Kan ze al...

Ik had mij voorafgaand aan het moederschap niet kunnen bedenken dat het zo’n grote concurrentiestrijd zou kunnen zijn. Op de middelbare school wil je de beste zijn en met een beetje mazzel houd je dat vol tot aan je vervolgstudie. Maar dat al die opschepperij en prestatiedrang met het krijgen van een baby weer zou beginnen, had ik niet gedacht. Ik dacht juist dat het een afgesloten tijdperk zou zijn met de geboorte van Lynn, maar niets blijkt minder waar.

Het begint vanaf de seconde dat je baby wordt geboren. Ik vind Lynn de mooiste baby ter wereld, maar welke moeder vindt dit nou niet van haar kleine. Daarmee begint de strijd.

De grootste strijd wordt geleverd met medemoeders of juist vrouwen die niet meer in aanmerking komen voor het moederschap en volwassen kinderen hebben.
Ik probeer er doorgaans niet op in te gaan dan wel het te negeren, maar soms kan je er niet omheen.

Een new born moeder, zeg even de eerste 9 maanden, is het ergste soort. Ik ben mij ervan bewust dat ik ook tot deze groep behoor. De new born moeder is deels onzeker over de baby en wordt deels onzeker gemaakt door andere moeders. De baby moet het namelijk wel goed doen. Zo worden er stapels boeken ingeslagen, ook bij mij staan ze op de plank, om de groei en bloei van hun kind in de gaten te houden. Geen probleem, tot het een wedstrijdje ‘welke baby kan het meest’ wordt. 

Hier wat ongevraagd advies

Ongevraagd advies, iets waar ik soms knettergestoord van word. Omdat ik  nou eenmaal niet alles weet, iets wat voor mij al moeilijk genoeg is om te erkennen, zeg ik wel eens waar ik tegenaan loop. Gewoon als mededeling. Ik zeg dan bijvoorbeeld dat het fijn zou zijn als Lynn de nachten helemaal door zou slapen. Dat je na 6 maanden weer een hele nacht door slaapt zonder wakker te worden van het lieve gebrabbel of ernstige gehuil van Lynn. Want ook als ik er niet uit hoef en mijn lief dat doet, word ik toch wakker.

Zoals je leest staat er niet ´wil je mij nu alsjeblieft overladen met fantastische oermoedertips?´ Nee het staat er echt niet, maar het gebeurt altijd. Iedereen heeft de juiste oplossing voor mijn probleem. Maar ik vroeg daar helemaal niet om. Soms zeg ik dan op mijn vriendelijkst, het is tenslotte goed bedoeld, dat ik niet vroeg om tips maar het gewoon wilde melden. De blik die ik dan krijg… ik hoop dan altijd maar dat blikken niet echt kunnen doden.

Maar hoe dan om te gaan met al die ongevraagde adviezen? Ik zou natuurlijk mijn mond kunnen houden over mijn ervaringen. De mensen die mij kennen weten echter dat dat voor mij geen optie is.

De buik

Iedereen heeft er één. Je hebt ze in alle soorten en maten. Dikke, platte, met één rol, met twee rollen of juist met blokjes. Voorheen was mijn buik iets waar ik mij niet dagelijks over uitliet. Hier zeg ik meteen bij dat voorheen ook niemand een mening had over mijn buik. Tegenwoordig schijnt het echter normaal te zijn dat iedereen zijn of haar mening over mijn buik mag uiten. Het is zo’n issue dat het een bepalend lidwoord verdient.

De buik is eigenlijk een vreemd gegeven. Tijdens mijn zwangerschap bleef ik de eerste maanden wachten op het moment dat ik kon zeggen dat mijn buik al flink groeide. Dat het duidelijk zichtbaar werd dat ik zwanger was en anderen het aan mij konden zien. Ik vond dat een geweldig moment toen mijn buik daadwerkelijk uitzette.
 
Toen ik zo’n 7 maanden zwanger was, en mijn buik iets was waar je niet meer één twee drie omheen kon, veranderde de reactie van de mensen om mij heen. Daar waar ze mij voorheen aankeken om te vragen hoe het met mij ging, was er de laatste twee maanden van mijn zwangerschap enkel nog oog voor mijn buik en de baby die erin zat. Mensen die tegen je praten en ondertussen naar je buik staren. Een bijzondere ervaring. Ik kon me soms compleet onzichtbaar voelen. Wat, gezien mijn omvang, ook weer een wonder was.