Prima plan dacht ik zo.
De boosdoener: het DUPLO starter pakket. |
Dan de eeuwige curve. Lynn is inmiddels 81 cm lang en weegt 11,380 kg schoon aan de haak. Jawel, keurig op HAAR curve. Niet gemiddeld. Iets boven gemiddeld. In lengte en gewicht, maar wel op haar eigen lijn. Lynn was inmiddels iets ontdooid en begon alles van het bureau te plukken. De wijkverpleegkundige maakte van de gelegenheid gebruik om haar fijne motoriek te testen. Ze pakte er wat kleine blokjes bij en keek of Lynn ze kon pakken en stapelen. Het voelde bijna als een examen, maar ik riep mezelf toe dat het gewone blokjes waren die gestapeld diende te worden.
Lynn pakte een blokje en zette het op een ander blokje. In plaats van het los te laten probeerde ze het in het andere blokje te drukken. Jawel, het DUPLO-kind. Het andere houten blokje schoot eronder vandaan en Lynn bleef tevergeefs proberen het ene blokje in het andere te duwen. Maar het stapelprincipe had ze wel door. De wijkverpleegkundige verzekerde mij het wel vaker te zien bij DUPLO-kinderen. Die laten de blokjes pas los totdat ze het idee hebben dat het vast zit. Altijd fijn, zo'n stempel.
Verder moest Lynn een bal gooien wat na een aantal pogingen wel lukte. Ze moest door de spreekkamer lopen om de bal te pakken wat dan weer spannend was. Lopen deed ze goed en stevig. Daar liep ze dan letterlijk op voor. Het zelf willen uitkleden was ook iets wat ze wel doet maar nog niet hoeft te kunnen. Hoe ik het moederschap wilde omschrijven was nog een vraag. Elke keer geef ik hetzelfde antwoord. Het wordt steeds leuker. Naarmate Lynn meer kan, snapt en doet vind ik het steeds leuker en leuker worden. Of ik verder nog vragen had was de laatste vraag. Aangezien ik altijd de neiging heb sarcastische opmerkingen te maken of vervelend te doen zei ik braaf 'nee'. Over een half jaar opnieuw een APK. Het blijft toch spannend, dat consultatiebureau.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten