Van moeder tot moeder

Bij het consultatiebureau zie ik het aankomen, feedback die ik krijg op mijn kind. Ik weet dat ze getest zal worden op wat ze allemaal kan en dat ze vast op één of meerdere punten anders zal scoren dan een gemiddeld kind. Deze feedback kan ik hebben. Omdat het moet, maar ook omdat het doorgaans door iemand gezegd wordt die ervoor geleerd heeft en weet waar zij het over heeft.

Maar de feedback die ik afgelopen week kreeg, de ongevraagde mening over het gedrag van mijn kind, die zag ik niet aankomen. Nietsvermoedend was ik met Lynn naar Amsterdam gereden. Mijn lief voetbalt steevast elke zondag en Lynn gaat graag naar de 'voebal'. Want daar gaat papa 'sjoppuh' en 'gooiuh' met de bal. Lynn kent het gehele ritueel. Een tostietje in de rust en met een beetje mazzel een 'fissie'(fristy).

Zo ook deze zondag. Onverwacht lekker weer en Lynn was lekker aan de wandel. Toen het eindsignaal klonk en pap een dikke kus had gekregen begaven we ons naar de speeltuin op het complex. Niet echt een spannend tafereel, maar er waren een hoop draaischijven die Lynn interessant vond. Ik zat daar met vriendin en haar kleine op een bankje terwijl Lynn lekker rondjes rende en druk was met het verzorgen van de kleine van mijn vriendin. Aangezien hij tandjes krijgt en de welbekende kwijlslierten vrolijk naar beneden druipen kon Lynn mooi zijn kin schoonboenen. 'Zo sjoon' zei ze er dan keurig bij.

Misschien voelen moeders zich minder vrij om commentaar te leveren als Lynn dit t-shirt zou dragen :)

In de speeltuin was ook een ander meisje aan het spelen. Lynn zei 'meisje niet'. Ze trachtte hiermee de gehele speeltuin voor zichzelf te veroveren. Dit mislukte natuurlijk totaal gezien het feit ik haar de keuze gaf, of samen spelen, of Lynn niet spelen. Hierop zei ze keurig 'ja samen', en weg was ze.
Ronddraaide schijven waar ze samen aan draaiden, samen op een hele grote schijf rondjes draaien. Beide dames leken het wel naar de zin te hebben.

De moeder van het meisje vroeg hoe oud Lynn was, toen ik naar de grote schijf liep om te checken of alles goed ging. Ik vertelde dat ze twee was en vroeg hoe oud die van haar was, die was 2,5. Ze had echter nog een kleine van 8 maanden in de kinderwagen liggen en ze vertelde er ook nog eentje van 6 te hebben.
Ik dacht dat dit zo'n gezellig half verplicht kletspraatje was, maar ik vergiste me. Vanuit het niets zei deze moeder, 'ze kan niet zo goed samen spelen hè?!'.

Op dat moment bedacht ik mij, blijf ademen. Rustig in en uit, vriendelijk lachen en bedenken hoe je deze dame antwoord zal geven op deze enorm suggestieve en in mijn ogen totaal onterechte conclusie. Ik dacht, stom mens wie denk je wel niet dat je bent. Ik zei echter dat Lynn prima samen kan spelen, dat ze soms dingen voor zichzelf wil maar als ze hierop wordt aangesproken goed kan delen. Een degelijk antwoord vond ik zelf. Maar na de eerste klap kreeg ik er nog één om mijn oren die ik niet aan zag komen. 'Gelukkig heb ik rustige kinderen', zei de moeder. Ik heb Lynn opgepakt en gezegd dat we even iets gingen drinken. Wat dacht deze moeder wel niet?!

Met stoom uit mijn oren vertel ik mijn vriendin wat deze moeder net zei die het uiteraard net zo belachelijk vond als ik. Mijn lief zei later nuchter dat Lynn ook helemaal niet zo kan spelen met anderen. Ik vond juist dat ze dat wel goed deed. Maar misschien was ik wel het meest verbolgen over het feit dat een wildvreemde zoiets over mijn kind durfde te zeggen. Ik bedoel Lynn had haar dochter ook kunnen knijpen, slaan of van de schijf kunnen duwen. Dan had ik het begrepen. Maar nu begreep ik er helemaal niets van. Ja ik heb een kind met pit, maar sinds wanneer is een probleem? En ik vroeg echt niet, 'Goh vertel eens, wat vind jij van mijn kind?'. Ik denk dat ik nog niet opgewassen ben tegen dit soort moeders die zich vrij voelen om hun mening over mijn kind te geven. Blijven ademen en rustig blijven wordt de remedie.