Blokjestrauma

Het is alweer even geleden dat ik een blog schreef. Het komt vooral door hysterische drukte dat ik hier simpelweg niet aan toe kwam. Volop werk, boeken schrijven en een buitengewoon actieve peuter. Daarnaast redactiewerk voor een expertisecentrum, sporten en dan rest nog het sociale leven. Kortom, zat te doen waardoor het schrijven er een beetje bij inschoot.

Lynn groeit gestaag door tot een lieve, zorgzame, eigenwijze dame. Rennen, kletsen en lachen zijn doorgaans haar drie voornaamste bezigheden. Ze tettert aan één stuk door en ik word daar op mijn beurt weer helemaal gelukkig van. Als ze met een vette frons zegt 'brood oud, bah' moet ik altijd mijn lachen inhouden. Het is dé manier om haar korstjes niet op te hoeven eten natuurlijk want dat brood is helemaal niet oud.

Grapjes maken kan ze ook op peuterlevel, en ik moet heel eerlijk bekennen dat ik hier vreselijk om moet lachen. Als ze in haar stoel met een gek gezicht uit haar ooghoeken naar papa probeert te kijken. Vervolgens in de slappe lach schiet als ze in de gaten heeft dat papa haar allang door heeft. Dan smelt ik, zo aandoenlijk is het. Of als ze net doet alsof ze gaat slapen en dan opspringt als ik zeg dat het fijn is dat Lynn in slaap is gevallen. Bij die groei hoort uiteraard een bezoek aan het consultatiebureau.

De blokjes die Lynn voor haar verjaardag kreeg en waar ze torens van bouwt. 

De arts van het consultatiebureau is een lieverd. Ze stelt de standaard vragen, bijvoorbeeld hoe ik het moederschap ervaar. Mijn antwoord blijft, het wordt steeds leuker. Het feit dat ik met Lynn kleine gesprekjes kan voeren, ze begrijpt wat ik van haar vraag en al haar bemoeienissen, dat vind ik echt leuk. Lynn zat keurig op haar curve wat betreft lengte en gewicht. Ze was niet ziek geweest en ik had verder geen gekke vragen. Dus dan ga je automatisch over op de testjes.

Lynn moest op een pop de neus, voeten, mond, handen, haren, ogen en buik aanwijzen. Check! Op woorden slaagde ze al voordat de arts überhaupt testte. Ze zegt meer dan voldoende woorden en al kleine zinnen. Check! Lynn kan ook uitleggen wat ze gister gedaan heeft, wat ze vandaag gaat doen en wat er morgen op de planning staat. Dit hoeft echter nog niet, dus mooi meegenomen. Check!
Haar hart klopte goed en verder waren er geen vreemde zaken te vinden. Check, check en dubbelcheck.

Last but not least waren er de houten blokjes. De laatste keer diende Lynn ze rustig te stapelen. Ze probeerde ze echter, duplokind dat het is, in elkaar te drukken. Ik was dan ook enorm benieuwd wat het deze keer ging brengen. De blokjes op zich vond ze wel interessant, maar stapelen wilde niet echt lekker lukken. De arts deed het voor en gooide de blokjes weer om waar Lynn dan enorm om moest lachen. Maar in plaats van drie stapelde Lynn maar twee blokjes om het vervolgens met een big smile weer om te gooien.

Inmiddels word ik zelf minder nerveus van het consultatiebureau. Ik zie dat Lynn het goed doet, en dat is het belangrijkste. Toen Lynn geen aanstalten maakte om drie blokjes te stapelen zag ik de arts lachen. Ik zei dat de blokjes haar vast de rest van haar leven zouden achtervolgen nu ze er geen stapel van wilde maken. De arts schoot in de lach en zei dat daar inderdaad wel op kon rekenen. Een waar blokjestrauma.
Een dag later was ik aan het werk toen ik een filmpje van mijn lief ontving. Lynn zat op de grond een ware toren te bouwen van blokjes. Niet drie maar vier en vijf blokjes hoog Het blokjestrauma leek toch minder schade te gaan veroorzaken dan vooraf werd gedacht.