Roken

Als fanatieke roker moet het er toch een keer van komen dat ik een stukje schrijf over het rookverbod. Beetje bij beetje is mij, als roker zijnde, alles afgenomen.
Voor een paar jaar geleden mocht ik in de trein gewoon nog roken terwijl ik nu tot de welbekende rookpaal veroordeeld ben. Ondanks ik een stevige roker ben snap ik heel goed dat roken in een trein vervelend en storend kan zijn voor mijn medepassagiers.

Sinds juli mag ik ook in restaurants, clubs, bars en sportkantines niet meer roken. Ondanks ik eerlijk toe moet geven dat ik natuurlijk liever wel rook voor, tijdens en na een lunch, diner of drankje begrijp ik de protesten.
Na een aantal keren geoefend te hebben kan ik nu een lunch of diner doorstaan zonder trillend aan tafel te zitten vanwege het nicotinegebrek.
Ook kan ik mijn handen inmiddels rust geven in plaats van hysterisch in mijn kop koffie te roeren of aan servetten te pulken.

Al met al vind ik dat ik het als roker prima doe. Van overal roken naar helemaal nergens meer roken in openbare ruimtes. Ik moet wel bekennen dat als ik ook maar even buiten sta, thuis ben of in de auto stap het eerste wat ik doe is een sigaret opsteken. Maar die sigaret rookte ik voorheen binnen dus vind ik dat te rechtvaardigen voor mezelf.

Zo was er ook op school een ruimte waar binnen gerookt mocht worden. Deze bestaat na 1 juli jongstleden niet meer dus rook ik keurig buiten.
Maar toen, in de pauze, wilde ik heerlijk in het zonnetje een sigaret roken. Wat mij toen gebeurde had ik nog nooit mee mogen maken. Ik stond buiten, aangezien binnen roken dus niet meer mogelijk is, voor de hoofdingang en werd onverwacht op mijn schouder getikt door een man met een knaloranje vestje.

Mevrouw, zei die meneer, u mag hier niet roken. De man dacht waarschijnlijk dat hij me een beroerte had bezorgd aangezien ik toch zeker een seconde of 20 geen woord uit wist te brengen. In mijn hoofd draaide alles op volle toeren. Sta ik buiten? Waait de rook naar binnen? Ben ik iemand tot last? Wat doe ik verkeerd?

Ik bleek binnen een te korte afstand te staan van de ingang. De man verzocht mij vriendelijk om bij de vlaggenmasten te gaan staan, ook buiten. Uiteraard deed ik netjes wat mij gevraagd werd. Echter vind ik het nog steeds frappant dat ik buiten niet mag roken. De vlaggenmasten staan natuurlijk dusdanig ver van het afdak dat er bij een regenbui geen beginnen aan is. Vanaf dat moment is mijn nieuwe stek het binnenplein van de school, daar waar rokers zich niet aan afstanden hoeven te houden en overdekt kunnen roken.

Ik zag laatst op het nieuws dat er mensen zijn die aangeven de terrassen ook rookvrij te willen hebben. Ik zou zeggen, ‘binnen plaatsen genoeg’. Maargoed om nu niet helemaal als verzuurde chagrijnige verstokte roker over te komen snap ik dat het in walmen rook zitten niet prettig is, alleen ben ik van mening dat men dat al zolang doet dat het er nu ook niet meer toe doet laat staan buiten.

Als ik straks op terrassen, in de auto en in mijn eigen huis ook niet meer mag roken is het misschien een optie om te stoppen.
Tot die tijd wil ik er nog niet aan geloven en steek ik zonder pardon in mijn eigen stekje nog een sigaret op.