Peuterspeelzaal

Het is zover, Lynn gaat naar de peuterspeelzaal. Kleine meisjes worden groot. Vanaf januari mag ze twee keer per week een ochtend naar Dikkie Dik, de peuterspeelzaal bij ons om de hoek. Ik had haar al ingeschreven maar er was nog geen plek. Nu dus wel, leuk want ze leek er wel aan toe te zijn. Mijn lief werd gebeld of Lynn deze week twee keer een uurtje kon komen spelen. Dan kan ze vast wennen aan de juffen en de kinderen op de groep. Spannend.

Afgelopen dinsdag was het zover. Ik sjeesde 's ochtends uit mijn werk om op tijd thuis te zijn zodat we samen Lynn naar de peuterspeelzaal konden brengen. Toen ik mijn huis binnen stapte stond ze al klaar. Midden in de hal. 'Mama, Lynn kindjes spelen. Papa en mama even weg, straks terug.' Mijn lief had haar duidelijk goed ingelicht over wat er stond te gebeuren. En aan de glimlach op haar gezicht kon ik zien dat ze er zin in had.

Jas aan, tas op haar rug en hopsakee daar ging mevrouw de deur uit. Ik besefte me hoe snel ze eigenlijk groot wordt, en hoe vreselijk trots ik ben op mijn kleine grote dame die zo zelfstandig eens even de deur uit ging 'spelen met kindjes'. Ze liep voor ons uit naar de peuterspeelzaal die ik letterlijk vanaf mijn balkon kan zien. Lekker dichtbij, praktisch en ook nog eens een goed aangeschreven peuterspeelzaal. Wat wil een mens nog meer? Nou dat Lynn het ook leuk vindt natuurlijk.

We liepen wat onwennig de gang door, zoekende naar de juiste deur van het lokaal maar zagen al snel de grote oranje kater op een deur geschilderd. Ik probeerde deze tevergeefs te openen, Van binnen zat hij met een haak op slot. Anders gaan al die kids er dus vandoor, de slimmeriken. De juf opende de deur en we stapten naar binnen. Een lokaal vol rondrennende en spelende kinderen. We stelden ons voor en Lynn gooide haar tas af en jas uit.

Zonder iets te zeggen dook ze meteen de hoek in met het keukentje. Helemaal in haar element, en zonder drama. Mijn lief en ik keken elkaar quasi verbaasd doch trots aan. Daar ging onze kleine, zonder enig protest lekker spelen. Wij moesten nog allerlei formulieren invullen met de juf. Dat Lynn's niveau gemeten wordt over een paar maanden en dit 2 maanden voordat ze vertrekt weer wordt gemeten.

Ook vertelde ze van de meldcode kindermishandeling, de verplichting om mee te helpen bij het schoonmaken van speelgoed en dat er foto's genomen worden die enkel voor de ouders inzichtelijk zijn. De juf zei ook dat als er uitjes zijn, er altijd één ouder mee moet. Klinkt allemaal logisch en prima. Ze vroeg ook nog of we ons wilden voegen bij de oudercommissie. Mijn lief antwoordde tactisch dat dit voor hem niet perse hoefde. Maar ik twijfelde en denk er nog even over na.

Lynn kreeg overigens een duw van een kindje toen wij in gesprek waren. Ze wilde terugduwen maar keek mijn lief eerst aan, wetende dat dit niet mag natuurlijk. Niet veel later sloeg het jongetje waarop Lynn weer eerst mijn lief aankeek alvorens terug te gaan slaan. Mijn lief benoemde dat het niet leuk was waarop de juf ingreep. Ik ben benieuwd of ze meteen terug slaat als wij er niet bij zitten.

Bij het weggaan zwaaide Lynn even kort en zei 'papa en mama straks terug'. Geen drama, geen tranen gewoon een simpele doei. Toen ik haar een uurtje later weer ophaalde had ze het naar haar zin. Ze had lekker fruit gegeten, limonade gedronken en de juffen zeiden dat ze makkelijk speelde en goed luisterde. Dit maakte mij natuurlijk trots, dat ze het zo goed had gedaan. Lynn zwaaide bij het weggaan en kletste achter elkaar door dat ze met kindjes gespeeld had. Ik ben benieuwd of ze het zo leuk blijft vinden.