Telefoneren

Als éénjarige heb je een druk bestaan. Slapen, ontbijten, poepen, spelen, badderen, aankleden, spelen, lunchen, fruit eten, middagdutje doen, plassen, spelen, avond eten, je tong uitsteken, spelen, knuffelen, zwaaien, klappen en dansen. Tegenwoordig heeft Lynn een nieuwe bezigheid. Ze telefoneert de hele dag met veel lawaai. Niet echt natuurlijk wat het nog veel komischer maakt. Hele verhalen hangt ze op, met de telefoon tegen haar oor gedrukt. Ik lag dan ook helemaal dubbel toen ik haar van de week door de huiskamer zag lopen met veel getetter.

Ik denk dat veel ouders tegenwoordig toekijken hoe hun kinderen er met hun smartphones vandoor gaan. Als het gaat om kinderen gaat die de telefoon stevig vast kunnen houden en weten hoe ze een spelletje moeten doen is het minder ernstig. Maar Lynn heeft de neiging ermee te gooien, er hevig op te kauwen of het scherm plat te zoenen. Vooral als ze zichzelf ziet, dat heeft ze vast van haar vader. Het is natuurlijk ook leuk om jezelf te zien. En alle geluiden en beelden die voorbij komen op onze telefoons zijn voor Lynn razend interessant. Als ze ook maar iets hoort kruipt ze naast mij of mijn lief op de bank om mee te kijken. Maar een eenjarig met de motoriek van haar moeder een Iphone vast laten houden is echt levensgevaarlijk. 

Soms is ze sneller dan het geluid. Dan heeft ze ineens mijn o zo geliefde Iphone te pakken. Ik probeer in dit soort gevallen altijd heel onopvallend naar haar toe te lopen en hem dan snel uit haar handen te plukken. Want als ik op haar af loop gooit ze hem doorgaans over haar schouder. Ze denkt dan dat ik haar ga 'pakken' zoals ik dat altijd doe. Maar als ze mijn Iphone vast heeft zou ik dat nooit doen. Lynn ziet dat verschil natuurlijk niet. Dus vaak loop ik naar iets naast haar en rits het dan zo uit haar handen wat doorgaans eindigt in dikke tranen. Maar beter Lynn even in tranen dan ik in tranen omdat mijn scherm te barsten is.

Vallen, opstaan en weer doorgaan.

Het lied 'Opzij' van Herman van Veen geeft redelijk weer hoe Lynn hier door het huis gaat. Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Ze kan aardig lopen, zeker op plakkerige blote voetjes. Op het laminaat heeft ze dan extra grip. Ik moet vaak lachen hoe enthousiast ze zelf wordt van het lopen. Maar met het lopen gaat vallen uiteraard gepaard. En af en toe maakt ze smakken. Dat staat mijn hart een seconde of twee stil en houd ik mijn adem in. Het mooie is overigens dat negen van de tien keer, Lynn nergens last van heeft. Als ik er geen aandacht aan besteed staat ze op en gaat ze verder.

Als ik haar achterna zit, en dat doe ik dagelijks, zet Lynn het op een lopen. Als ze idee heeft dat ik te dichtbij kom, dan laat ze zich vaak voorover vallen of kruipt verder. Ik moet vaak lachen. Want als iemand mij achterna zou zitten om mij te kietelen zou ik daar ook zenuwachtig van worden. Ze vangt zichzelf overigens goed op en valt zelden op haar gezicht. Ze zit echter wel altijd onder de bulten op haar voorhoofd. Want als ze dan eens valt, dan doet ze dat ook goed, met dikke bult en tranen.

Vorige week nog loopt mij lief uit de keuken naar de woonkamer. Lynn loopt achter hem aan maar valt, met haar hoofd tegen de deurpost. Blauwe bult op haar voorhoofd, blauwe plek op haar wang. Tranen met tuiten natuurlijk, want dat deed hartstikke zeer. Wij troosten haar uiteraard met dikke knuffels en haar speen. Dat geeft altijd rust. En voordat we het in de gaten hebben, is madame alweer de hort op. Ze kan wel een stootje hebben gelukkig en laat zich niet snel uit het veld slaan.

Het geheime genootschap van tuttige moeders

Een man die zijn vrouw verweet dat zij zich zonder overleg had aangesloten bij het geheime genootschap van tuttige moeders. Ik las een artikel waar dit in stond er moest er zo ontzettend om lachen. De man in kwestie was overigens bloedserieus, want er was niet overgebleven van zijn wilde stoere vrouw sinds de twee kinderen geboren waren. Dus voor hem is dit geheime genootschap een doorn in het oog, hij heeft er dagelijks mee te maken en ergert zich er enorm aan. Op het moment dat ik het lees vraag ik mij af of ik hier ook bij hoor, bij die tuttige moeders.

In het artikel zegt de man dat zijn vrouw alleen nog in verkleinwoorden praat. Zo is alles goed voor de kindjes in hun perfect bij elkaar gezochte kleertjes met hun fijn gekamde haartjes. Ik heb zelf een hekel aan verkleinwoorden, tenzij het een functie heeft of in een spreekwoord of gezegde voorkomt. Een balletje opgooien zeg ik regelmatig. Ook heb ik het over stukjes fruit of brood, boekjes (ze zijn toch kleiner dan die van mij), doekjes en koekjes. Maar ik heb het nooit over een paar daagjes, kindertjes, luiertjes, oogjes, armpjes, knuffeltjes, bekertjes en flesjes. Als je simpelweg het meervoud zegt dekt dit toch ook de lading en klinkt het vele malen minder truttig. Tot zover snap ik de man.

Meneer uit het verhaal ergert zich ook aan de manier waarop zijn vrouw praat. Als je op normale toon praat komt de boodschap toch ook over is het argument. Ik snap de man volkomen, dat hysterische hoge gepiep tegen kinderen. Alsof ze je niet begrijpen als je op jouw eigen toon spreekt. Het klinkt ook nog eens volkomen kinderachtig. Ik kom er alleen wel achter dat ik datzelfde hysterische hoge gepiep produceer als ik tegen Lynn praat. Ongelooflijk dat ik zo enorm truttig doe terwijl ik hier een hekel aan heb. Maar het gaat vanzelf. Als ik haar uit bed haal en 'Goedemorgen lievie' zeg, klinkt mijn stem zachter en hoger als normaal. Bizar en bijzonder tegelijk.

It's a beautiful day

Je hebt wel eens van die dagen, die kloppen gewoon. Gister was zo'n dag. Lynn werd om 9.15 uur wakker na een nacht doorslapen. Op het flesmoment om 4.00 na, had ze vanaf 21.30 uur geslapen. Het ritme dat mijn lief en ik erin proberen te krijgen lijkt steeds beter te gaan. Om 9.15 lekker keutelen en boterhammen maken. Mijn lief vertrekt voor werk, ik ontbijt samen met Lynn. Zij een boterham hagelslag, ik één met hagelslag en één met pindakaas. Koppie thee en fles water erbij, radio aan op de achtergrond. Na de boterham, een banaan voor Lynn. Het zit er weer allemaal in voor de ochtend.

Na het ontbijt, zo tegen 10.00 uur, lees ik het bericht van mijn vriendin. Of ik tijd heb voor koffie. Er stond helemaal niets op het programma, dus heel gezellig onverwachts koffie drinken. Na heen en weer te hebben bericht besluit ik het huis een sopje te geven. Eerst alles afnemen waarop Lynn nog leuk in de rondte dartelt. Met stofzuigen heb ik haar even in haar ledikant gezet. Stofzuigen met een huilend kind aan mijn been is lastiger dan je zou denken. Na het stofzuigen haal ik Lynn weer uit haar ledikant en dweil de hele boel. Lynn stampt leuk met haar blote voetjes over mijn net gedweilde vloer. De hoop op een langdurig opgeruimd en schoon huis heb ik allang laten varen.

