Pis Manneke

Eindelijk was het dan zover. Na een jaar keihard werken in het gezinsvervangend tehuis en voor mijn studie had ik dan eindelijk vakantie.
Welverdiend twee weken helemaal niets doen. Nou ja niets, gewoon twee ontspannen weken thuis en een weekend naar Brussel met mijn vriend.

Bij Brussel horen natuurlijk een aantal beroemde bezienswaardigheden die ik van te voren al bekeken had op internet. Niet dat ik van plan was om daadwerkelijk alles te bezoeken, maar je moet natuurlijk wel een beetje weten wat er in de stad te zien is.

Zo kwamen we vrijdagmiddag aan in Brussel. We pakten onze tassen uit en besloten naar de stad te wandelen. Niet voor de bezienswaardigheden maar om lekker een hapje te eten.
Al weken had ik me stiekem verheugd op het zien van Manneke Pis. Ik had al helemaal bedacht dat we de volgende dag naar het beeldje zouden gaan kijken en er een deel van de dag voor uit zouden trekken.
Ik bedoel, dit is het mannetje dat wereld beroemd is en dus moet het wel een bijzondere plek zijn. Anders zou er niet zoveel over bekend zijn toch?

Na een half uur naar de stad te hebben gewandeld op een weg die leek op een van de zwaardere bergetappes van de Tour de France waren we dan in de binnenstad van Brussel beland. Tijdens de wandeling kwamen we er vrij snel achter dat Brussel bestaat uit heel veel hoge en grote gebouwen. Zo ook de binnenstad. Overal waar je kijkt staat grote statige gebouwen die er niet meer helemaal fris uitzien.
Maar omdat je in het buitenland bent roep je al snel dat het mooie grote gebouwen zijn. Wat je eigenlijk denkt is, wat een smerige bedoening, maar je durft het niet echt uit te spreken.

Bij aankomst in de binnenstad liepen we rondom de Grote Markt van Brussel. Allerlei kleine straatjes waar winkeltjes en restaurantjes de straten vullen.
En toen gebeurde het. Mijn vriend zei, kijk daar staat hij. Ik dacht wie ziet hij nu weer, we zijn in Brussel en hij komt alsnog een bekende tegen.
Echter was het tegenovergestelde waar, daar stond hij inderdaad. Hij waar ik al weken naar uit had gekeken. Op de hoek van twee kleine straatje die elkaar kruisten. Achter een hek geplaatst waar een hoop toeristen tegenaan stonden om met hem op de foto te gaan.

Manneke Pis, het beeldje waar ik eigenlijk mijn halve zaterdag aan had willen spenderen. Al plassend stond hij daar te staan. Een mannetje van ruim een halve meter waar toch zeker twintig volwassenen omheen stonden om hem te fotograferen.
Het beeldje waar ik naar uit had gekeken om het te kunnen zien, en het enige wat ik dacht was, is dit hem nou?

Dit kleine mannetje op een sneu hoekje bij een kruising van twee kleine straatjes, had ik hier nou echt mijn halve zaterdag aan willen besteden? Mijn vriend had me al gewaarschuwd maar ik was eigenwijs en verwachtte een heel spektakel. Echter bleek dit dus niet het geval te zijn.
Na er zeker 2 minuten naar gekeken te hebben besloten we op zoek te gaan naar een gezellig restaurantje waar we konden eten. Mijn droom betreffende Manneke Pis in duigen, maar een halve zaterdag extra om van Brussel te genieten.
Al met al een heerlijk weekend in Brussel, alleen ga ik me nooit meer zo verheugen op een bezienswaardigheid. Want ook een beroemd plassend mannetje kan vies tegenvallen.