Knalrood.

Heb je dat ook wel eens? Dat je in de supermarkt in de rij staat voor de kassa en de persoon die voor je staat vergeet zijn groenten te wegen? Of nog erger, niet genoeg geld heeft zodat er iemand van achter de balie moet komen om een aantal producten terug te kunnen nemen?
Deze persoon dan ook nog twijfelt welk product er teruggelegd moet worden en het voor je gevoel uren duurt voordat het afgehandeld is?

Die persoon was ik afgelopen week. Na een ochtend gewerkt te hebben dacht ik, ik ga lekker boodschappen doen voor het hele weekend, dan heb ik dat maar gehad.
Onwetend liep ik gerechten bij elkaar te rapen en reed ik gemoedelijk mijn karretje door de supermarkt.
Heb ik alles? Was voor mij de belangrijkste vraag op dat moment. Om te voorkomen dat ik ergens in het weekend toch nog naar een supermarkt zou moeten om de vergeten producten te halen. Ik had alles wat ik dacht nodig te hebben en reed mijn kar naar de kassa.

Omdat het in het begin van de middag was, was ik bij de eerste kassa meteen aan de beurt. Wat een mazzel dacht ik nog. Echter toen ik mijn portemonnee en mijn sleutels op de band legde ging het al mis. De sleutelbos bleef achter een hekje hangen waardoor ik eerst met de caissière stond te worstelen om de sleutels los te krijgen.
Toen dit gelukt was legde ik netjes al mijn boodschappen op de band, tot ik ontdekte dat ik mijn tomaten niet had afgewogen.
Mezelf verontschuldigend liep ik met grote passen terug naar het weegapparaat om alsnog een prijs aan mijn tomaten te geven.
Terug bij de kassa leek de rust wedergekeerd zodat ik keurig kon afrekenen. Nog steeds onschuldig haalde ik mijn pinpas door het apparaat en toetste mijn pincode in.
Toen de vraag kwam of ik het bedrag van 55 euro wilde betalen, drukte ik weloverwogen de ja-knop in. Ondanks ik graag wilde betalen gaf het pinapparaat aan dat mijn saldo ontoereikend was.

Daar stond ik dan, met een band vol boodschappen voor het weekend, met een hoofd zo rood als mijn net afgewogen tomaten, zonder de benodigde hoeveelheid contant geld, met inmiddels een door mij gecreëerde rij, bij de kassa.
En nu? Dat was wat ik dacht. Hoe kan ik dit oplossen? Ik schraapte al het geld bij elkaar dat ik nog in mijn gigantische portemonnee kon vinden. Ik vroeg de caissière vriendelijk of ik misschien een gedeelte kon pinnen en de rest contant kon betalen. Met 35 euro contant geld kon ik de resterende 20 euro pinnen. Echter bleek bij de tweede poging dat ook dat bedrag niet meer van mijn rekening kon worden afgeschreven.

Dat was het moment van de paniek. Inmiddels niet meer alleen die van mij, want ik had het geduld van de caissière ook aardig op de proef gesteld en die stond op het punt van instorten.
Ik vroeg daarop vriendelijk of ik voor 20 euro producten terug kon leggen. Daarop snauwde de caissière inmiddels dat het terugleggen van boodschappen niet meer mogelijk was aangezien ik al 35 euro betaald had.

Toen ik daarop bijna een zenuwzinking kreeg schoot een manager mij en de cassiere te hulp. Zij vertelde me vriendelijk dat het geen probleem was om de boodschappen even apart te zetten zodat ik thuis het resterende geld kon ophalen.
Dat was het gelukkigste moment dat ik tot die dag had ervaren. Ik laadde, verontschuldigend naar de gecreëerde rij, mijn karretje in. Met een knalrood hoofd verliet ik de supermarkt om thuis de benodigde 20 euro op te halen.
Eenmaal terug bij de supermarkt betaald ik netjes het resterende bedrag en verliet ongemakkelijk maar nog steeds verontschuldigend de supermarkt.

Wat ik hiervan geleerd heb? Dat ik nooit meer iemand veroordeel als het afrekenen langer duurt dan gepland of de groenten niet zijn afgewogen.
Ik ga in ieder geval nooit meer boodschappen doen zonder mijn saldo gecheckt te hebben. Want één ding heb ik wel besloten, de rij zal nooit meer opgehouden worden omdat mijn saldo niet toereikend is.