Ik zoek, samen met Lynn, haar kleding uit voor vandaag. Wat inhoudt dat ik kleding van de haakjes haal en zij een plank lager alle schoenen uit de kast gooit die ze te pakken krijgt. Met veel lawaai is ze op haar manier druk aan het ordenen. De keuze is gevallen op een witte tregging, legging met print van broek, en een leuke blauw-witte blouse. We kregen dit een tijd geleden van mijn vriendin, maar toen paste ze het nog niet. Zilveren schoentjes eronder en een ontploft hoofd met krullen. Lynn is klaar voor vandaag. Het zonnetje schijnt al de hele ochtend. Het lijkt een mooie dag te worden.

Waar is Lynn?

Lynn kan al aardig wat handelingen uitvoeren als je het haar vraagt. Zo kan je haar prima vragen haar speen, aap, fles, pop of Nijntje te pakken. We voegen hier dagelijks woorden aan toe. Zo was het gisteren de telefoon en vandaag de autootjes. Van die kleine auto's van de Vomar, die je kunt sparen. Die, als je ze een stukje achteruit rijdt, hard vooruit rijden of spontaan spinnen. Waar Lynn dan weer achteraan rent. Leuke speeltjes, en ze begrijpt het woord. Mijn vader spaart ze trouw, dus we kunnen er voorlopig mee voort zonder bang te zijn dat er eens eentje sneuvelt of verdwijnt in een hoek waar we niet bij kunnen. Elke dag leert ze wel iets nieuws en ik vind het doorgaans dolkomisch.

Het zwaaien zit er al een tijdje in. Al heeft het eerder weg van wuiven. Als Lynn in haar fietsje zit, wat wij kunnen sturen, dan zwaait ze naar iedereen die ze tegenkomt. Alsof ze de koningin in de Gouden Koets is. Met een vette grijns in de rondte zwaaien. Geweldig dat ze er zelf zoveel plezier in heeft.
Naast zwaaien kan Lynn ook klappen. Ze klapt als ze haar bord leeg eet, als ze het woord 'klappen' of 'op' hoort. Ook klapt ze als ze ziet dat anderen dit ook doen. Het liedje 'klap eens in je handjes, blij blij blij' is dan ook een daverend succes.

Lynn weet ook wat haar tong is. Als je vraagt waar haar tong is, steekt ze hem uit en probeert ze hem vast te pakken. Heerlijk al die slierten kwijl, maar ze weet wel waar haar tong is. Ik ben sinds twee dagen bezig om nu te vragen waar haar neus is. Ik roep 'pep' als ik op haar neus druk. Ze heeft hem nog niet helemaal in de smiezen, maar herhaling doet wonderen. Ook met de oren ben ik druk in de weer. Ik zeg dan tringelingeling als ik aan haar oorlellen trek. Wel zachtjes natuurlijk.

Ontdooien

Lynn is een type van kat uit de boom kijken. Als ze ergens binnenkomt waar het vreemd voor haar is, zal ze niet meteen gaan rondlopen. Eerst kijkt Lynn eens goed rond. Waar ben ik en welke mensen staan er allemaal om mij heen? Dan kijkt ze persoon na persoon indringend aan met een grote frons op haar voorhoofd. Lachen is er dan voorlopig nog niet bij. Ze kijkt eerst eens even goed wat ze tegenover zich heeft voordat ze iets van zichzelf laat zien. Überhaupt van mijn schoot of arm af is dan nog uit den boze. Ik kan haar wel op de grond zetten, maar dat resulteert dan in een oorverdovend krijsen.

