9 maanden op, 9 maanden af

Ik had een fantastische zwangerschap. Ik was niet misselijk, had geen nare kwalen op onrustige benen en 1000 keer plassen per dag na. Kind en ik groeiden gestaag. Alles zoals het hoort. Ik at goed, niet overdreven veel. Ik ben tenslotte mijn hele leven al een goede eter.

Ik denk dat vrouwen na een bevalling in twee categorieën te verdelen zijn. De ‘heeft zij echt net een baby gekregen?’ categorie en de ‘zij heeft vast net een baby gekregen!’ categorie. Ik hoor bij de ‘zij heeft vast net een baby gekregen!’ categorie. Op zich niet erg hoor, al had ik liever bij de eerste groep gehoord. De groep met het kenmerk, baby eruit buik weg.

Voor mijn zwangerschap sportte ik niet veel. Ik weeg al 100 jaar hetzelfde, dus maakte ik er nooit zo’n punt van. Echter nu, na ruim vijf maanden zit er nog altijd 7 kilo teveel aan. En dat is knap irritant kan ik je vertellen.

Natuurlijk kan ik meer sporten en niet meer snoepen. Maar hoe komt het dat die 7 kilo’s gewoon blijven plakken, zonder aanwijsbare reden?

De roze wolk en andere clichés

En dan ben je bijna twee jaar verder… Ik ben inmiddels trotse moeder van onze 5 maanden oude dochter Lynn. Inmiddels ben ik alweer twee maanden aan het werk en lijkt er een ritme te komen in mijn leven. Nou ja ritme, iets wat hierop lijkt.

Met de geboorte van Lynn werden er ongevraagd zo ongelooflijk veel clichés op mij afgevuurd. Ik moet daarbij meteen eerlijk bekennen dat het overgrote deel van de clichés ook echt zo is. Lynn is de mooiste baby van de hele wereld, zonder twijfel!

Je kan nergens anders meer over praten. Confronterend om toe te geven, maar absoluut waar. Op zijn minst 70%(misschien wel meer) van mijn gespreksstof gaat over mijn dochter.
 

Het roze wolk principe kwam natuurlijk ook oneindig vaak te sprake. Er bestond niets mooiers dan moeder worden, huilen en poepluiers wegen niet op tegen de liefde voor je kind.

Nou dat cliché klopte voor mij van geen kanten.