Wintertijd

Wintertijd stond voor mij altijd bekend om het heerlijke extra uurtje slaap dat je kon pakken op een nacht. Gewoon dat ene uurtje cadeau, zonder dat je er iets voor hoeft te doen. En dat was 27 jaar het geval, al heb ik de eerste jaren wintertijd hier vast weinig van gemerkt. Maar sinds de komst van Lynn is wintertijd, geen wintertijd meer. Het betekent niet meer zorgeloos een uurtje langer in bed liggen. Het betekend hommeles in het schema van mijn kleine.

De eerste keer wintertijd met Lynn was ze zo klein dat er van enig ritme überhaupt geen sprake was. Dus dat uur verschil maakte voor niemand wat uit. Lynn sliep niet langer of korter, en wij zelf ook niet. We sliepen namelijk toch al korter en niet meer dan een uur of 4 achter elkaar. Afgelopen jaar heb ik er zelf ook geen baat bij gehad. Lynn had nog altijd geen echt vast schema. Met een beetje speling in de avond later naar bed was ze net zo vroeg als altijd wakker. Kortom, weinig profijt van dat o zo fijne extra uur.

Dit jaar was ik extra benieuwd. Lynn heeft een soort van ritme met hier en daar een uitzonderlijk slechte nacht. Ik ben inmiddels gewend aan minimaal één keer per nacht eruit om een speentje terug te mikken en er dan weer in te duiken. Maar voor 7.00 uur ben ik echt, en dan bedoel ik ook echt echt, geen mens. Ik was in een vorig leven een absolute uitslaper, iets wat ik de komende 15 jaar op mijn buik kan schrijven. Maar voor 7.00 uur is wat mij betreft onmenselijk. 

Ik sta zelf twee keer per week om 5.30 uur op omdat ik dan op mijn werk ben en mijn dienst om 6.00 uur start. Ik kan dan moeilijk zeggen dat mijn cliënten echt nog maar even verder moeten slapen, maar moeite kost het wel. Ik sta niet van nature te stralen om 6.00 uur 's ochtends. Ik heb om überhaupt wakker te blijven een flinke bak koffie nodig, of drie. En ik moet ook vooral niet meteen allerlei ingewikkelde dilemma's te horen krijgen, want daar kan ik dan precies niks mee. Mijn hoofd werkt dan nog niet.

Maar het hoofd van Lynn lijkt steeds beter te werken op onmenselijke tijdstippen. De nacht voor de wintertijd werd ze om 5.00 uur wakker. In plaats van het simpele, speen terug stoppen en zelf weer in bed, kreeg ik een heel verhaal. 'Lynn wakker, papa patat halen' was het eerste wat ze te vertellen had. Hoe ze daarbij kwam, geen idee. Toen ik een poging waagde uit te leggen dat het 5.00 uur was, met de nadruk op 5, had dit welgeteld een minuut of 10 effect voordat ze weer wakker was.

Een 'kijk eens hoe donker het nog is buiten, iedereen slaapt nog' werkte ook niet echt lekker. Maar om 5.15 opstaan en Lynn het idee geven dat dit een normale gang van zaken was wilde ik ook niet. Uiteindelijk, nadat mijn lief en ik elkaar afwisselend van speenterugstopdienst en het uittrekken van Dino's staart voor een muziekje, ben ik om 6.15 opgestaan. Ik kon niet meer slapen. Onrustige benen, en iedere 5-10 minuten eruit. Ik was er klaar mee. Lynn leek nergens last van te hebben.

Met de daadwerkelijke overgang naar de wintertijd, die ik op mijn werk beleefde waardoor ik wel een uur langer kon slapen, was Lynn om 6.06 uur wakker volgens het bericht van mijn lief. Moeilijk die ritmes en vooral dat als je er dan eentje te pakken hebt er altijd wel roet in het eten wordt gegooid. Is het geen tand dan is het wel een verkoudheid. Is het geen verkoudheid dan is het wel wintertijd. Feit blijft dat ik dit jaar wel profijt had van de wintertijd. Ik kan niet wachten op de tijd dat Lynn dit zelf ook snapt.