Thuis vind ik dat niet zo erg, maar als ik op een verjaardag ben of leuk op visite, dan is dat minder gezellig en gewenst. Dus laat ik haar doorgaans langzaam wennen. Aan de mensen, eventuele drukte en omgeving. Niet hysterisch overdreven, maar ik vind het ook zielig om haar zo in het diepe te gooien. Ze is tenslotte net één. Dan kan ik mij voorstellen dat drukte en vreemde mensen eng over kunnen komen. En ze komt altijd los, de ene keer sneller dan de andere keer. Maar ze neemt de tijd om alles in zich op te nemen voordat ze stappen onderneemt.

Ik ben zelf niet afwachtend bij mensen die ik niet ken. Ook ben ik bestand tegen een onbekende omgeving. Drukte vind ik doorgaans niet vervelend. Maar het kan me wel eens aanvliegen. En dan vooral het geluid wat een drukke ruimte met zich meebrengt. Maar verlegen of afwachtend ben ik niet snel. Of je dit nu al als karaktereigenschap kunt rekenen weet ik niet. Misschien kletst ze straks, als ze daadwerkelijk kan praten, de oren van ieders hoofd. Bekend of onbekend. Aan de andere kant ken ik ook kindjes van één die helemaal geen last hebben van drukte of vreemde mensen, dus het zal wel bij Lynn horen. Misschien komt het later nog eens van pas, dat ze zich afwachtend op kan stellen waar ik allang naar binnen was gedenderd.

Home sweet home

Ik had niet gedacht dat ik zo zou kunnen genieten van mijn eigen huis. En dat ik er zo naar zou verlangen. Ik ben meestal niet zo huismussig, daar is mijn lief doorgaans erger in. Maar jemig wat ben ik blij dat ik weer lekker op mijn eigen bank hang, achter mijn televisie met mijn favoriete programma. De twee dagen bij mijn ouders waren een geweldige oplossing, want met Lynn was een bouwval met een man of zes aan werklui geen succes geweest. Maar ik ben er wel achter dat ik erg gewend ben aan mijn eigen huis, huishouden en regels. Of is het juist de vrijheid die ik zo prettig vind?

Ik ging niet voor niets met 19 jaar al op kamers. Lekker zelf bepalen wat ik ging eten, hoe laat ik thuis was en hoe laat ik mijn bed uit kwam. Maar ook vooral om een plek hebben die echt helemaal van mij was. Zelf de inrichting bepalen, de kleuren en waar ik al deze spullen ging kopen. Dit resulteerde in een kamer waarin alles roze was. Fuchsia tegen de muur. De welbekende Klippan bank van de Ikea met een knalroze hoes en roze gordijnen. Ik vond het geweldig, terwijl ik niet perse een meisje-meisje ben. Maar het was mijn eigen plekje. En een wand vol met foto's. Heerlijk, mijn thuis!

Toen ik ging samenwonen met mijn lief moest ik vooraf wel zweren dat ik niets roze zou kopen. Ik kreeg ook te horen dat een roze muur er echt niet zou komen en de roze bankhoes vervangen zou worden door een minder heftige kleur. Ik vond het geen probleem, want het werd ons huis met onze inrichting. Ik kocht af en toe roze kaarsen, dat dan weer wel. Maar een volwassen huis verdiende ook volwassener kleuren dan alleen maar roze. En een appartement inrichten is toch anders dan het inrichten van een studentenkamer waar mijn douchecabine in mijn keukentje stond. De foto's tegen de wand mochten wel blijven. Wij hebben in ons huidige huis dus de gang vol gehangen met foto's. Heel gezellig ziet dat eruit, en een fijne binnenkomer. En Lynn pulkt fijn aan alle lijstje waar ze bij kan.

Dancing in the rain

Het is definitief gedaan met het mooie weer. Geen nazomers zonnetje of lekkere temperaturen meer. Regen, kou en wind. De herfst is officieel begonnen en ik ben er nu al klaar mee. Want de herfst is zo'n seizoen waar je precies niets mee kunt vooral omdat het continue regent. Dan kunnen de blaadjes nog zo mooi van de bomen vallen. Er kan een palet aan kleuren verschijnen, maar als het regent is daar geen bal aan. Zeker nu die kleine rondwandelt is er niets aan en kan je geen kant op buiten met al die nattigheid. Lynn is niet meer zo gek op de kinderwagen, dus als ze eruit wil wordt het een hoop viezigheid.

Maar de hele herfst binnen zitten is ook niet echt een optie. Lynn moet toch ook leren dat herfst ook een seizoen is waar je je doorheen moet zien te slepen. Ik kan moeilijk over een jaar of vier aan de leerplichtambtenaar een verhaal ophangen dat Lynn in de herfst niet naar buiten gaat. Ik ben bang dat dit niet wordt geaccepteerd als geoorloofd schoolverzuim. Maar hoe breng ik over op mijn kind dat de herfst ook wel leuk is terwijl ik er zelf niet heel vrolijk van wordt. Ja als ik binnen zit, voor de centrale verwarming inmiddels, met een kop thee, dekentje en de kaarsjes aan.

Ik vind het ook zo vervelend dat het zo vroeg weer donker wordt om nog maar even door te klagen over de herfst. Het wordt pas tegen 8.00 uur een keertje licht terwijl ik op mijn werk dan al twee uur aan het werk ben. Tegen de tijd dat de zon opkomt heb ik het gevoel dat ik alweer naar bed kan. De dagen zijn kort en die worden alleen maar korter. Straks gaat de klok een uur vooruit. Gelukkig hadden mijn lief en ik nog geen slaapgebrek, dus dat ene uurtje kan er ook nog wel bij. Kijken of Lynn het ritme van de winter beter begrijpt dan dat van de lente en zomer.

Bye bye gaskachel

Na twee jaar gaskachel is het eindelijk zover. Van de woningbouw krijgen wij centrale verwarming. Heerlijk, want met de strenge winters van de afgelopen twee jaar, kunnen wij wel wat gestroomlijnde warmte gebruiken. Ik vond het aanvankelijk geen probleem, een gaskachel. Toen wij hier kwamen wonen waren we met z'n tweetjes. Als het in de nachten echt niet te harden was, de kou, dan hadden we een elektrisch kacheltje om de ergste kou eruit te krijgen. We hebben ook wel, omdat het openhouden van alle deuren niet hielp, het matras in de woonkamer gelegd voor een nacht. Dan was het warmer.

Aan de andere kant heeft een gaskachel ook zo zijn charme. Je ziet echte vlammen, het heeft een romantisch tintje. En de warmte die ervan af komt is heerlijk. Je kan ook zo lekker met je kont voor de kachel staan en wachten tot het gloeit van de warmte. Het ouderwetse opwarmen voor de kachel als je een flinke regenbui op je hoofd hebt gehad. Dat heb je met centrale verwarming veel minder. Maar als de ijspegels aan je neus hangen en je te koud bent om überhaupt ooit nog warm te worden, dan is er niets romantisch en gezellig ouderwets aan een gaskachel. Dan vervloek je alles wat te maken heeft met een gaskachel.

Zoals elk nadeel z´n voordeel heeft, heeft elk voordeel ook zijn nadeel. Zo´n centrale verwarmingsinstallatie is niet één twee drie geplaatst. Afgelopen vrijdag hebben de werkmannen voorgeboord. De afvoer naar buiten en naar boven zijn geboord wat inhoudt dat we twee flinke tochtgaten hebben en onze buurvrouw klinkt alsof ze in onze keuken staat. Het voordeel daarvan is dan wel weer dat er een heerlijke lucht afkomt van het eten dat ze maakt. Kortom, een hoop voordelen met wat kleinere nadelen.

Telefee

Televisie kijken, iets wat mijn lief en ik dagelijks doen. Ik ben gek op crime-series als Monk, NCIS en Criminal Minds. Mijn lief houdt van real crime-series, Opsporing verzocht, sport en Penoza. We kijken regelmatig documentaires over allerlei onderwerpen. Zo zag ik laatst een tweeluik over dementie en keken we vorige week nog een docu over de gebroeders Anker. Ook documentaires over artiesten als Beyoncé en Michael Jackson hebben we pas geleden nog gekeken. We hebben grotendeels dezelfde smaak als het gaat om series en programma's. Heerlijk, want we vechten nooit om de afstandbediening.

We hebben er echter een gezinslid bij dat denkt te mogen beslissen wat er gekeken wordt. Zo pakt Lynn, zodra ze ook maar even de kans krijgt de afstandbediening. Ik zat laatst een serie te kijken toen ik ineens het nieuws zag verschijnen op mijn scherm. Stond mevrouw met een brede grijns op haar gezicht met de afstandsbediening in haar lieve kleine handjes. Had ze mooi mijn serie weggezapt. Ik pakte de afstandbediening weer af met de woorden dat die niet van haar is en ze die niet mag hebben.

Hierop knikt Lynn dan altijd zeer aandoenlijk 'nee'. Mijn lief vindt het dan doorgaans nodig om op zeer zielige wijze te zeggen 'pakt mama nou zomaar de afstandsbediening van je af Lynn?' Ja dat doet mama, want anders denkt Lynn dat ze alles maar kan pakken. Lekker pedagogisch onverantwoord zo'n vervelende vader die de op het oog strenge moeder eens even flink tegenwerkt. Ik roep dan ook steevast 'daar gaat mijn opvoeding'. Met een big smile, dat wel. Vind je het gek dat ze een papa's kindje is.

First words

Heerlijk, op de bank met mijn lief. Even bijpraten want in alle hectiek komen we daar niet altijd aan toe. We hebben allebei een vol programma. Ik werken, hij werken, ik hardlopen, hij voetballen, ik slapen, hij slapen. Dus als we dan samen op de bank hangen vind ik het fijn om bij te praten. Afspraken die gaan komen, hoe het zit op mijn werk en mijn website waarvan ik het domein heb geregistreerd voor mijn pas ingeschreven bedrijf. Zijn voetbalperikelen, mogelijk nieuwe klanten en de planning van de woningbouw voor de aanleg van de centrale verwarming. Kortom, voldoende gespreksstof.

Ik begin met mijn perikelen van de website voor mijn 6 dagen oude bedrijf. Mijn lief heeft al een mooie site voor zijn bedrijf dus hoe had hij dat ook alweer geregeld toen? Ik heb inmiddels flink wat informatie van de profs die ook mijn domein registreerden en heb elders nog navraag gedaan. Ik ben bezig een opsomming te maken, begint Lynn te tetteren. Letterlijk tatatatatata. Ik probeer eerst mijn verhaal nog af te maken, maar ze gooit haar volume dusdanig omhoog dat ik maar stop met praten.

Ook omdat ik dubbel lig, net als mijn lief die zijn lachen niet in kan houden. Mevrouw heeft werkelijk, net als haar moeder, hele verhalen te vertellen. Dat is wel duidelijk. Van bwabwabwabwa tot pffffff en tatatata. Ze tettert aan één stuk door. Ook hier zal ik niet te beroerd zijn om toe te geven dat ze dit van mij heeft. Ik heb ook nog wel eens, volgens mij lief altijd, de neiging om aan één stuk door te tetteren. Maar ik heb doorgaans ook zoveel te vertellen. Maar nu wordt ik dus geconfronteerd met een klein tettermonster dat mij de mond weet te snoeren.

Like the cup song

Iedereen heeft inmiddels 'The cup song' wel eens voorbij zien komen. Het officiële nummer is van Anna Kendrick. Maar ik vind persoonlijk deze variant met dit kwartet geweldig. Heerlijke stemmen, handgeklap en het geluid van die bekers, het klopt en ik ben er gek op. Ik ben, zoals sommigen al een tijdje weten, dol op alles wat klinkt als klappen. Het kippenvel staat torenhoog zodra ik een koor hoor klappen en zingen.
Het geluid van de bekers komt in de buurt.

