Ze brabbelt zich een slag in de rondte de hele dag.
Van huuuuu tot tatatata. Het maakt eigenlijk niet zo gek veel uit welke klank
ze produceert, alles klinkt even gezellig en vrolijk.
De welbekende en o zo vermoeiende kreet ´negen maanden
op, negen maanden af´ is op mijn niet meer van toepassing. Heerlijk! De eerste
negen maanden zijn een feit en dat nog niet alles is zoals het was, is niet
erg. Ik ben er inmiddels achter dat alles zo zijn tijd nodig heeft.
Los van de kilo’s, die er door veel hardlopen en sporten bijna af zijn, is mijn hormoonhuishouding nog altijd niet geheel
georganiseerd.
Dit zorgt regelmatig voor waterlanders, al probeer ik
toch echt ontzettend op mijn lip te bijten als het te zoetsappig is. Zo schiet
ik dagelijks vol van de schaterlach van mijn dochter, en vind ik dit uitermate
truttig. Maar ja, die hormonen hè.
Steeds meer en meer vormt mijn gezin zich. Ik heb best
moeten wennen aan mijn rol als moeder, en dan vooral het voelen van de enorme
verantwoording die het met zich mee brengt.
Totaal slappe benen krijgen als Lynn lichte verhoging
had. Ik kan nu, na 9 maanden, toch zeker tot een graad of 39,5 soort van ontspannen blijven. Alles wat
erboven komt, daar heb ik mijn lief voor nodig om mij gerust te stellen. Ik
blijf dan ook doelloos herhalen dat er niets aan de hand is, ze lekker eet,
drinkt en levendig is. Dat ik binnenin nog net geen rolberoerte krijg en hoop
dat de koorts zo snel mogelijk zakt zal er wel bij horen.
Na 9 maanden kan Lynn ook van alles en geniet ik elke
dag meer van wat ze allemaal doet en te vertellen heeft. Wel snappen dat je je
benen en knieën op moet trekken om te kruipen, maar niet begrijpen dat je
hierbij je hoofd omhoog houdt is een hilarisch beeld van een baby met kont in
de lucht en gezicht tegen de vloer.
Jammeren als ze niet bij een knuffel kan, terwijl ze
zichzelf er gewoon naartoe kan kruipen, rollen of duwen. Alle speeltjes met
uitdagende blik van haar blad gooien en dan naar beneden staren, alsof ze geen
idee heeft hoe ze op grond terecht zijn gekomen. Prachtig!
Eten is ook zo´n feest. Lynn heeft geen enkele tand.
Dit weerhoudt haar echter niet van het eten van alles wat los en vast zit.
Koekjes, speciaal voor baby’s in de vorm van Nijntje. Maar een ordinaire eierkoek,
stroopwafel, cake of kokosmakroon gaat er ook lachend in. In kleine stukjes
uiteraard, dat wel.
Brood eet mevrouw ook. Twee maal per dag één ‘pain de
boulogne’ boterham met alles wat je je kunt bedenken. Kaas, smeerworst, gekookte
worst, hagelslag, smeerkaas, ham en pindakaas.
Tomaat, daar wordt nog aan gewerkt. Iedere keer trekt
ze een verschrikkelijk vies gezicht als ze dat proeft. Waar wij dan weer
smakelijk om lachen.
Na 9 maanden kan ik wel één en ander concluderen
omtrent het moederschap. Moeder zijn is iets bijzonders wat moeilijk uit te
leggen is. Een oer-gevoel dat niet te stoppen is. Ik ben een moeder en zal het altijd blijven. Zo simpel, maar waar.
Ik kan mij steeds moeilijker heugen hoe het was zonder Lynn. Dat zo’n klein persoon in een relatief korte periode zo’n groot deel
van mijn leven uit is gaan maken, blijft een bijzondere gewaarwording.
Elke dag geniet ik een beetje meer van mijn dochter,
mijn lief en mijn gezin! Wat ben ik trots en ongelooflijk gelukkig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten