Update

Zo'n maand of vijf geleden blogde ik voor het laatst. Te druk, te weinig tijd en rust. Werken, dochterlief, vriendlief maar vooral de zwangerschap die ditmaal meer energie vergde. Weinig tot geen rust in hoofd en lijf. De onrustige benen speelden weer op dus stilzitten was niet één van mijn favoriete houdingen. Uren heb ik doorgebracht op mijn blauwe gymbal, heen en weer wiegend om dat irritante gevoel tegen te gaan. Op zich niet het einde van de wereld natuurlijk, maar bloggen kwam er dus niet van.

Het kwam overigens niet door gebrek aan onderwerpen. Want met een peuterpuber, vreselijk woord maar het is écht zo, in huis gebeurt er elke dag wel iets. Of dit nu valt binnen de categorie hilarisch of doffe ellende, er is altijd reuring in huis. Ook als zwangere had ik genoeg om over te bloggen. De zwangerschapsbingo kwam regelmatig voorbij. Nee het is geen tweeling, ja ik weet ook wel dat mijn buik enorme vormen aanneemt en nee we weten niet wat het wordt. Maar ik had er simpelweg te kracht niet voor om het te schrijven.

In de afgelopen vijf maanden heb ik best een aantal mijlpalen bereikt. Mijn tweede boek 'Pieter en Sofie wonen (begeleid) zelfstandig' kwam 27 februari uit. Een boek met ervaringsverhalen voor mensen met een verstandelijke beperking. Ik ben trots op het resultaat en hoop natuurlijk dat het veel gelezen wordt. Daarnaast heb ik de respectabele leeftijd van 30 weten te bereiken op 17 april. Geen twintiger meer maar dertiger. Ik heb wel nog even getwijfeld of ik niet gewoon voor altijd 29 blijf, maar ach 30 is het nieuwe 20 toch?!

Het mooiste nieuws kwam echter precies een maand geleden. Op maandagochtend 4 mei om 2.32 uur werd onze zoon Milan geboren. Na 39 weken en 5 dagen was hij daar. De naam hadden we al bedacht toen ik zwanger was van Lynn, want net als bij Lynn wisten we nu ook niet wat het zou worden. Een prachtig moment na een avond keihard werken, een zoon, te gek! Ja het was het zeker waard en NEE ik wil nooit meer bevallen! De meeste vrouwen zeggen dat het slijt, je vergeet de pijn. Nou wat mij betreft is het klaar. We hebben een zogenaamd 'Koningskoppel', gezond en wel, wat wil een mens nog meer?!

Helemaal niets als het aan mij ligt. Mijn lief denkt daar iets anders over, maar die heeft makkelijk praten natuurlijk. Die heeft geen last van zwangerschapskwalen, uitputting van zijn lijf, scheuren waar hij ze liever niet wenst te hebben en een abonnementje op plassen onder de douche. Hij heeft hooguit last van chronisch slaaptekort door mijn onrustige benen tijdens de zwangerschap en Milan's nachtelijke activiteiten nu. En hij zou ook een beetje last kunnen hebben van hoofdpijn door mijn gezeur over al het bovenstaande. Al ben ik van mening dat dit nog altijd prettiger is dan een baby van bijna 9 pond op te wereld zetten ;)

Sinds die 4e mei is het leven van Lynn ook flink veranderd. Naast mama die haar buik (gedeeltelijk) kwijt is, heeft zij er een broertje bij. Lynn is grote zus, en wat voor één. Ze ontpopt zich tot moeder en bemoeit zich met alles dat met Milan te maken heeft. Organisator, regisseur en zus, het is niet niks. Als ze wakker wordt is Milan het eerste waar ze naar omkijkt. Hij wordt bedolven onder kusjes en knuffels. Ze eet hem nog net niet op. Lynn heeft in de eerste week van de kraamhulp haar 'Mini Kraamverzorgende' diploma gekregen. Wel verdiend, want hier moest ze allerlei klusjes voor doen. De baby vasthouden, helpen in bad doen en knuffelen.

Sinds 4 mei zijn we dus met z'n vieren en het is genieten geblazen. In verhouding tot de keizersnede die ik bij Lynn had, was ik nu in een mum van tijd weer op de been en buiten. Milan in de draagzak, Lynn op haar loopfiets en lekker de deur uit. Anders als bij Lynn verstuurden we de kaarten later waardoor we de eerste 3 weken een rustig programma hadden. Heerlijk. Genieten van en wennen aan elkaar. En zo tussen alle voedingen, huishoudelijke zaken en slaapjes door weer eens tijd om een blog te schrijven.