Dat klappen is iets wat er bij mij al jaren in zit. Zo roep ik al jaren dat ik zo graag in een koor zou willen staan. Ik weet dat mijn stemgeluid in geen honderd jaar in aanmerking zal komen voor een koor. Maar dan zou ik graag zo'n prachtig gewaad willen dragen en meeklappen. Want ik heb gelukkig wel ritmegevoel. Mijn lief denkt daar overigens anders over, maar dat is niet eerlijk want die heeft Zuid-Amerikaans bloed en dus een bijbehorend ritmegevoel. Daar kom ik bij lange na niet in de buurt. Voor Hollandse begrippen kan ik best een maat aanhouden vind ik zelf.

Ik ben logischerwijs dol op films als Sister Act en The Fighting Temtations. Ik word daar niet blij van, ik word daar gelukkig van. Het geluk dat afspat van de mensen in zo'n gospelkoor maken dat ik er ook tussen wil staan. Lynn lijkt dit gevoel te delen. Al vanaf dat ze dit kan wiegt ze heen en weer op muziek. Het maakt eigenlijk niet uit op welke muziek, als het maar muziek is of klinkt als een ritme. Zo danste ze gisteren op het geluid wat de boormachine van de buren maakte. Laatst stond ze compleet gefocust op de televisie te kijken naar de clip van Michael Jackson, dat heeft ze van haar vader. Die is er ook fan van.

De slappe lach

Lachen is iets wat ik graag doe, de hele dag door. Met een kleintje van een jaar die de hele dag fratsen uithaalt lukt dat aardig. Zo had ze van de week op buitengewoon precieze wijze een rol prinsesseninpakpapier tot minuscule snippers weten te scheuren. Als je binnenkomt in een keuken vol roze snippers waar Lynn middenin zit, dan kan je mij opvegen. Zo begint ze zelf spontaan te lachen ze weet dat ze ergens mee bezig is, wat eigenlijk niet mag. En dan moet ik weer moeite doen om mijn lach in te houden.

Mijn lief en ik maken doorgaans veel flauwe grappen door de dag heen. Ik vind mijn eigen grappen altijd zeer geestig, anders zou ik ze tenslotte niet maken, waardoor ik nog meer lach. Het gebeurt mij regelmatig dat ik, voordat ik de grap kan maken, al helemaal dubbel lig. Dan komt de grap vaak minder goed over maar heb ik zelf enorm veel lol. Mijn lief kijkt dan vaak een tikkeltje vermoeid en vraagt dan of ik de grap ook nog ga vertellen. Dan rollen de tranen over mijn wangen van het lachen en kan ik het moeilijk stoppen. De slappe lach, het gebeurt mij vaak.

Ik ben ook gevoelig voor aanstekelijke lachjes. Als je dan iemand hoort lachen, dat ik zelf ook moet lachen omdat het zo grappig klinkt. Zo kregen we bij een salsacursus op het vrijgezellenfeest van mijn vriendin les van iemand die een zeer apart geluid maakte als hij moest lachen. Moet je net een groep meiden die het opmerkt. Salsales krijgen en de slappe lach is moeilijke combinatie kan ik je zeggen. Buikpijn van het lachen. Lynn heeft ook een aanstekelijke lach. Als als ik achter haar aan zit krijgt ze zo'n schaterlach. Heel aandoenlijk en zéér aanstekelijk.

Wat zijn we uit he?!

Stopwoorden of hippe uitspraken die vanuit het niets door iedereen gebruikt worden. Meestal houden deze woorden of zinnen het niet heel lang vol, maar voor een periode roept iedereen het te pas en te onpas. Ik zag van de week op verschillende sociale media de zin 'wat zijn we uit he' voorbij komen. Ik besefte dat ik het nog nooit gezegd had. Ik concludeerde hieruit dat het nog niet echt doorgebroken is of ik simpelweg te oud word en deze 'hippe' zaken aan mij voorbij gaan. Ik ben bang het laatste omdat mijn lief zei dat deze term alweer bijna uit is.

