Het is nu eind juli en inmiddels heb ik al ruim een maand geen school meer gehad. Of het bevalt? Die ene dag in de week die ik niet hoef te werken is mooi meegenomen maar een echt vakantiegevoel heb ik tot nu toe nog niet kunnen ontdekken.
Ik werk nog steeds in het gezinsvervangend tehuis en op de middelbare school waar ik pas over een week echt vakantie heb.
Ik heb in ieder geval geen stress meer van school. Wat bij mij inhoudt dat ik al mijn benodigde punten van jaar 1 en 2 heb gehaald.
Echter blijf ik toch mijn webmail controleren. Wat ik hier in mijn schoolvakantie mee opgeschoten ben? Dat ik weet dat ik 1 september moet beginnen. Dat ik de periodeboeken voor jaar drie al heb uitgeprint en in een speciale ‘jaar 3’ map heb gedaan. Dat ik dus ruim anderhalve maand van tevoren al weet wat ik het komende schooljaar allemaal ga doen.
Wat me dus uiteindelijk al voor het jaar officieel begonnen is, alweer de nodige stress oplevert.
Naast die stress geeft het me ook een goed gevoel. Ik weet namelijk wat me te wachten staat en het lijkt me erg leuk. Komend jaar ga ik me meer op de organisatie focussen in plaats van alleen het begeleiden van cliënten. Dit lijkt me erg leuk.
Nu ik dus weet dat ik het thema van mijn komende jaar interessant vind en ik weet wat er allemaal moet gebeuren, kan ik misschien eindelijk echt van mijn vakantie gaan genieten.
zondag 27 juli 2008
Samen in the city
Sinds een jaar of twee ben ik helemaal in de ban van ‘Sex and the City’. Eerst volgde ik de serie, net als de rest van Nederland, gewoon op de televisie.
In eerste instantie vond ik de serie wel leuk, maar na een aantal weken leek er toch een kleine verslaving in te zitten.
Toen mijn moeder me twee jaar geleden vroeg of ik nog een leuk cadeau voor onder de kerstboom wist, was dat een inkopper. De Sex and the City Shoebox.
Dit hield automatisch in dat ik de twee weken die erna kwamen mijn huis amper uitkwam om de hele serie te kunnen zien.
Nu twee jaar later heb ik de gehele serie een keer of drie gezien en was ik eigenlijk toe aan iets nieuws. En tot mijn verbazing bleek er een film uit te komen over de vier dames waar ik zo gek op ben.
Na driekwart jaar was het dan eindelijk zover, de film was in de bioscoop te zien. Het volgende dilemma was echter, hoe krijg ik mijn vriend zover om met me mee te gaan.
Na verscheidene pogingen kwam ik erachter dat het niet ging lukken en dat elke vrouw die haar man wel mee zou krijgen naar deze film een onderscheiding zou moeten krijgen. Niet alleen voor doorzettingsvermogen als wel voor het uitzoeken van een man die zo gek van haar is dat hij zelf naar de Sex and the City film gaat voor haar.
Eenmaal in de bioscoop met mijn zusje, die het uiteraard erg leuk vond, bekeken we samen het publiek. We kwamen al snel tot de conclusie dat we in een zaal vol met vrouwen zaten en er werkelijk geen man te bekennen was. Tot dat ene moment waarop we hem zien. De man die als een zoutzak achter zijn vrouw aanloopt op zoek naar de juiste plaatsen en tot dezelfde conclusie komt als mijn zusje en ik, de hele zaal zit vol vrouwen. Het minimale enthousiasme dat de man uitstraalde gaf aan dat hij er eigenlijk helemaal geen zin in had. Maar het eindeloze gezeur zat was, of dacht dat er toch minimaal een man of tien in de zaal zou zitten.
Tijdens de film heb ik continue geboeid naar de film gekeken. Er zat werkelijk alles in. Geluk, verdriet, trouwen, scheiden, zwanger, vakantie, succes, verhuizen, dineren, shoppen, fotoshoots, mooie kleding en dat alles in Manhatten. De film was voor mij een formidabel vervolg op de serie en maakte het verhaal helemaal compleet.
Hier en daar heb ik een traantje gelaten, net als mijn zusje die de film ook geweldig vond.
Aan het eind van de avond kwamen we voldaan uit de bioscoop en hadden de volgende conclusies getrokken. Één, de film was een succes. Twee, je kan maar beter met je zus naar de Sex and the City film gaan want een vent met een gezicht dat op onweer staat naast is ook niet alles.
In eerste instantie vond ik de serie wel leuk, maar na een aantal weken leek er toch een kleine verslaving in te zitten.
Toen mijn moeder me twee jaar geleden vroeg of ik nog een leuk cadeau voor onder de kerstboom wist, was dat een inkopper. De Sex and the City Shoebox.
Dit hield automatisch in dat ik de twee weken die erna kwamen mijn huis amper uitkwam om de hele serie te kunnen zien.
Nu twee jaar later heb ik de gehele serie een keer of drie gezien en was ik eigenlijk toe aan iets nieuws. En tot mijn verbazing bleek er een film uit te komen over de vier dames waar ik zo gek op ben.
Na driekwart jaar was het dan eindelijk zover, de film was in de bioscoop te zien. Het volgende dilemma was echter, hoe krijg ik mijn vriend zover om met me mee te gaan.
Na verscheidene pogingen kwam ik erachter dat het niet ging lukken en dat elke vrouw die haar man wel mee zou krijgen naar deze film een onderscheiding zou moeten krijgen. Niet alleen voor doorzettingsvermogen als wel voor het uitzoeken van een man die zo gek van haar is dat hij zelf naar de Sex and the City film gaat voor haar.
Eenmaal in de bioscoop met mijn zusje, die het uiteraard erg leuk vond, bekeken we samen het publiek. We kwamen al snel tot de conclusie dat we in een zaal vol met vrouwen zaten en er werkelijk geen man te bekennen was. Tot dat ene moment waarop we hem zien. De man die als een zoutzak achter zijn vrouw aanloopt op zoek naar de juiste plaatsen en tot dezelfde conclusie komt als mijn zusje en ik, de hele zaal zit vol vrouwen. Het minimale enthousiasme dat de man uitstraalde gaf aan dat hij er eigenlijk helemaal geen zin in had. Maar het eindeloze gezeur zat was, of dacht dat er toch minimaal een man of tien in de zaal zou zitten.
Tijdens de film heb ik continue geboeid naar de film gekeken. Er zat werkelijk alles in. Geluk, verdriet, trouwen, scheiden, zwanger, vakantie, succes, verhuizen, dineren, shoppen, fotoshoots, mooie kleding en dat alles in Manhatten. De film was voor mij een formidabel vervolg op de serie en maakte het verhaal helemaal compleet.
Hier en daar heb ik een traantje gelaten, net als mijn zusje die de film ook geweldig vond.
Aan het eind van de avond kwamen we voldaan uit de bioscoop en hadden de volgende conclusies getrokken. Één, de film was een succes. Twee, je kan maar beter met je zus naar de Sex and the City film gaan want een vent met een gezicht dat op onweer staat naast is ook niet alles.
zondag 20 juli 2008
Knalrood.
Heb je dat ook wel eens? Dat je in de supermarkt in de rij staat voor de kassa en de persoon die voor je staat vergeet zijn groenten te wegen? Of nog erger, niet genoeg geld heeft zodat er iemand van achter de balie moet komen om een aantal producten terug te kunnen nemen?
Deze persoon dan ook nog twijfelt welk product er teruggelegd moet worden en het voor je gevoel uren duurt voordat het afgehandeld is?
Die persoon was ik afgelopen week. Na een ochtend gewerkt te hebben dacht ik, ik ga lekker boodschappen doen voor het hele weekend, dan heb ik dat maar gehad.
Onwetend liep ik gerechten bij elkaar te rapen en reed ik gemoedelijk mijn karretje door de supermarkt.
Heb ik alles? Was voor mij de belangrijkste vraag op dat moment. Om te voorkomen dat ik ergens in het weekend toch nog naar een supermarkt zou moeten om de vergeten producten te halen. Ik had alles wat ik dacht nodig te hebben en reed mijn kar naar de kassa.
Omdat het in het begin van de middag was, was ik bij de eerste kassa meteen aan de beurt. Wat een mazzel dacht ik nog. Echter toen ik mijn portemonnee en mijn sleutels op de band legde ging het al mis. De sleutelbos bleef achter een hekje hangen waardoor ik eerst met de caissière stond te worstelen om de sleutels los te krijgen.
Toen dit gelukt was legde ik netjes al mijn boodschappen op de band, tot ik ontdekte dat ik mijn tomaten niet had afgewogen.
Mezelf verontschuldigend liep ik met grote passen terug naar het weegapparaat om alsnog een prijs aan mijn tomaten te geven.
Terug bij de kassa leek de rust wedergekeerd zodat ik keurig kon afrekenen. Nog steeds onschuldig haalde ik mijn pinpas door het apparaat en toetste mijn pincode in.
Toen de vraag kwam of ik het bedrag van 55 euro wilde betalen, drukte ik weloverwogen de ja-knop in. Ondanks ik graag wilde betalen gaf het pinapparaat aan dat mijn saldo ontoereikend was.
Daar stond ik dan, met een band vol boodschappen voor het weekend, met een hoofd zo rood als mijn net afgewogen tomaten, zonder de benodigde hoeveelheid contant geld, met inmiddels een door mij gecreëerde rij, bij de kassa.
En nu? Dat was wat ik dacht. Hoe kan ik dit oplossen? Ik schraapte al het geld bij elkaar dat ik nog in mijn gigantische portemonnee kon vinden. Ik vroeg de caissière vriendelijk of ik misschien een gedeelte kon pinnen en de rest contant kon betalen. Met 35 euro contant geld kon ik de resterende 20 euro pinnen. Echter bleek bij de tweede poging dat ook dat bedrag niet meer van mijn rekening kon worden afgeschreven.
Dat was het moment van de paniek. Inmiddels niet meer alleen die van mij, want ik had het geduld van de caissière ook aardig op de proef gesteld en die stond op het punt van instorten.
Ik vroeg daarop vriendelijk of ik voor 20 euro producten terug kon leggen. Daarop snauwde de caissière inmiddels dat het terugleggen van boodschappen niet meer mogelijk was aangezien ik al 35 euro betaald had.
Toen ik daarop bijna een zenuwzinking kreeg schoot een manager mij en de cassiere te hulp. Zij vertelde me vriendelijk dat het geen probleem was om de boodschappen even apart te zetten zodat ik thuis het resterende geld kon ophalen.
Dat was het gelukkigste moment dat ik tot die dag had ervaren. Ik laadde, verontschuldigend naar de gecreëerde rij, mijn karretje in. Met een knalrood hoofd verliet ik de supermarkt om thuis de benodigde 20 euro op te halen.
Eenmaal terug bij de supermarkt betaald ik netjes het resterende bedrag en verliet ongemakkelijk maar nog steeds verontschuldigend de supermarkt.
Wat ik hiervan geleerd heb? Dat ik nooit meer iemand veroordeel als het afrekenen langer duurt dan gepland of de groenten niet zijn afgewogen.
Ik ga in ieder geval nooit meer boodschappen doen zonder mijn saldo gecheckt te hebben. Want één ding heb ik wel besloten, de rij zal nooit meer opgehouden worden omdat mijn saldo niet toereikend is.
Deze persoon dan ook nog twijfelt welk product er teruggelegd moet worden en het voor je gevoel uren duurt voordat het afgehandeld is?
Die persoon was ik afgelopen week. Na een ochtend gewerkt te hebben dacht ik, ik ga lekker boodschappen doen voor het hele weekend, dan heb ik dat maar gehad.
Onwetend liep ik gerechten bij elkaar te rapen en reed ik gemoedelijk mijn karretje door de supermarkt.
Heb ik alles? Was voor mij de belangrijkste vraag op dat moment. Om te voorkomen dat ik ergens in het weekend toch nog naar een supermarkt zou moeten om de vergeten producten te halen. Ik had alles wat ik dacht nodig te hebben en reed mijn kar naar de kassa.
Omdat het in het begin van de middag was, was ik bij de eerste kassa meteen aan de beurt. Wat een mazzel dacht ik nog. Echter toen ik mijn portemonnee en mijn sleutels op de band legde ging het al mis. De sleutelbos bleef achter een hekje hangen waardoor ik eerst met de caissière stond te worstelen om de sleutels los te krijgen.
Toen dit gelukt was legde ik netjes al mijn boodschappen op de band, tot ik ontdekte dat ik mijn tomaten niet had afgewogen.
Mezelf verontschuldigend liep ik met grote passen terug naar het weegapparaat om alsnog een prijs aan mijn tomaten te geven.
Terug bij de kassa leek de rust wedergekeerd zodat ik keurig kon afrekenen. Nog steeds onschuldig haalde ik mijn pinpas door het apparaat en toetste mijn pincode in.
Toen de vraag kwam of ik het bedrag van 55 euro wilde betalen, drukte ik weloverwogen de ja-knop in. Ondanks ik graag wilde betalen gaf het pinapparaat aan dat mijn saldo ontoereikend was.
Daar stond ik dan, met een band vol boodschappen voor het weekend, met een hoofd zo rood als mijn net afgewogen tomaten, zonder de benodigde hoeveelheid contant geld, met inmiddels een door mij gecreëerde rij, bij de kassa.
En nu? Dat was wat ik dacht. Hoe kan ik dit oplossen? Ik schraapte al het geld bij elkaar dat ik nog in mijn gigantische portemonnee kon vinden. Ik vroeg de caissière vriendelijk of ik misschien een gedeelte kon pinnen en de rest contant kon betalen. Met 35 euro contant geld kon ik de resterende 20 euro pinnen. Echter bleek bij de tweede poging dat ook dat bedrag niet meer van mijn rekening kon worden afgeschreven.
Dat was het moment van de paniek. Inmiddels niet meer alleen die van mij, want ik had het geduld van de caissière ook aardig op de proef gesteld en die stond op het punt van instorten.
Ik vroeg daarop vriendelijk of ik voor 20 euro producten terug kon leggen. Daarop snauwde de caissière inmiddels dat het terugleggen van boodschappen niet meer mogelijk was aangezien ik al 35 euro betaald had.
Toen ik daarop bijna een zenuwzinking kreeg schoot een manager mij en de cassiere te hulp. Zij vertelde me vriendelijk dat het geen probleem was om de boodschappen even apart te zetten zodat ik thuis het resterende geld kon ophalen.
Dat was het gelukkigste moment dat ik tot die dag had ervaren. Ik laadde, verontschuldigend naar de gecreëerde rij, mijn karretje in. Met een knalrood hoofd verliet ik de supermarkt om thuis de benodigde 20 euro op te halen.
Eenmaal terug bij de supermarkt betaald ik netjes het resterende bedrag en verliet ongemakkelijk maar nog steeds verontschuldigend de supermarkt.
Wat ik hiervan geleerd heb? Dat ik nooit meer iemand veroordeel als het afrekenen langer duurt dan gepland of de groenten niet zijn afgewogen.
Ik ga in ieder geval nooit meer boodschappen doen zonder mijn saldo gecheckt te hebben. Want één ding heb ik wel besloten, de rij zal nooit meer opgehouden worden omdat mijn saldo niet toereikend is.
Abonneren op:
Posts (Atom)