Tetteren

Grappig om te bedenken dat ik bij Lynn vaak dacht aan dingen die ze nog niet kon. Dat ze als kleintje rond kroop, maar nog niet kon lopen. Als ik dan eenmaal ondervind dat ze kan lopen en hiermee dus ook een soort ongeleid projectiel wordt, daar dacht ik dan weer niet over na. Kastjes die opengetrokken worden. Op stoelen klimmen en op tafel van alles pakken wat toch echt zeker weten niet voor Lynn bedoeld is.

Vaak kan ik erom lachen. Maar niet altijd. Zo veranderde Lynn eens mijn beeldscherm van de laptop. Stond mijn beeld opeens een kwartslag gedraaid. Geen flauw idee wat ze had gedaan en Lynn natuurlijk ook niet. Na wat gefruts en geklik lukte het om mijn scherm weer terug te zetten. Maar dat lukt niet altijd met alles wat ze met haar lieve bezige handjes vast weet te pakken. De enige remedie, alles hoog leggen, echt heel erg boven op keukenkastjes hoogte hoog.

Naast dingen waarvan ik dan niet kon wachten totdat ze dat ging doen, heb ik dat ook met praten. Die eerste woordjes, jaja en op. Genieten. Kon ze maar meer zeggen dacht ik toen. Gezellig de hele dag dat geklets. Dan kan ze zeggen wat ze wil, dat kan ze benoemen waar ze pijn heeft als ze pijn heeft. Ik kon mij hier ontzettend op verheugen. En nu, nu kan ze al van alles zeggen. Waar ik echter niet bij stil stond was dat ze dan ook kon zeggen wat ze vooral allemaal niet wil en dat ze klakkeloos woorden kopieert die helemaal niet voor een jongedame van 2 bedoeld zijn.

Mamaaaaaa, Papaaaaaaa klinkt het dagelijks door ons huis. En dan geen lief hoog schattig stemmetje. Nee eentje die prima gehoord wordt. Zo stond ik van de week onder de douche met Lynn. Haren kammen is doorgaans geen feestje met haar krullen dus vaak doet ze dan haar speen in haar mond. Maar die waren we vergeten. In plaats van accepteren en verder gaan brult Lynn 'Paaaaaapaaaaaa feeeeeeeeeeeeen'. Mijn lief stond op het balkon maar had haar prima verstaan ondanks de dichte deur. Dat brullen heeft ook wel iets aandoenlijks zeker omdat ze er zelf vaak om moet lachen als ze dat doet.

Lynn kan ook fluisteren. Heel erg grappig om te zien omdat ze er meteen gebukt bij gaat zitten of staan. Ze maakt zichzelf dan dus ook klein, net als haar stem. Dit doet ze echter alleen als ik dat ook doe en pap nog slaapt of andersom. Ze kan dan overigens ook keihard gaan lachen en roepen 'nu wakker, nee niet sapen'.
Ook als de poezen nietsvermoedend liggen te knorren. Dan sluipt ze eropaf, zegt 'poes sapen', om vervolgens de stoel waar de poes op ligt hevig heen en weer te schudden. Ze zegt dan verbaasd 'poes wakker'. Die arme katten krijgen het wat dat betreft ook flink te verduren. Grappig is het natuurlijk wel.

Papegaaien is ook een kunst die Lynn al aardig onder de knie heeft. Woorden die ze zonder moeite kopieert. Zo zeg ik laatst krullenbollie tegen haar, Lynn maakte er 'kuliebollie' van. Ik rekende hem goed. Bijtekoek is ontbijtkoek en sappusap is natuurlijk sinaasappelsap. Ze herhaalt alles wat natuurlijk enorm schattig en aandoenlijk is. Tot het moment dat ze ook woorden herhaalt waarvan die niet de bedoeling is. Zo streek ik van de week een K*Tblouse van mijn lief waar zo gruwelijk veel kreukels in zaten dat ik ze er niet uit kreeg en hier dus een bijpassend woord bij zei. Lynn verkondigde daarna natuurlijk het woord K*T. Shit is ook een veel voorkomend woord bij mij, Lynn maakt daar sjit van. Onhandig en confronterend hoe makkelijk dat gaat, dat papegaaien.

Kortom, de hele dag getetter van mijn kleine kakelkoningin. Schattig, lief, aandoenlijk, vermoeiend, overdreven hard, onnodig herhalend (denk aan cake of koek eten), totaal onverantwoord (scheldwoorden) maar o zo ontzettend gezellig. Ik denk dat mijn favoriete woorden 'Mama koesje en koevel' zijn. Dan smelt ik natuurlijk ter plekke. Steeds meer zinnen, steeds meer woorden. Ik ben bang dat ze dat geklets van mij heeft. Één voordeel, we kunnen lekker de hele dag samen tetteren.