Nu moet ik wel zeggen dat ik ook graag stopwoorden gebruik. Zo heb ik het altijd over mijn 'lief' want dat klinkt een stuk vriendelijker dan mijn 'vriend'. Het enige woord waar ik het ooit voor zal vervangen is 'man'. Maar tegen de tijd dat dat aan de orde is, zitten we waarschijnlijk samen achter de geraniums in een verzorgingstehuis. Er vanuit gaande dat die dan nog bestaan tegen die tijd. Ik zeg ook vaak het woord 'zoet'. Als Lynn lief aan het spelen is bijvoorbeeld of als ze gezellig is en veel lacht. Als ik iets mooi vind zeg ik 'nice'.

Maar je hebt tegenwoordig zoveel nieuwe hippe woorden, ik kan het niet meer bijhouden, dat is wel gebleken. YOLO was ook zo'n uitspraak. Ik deed er om te beginnen al ruim een week over voordat ik erachter kwam wat het betekende. Maar om bij alles wat je niet na komt, of als je ergens overdreven van geniet, heel hard YOLO te roepen gaat mij dan weer net even te ver. Sommige hippe woorden passen simpelweg niet bij mij. Zo zal ik nooit iets 'swag' noemen of 'je weet zelluf'.
Ik zeg wel regelmatig "beter dat je...." naar mij luistert of normaal doet voor zover dat mogelijk is.

Ouders, je leert ermee leven.

Ouders, het meest lastige type mens dat er bestaat. Ouders zijn hevig beschermend, fanatiek, eigenwijs, betweterig, volhardend, vechtend en vol liefde als het gaat om hun kind(eren). Alleen het beste is goed genoeg voor hun kroost en de eerste de beste die dat in gevaar dreigt te brengen wordt direct aangepakt. Ik kan het weten want ik heb ouders, ik werk met ouders en ik ben zelf een ouder. Je zou mij best een ouderexpert kunnen noemen. Of ik er blij van word is een tweede, maar dit terzijde.

Om te beginnen met mijn ouders. Ik heb lieve ouders. Mijn vader ietwat bepalend aanwezig als hij de kans krijgt. Ik woonde al drie jaar op mijzelf en nog altijd belde hij om de dag. 'Even horen hoe het gaat'. Na drie dagen geen contact belde hij altijd en zei dan: 'Ik heb al drie dagen niets van je gehoord, dus dacht ik ga even bellen'. Als je bezorgd dan wel beschermend opzoekt in het woordenboek zal je een foto van mijn vader vinden. Heel lief, maar af en toe een tikkeltje aan de vermoeiende kant. Dit vond ik vooral toen ik 18 was. Jaha ik deed voorzichtig en neehee ik zou niets doen wat mijn vader ook niet gedaan zou hebben. Een onhandige uitspraak overigens gezien de ongein die mijn vader vroeger uithaalde.

Maar nog altijd, als hij de kans krijgt, maakt hij zich zorgen of beschermt hij zich een slag in de rondte. Dat is een vader-dochter-ding denk ik. Dat eeuwige zorgelijke. Maar wij meiden kunnen best onze eigen boontjes doppen. Papa's daarentegen kunnen niet loslaten.
Mama's lijken hier beter in te zijn, althans, als het om dochters gaat. Want er zijn zat moeders die hun lieftallige zoon nooit los laten. De navelstreng eeuwig laten bestaan. Mijn moeder heeft nooit overdreven moeilijk gedaan toen ik op kamers wilde. Ze vond het vooral leuk voor mij en goed dat ik de wereld ging ontdekken. Ik zie daarentegen mijn vader nog wit wegtrekken, arme man.