Kan ze al...

Ik had mij voorafgaand aan het moederschap niet kunnen bedenken dat het zo’n grote concurrentiestrijd zou kunnen zijn. Op de middelbare school wil je de beste zijn en met een beetje mazzel houd je dat vol tot aan je vervolgstudie. Maar dat al die opschepperij en prestatiedrang met het krijgen van een baby weer zou beginnen, had ik niet gedacht. Ik dacht juist dat het een afgesloten tijdperk zou zijn met de geboorte van Lynn, maar niets blijkt minder waar.

Het begint vanaf de seconde dat je baby wordt geboren. Ik vind Lynn de mooiste baby ter wereld, maar welke moeder vindt dit nou niet van haar kleine. Daarmee begint de strijd.

De grootste strijd wordt geleverd met medemoeders of juist vrouwen die niet meer in aanmerking komen voor het moederschap en volwassen kinderen hebben.
Ik probeer er doorgaans niet op in te gaan dan wel het te negeren, maar soms kan je er niet omheen.

Een new born moeder, zeg even de eerste 9 maanden, is het ergste soort. Ik ben mij ervan bewust dat ik ook tot deze groep behoor. De new born moeder is deels onzeker over de baby en wordt deels onzeker gemaakt door andere moeders. De baby moet het namelijk wel goed doen. Zo worden er stapels boeken ingeslagen, ook bij mij staan ze op de plank, om de groei en bloei van hun kind in de gaten te houden. Geen probleem, tot het een wedstrijdje ‘welke baby kan het meest’ wordt. 

En dan begint het feest. Het lijkt interesse, maar er schuilt een strijd. De standaard zin begint met ‘Kan ze al …’. De drie puntjes zijn vrij invulbaar. De eerste week ging het om warm houden en hoeveelheid melk. Later wordt het lachen en geluidjes maken.

Welke baby kan wat het eerst, iets om doodmoe van te worden. Gelukkig ben je als moeder, zoals ik eerder benoemde, nog niet moe genoeg.

Ik probeer te kijken naar wat Lynn doet, wat ze kan en niet zozeer naar wat ze volgens de boeken nog niet gedaan heeft. Maar dan komen de vragen. ‘Slaapt ze al door?’ is er één die ik regelmatig voor mijn kiezen krijg. Als ik dan antwoord met ‘nee’ of ‘af en toe’ krijg ik meestal een heel monoloog over hoe de andere baby na een week al doorsliep. Dronk Lynn de eerste tien weken borstvoeding, drinkt deze baby nog altijd volop borstvoeding en zou ze niet anders willen.

Lynn rolt nog niet om, alle andere baby’s van 6 maanden doen dit wel. Ik probeer mij dan maar te bedenken dat ze net als haar moeder een beetje dwars is.

Je hebt ook nog de moeders met oudere/volwassen kinderen. De ene helft roept bij alles wat Lynn nog niet gedaan heeft, ‘komt vanzelf joh, maak je niet druk’. Dat is heel fijn! Geen druk en vooral geen stress. De andere helft lijkt te beseffen zelf nooit meer de controle te hebben over de opvoeding van een baby en zich dus met die van mij te bemoeien. Zo vroeg een moeder mij na drie maanden of Lynn al hapjes at. Ik gaf aan dat dit pas vanaf 4 maanden mag. Met de tijd lijkt ook het realiteitsbesef verloren te gaan want één moeder zei mij letterlijk dat haar kleine, inmiddels 28, met 6 maanden al mee at met het gezin. Ik moest lachen en mijzelf inhouden niet te vragen of de biefstuk de kleine smaakte op die leeftijd.

Dat zijn van die momenten dat ik mijzelf beloof mij niet meer op te laten jutten. En om af te sluiten hier een klein staaltje opschepwerk van mijn kant. Al zie ik het zelf als trots. Lynn doet het goed, drinkt goed, eet hapjes met smaak, groeit gestaag, lacht regelmatig, kan zelf een half uurtje spelen in de box, kan rechtop zitten met een beetje hulp, huilt af en toe heel hard maar lijkt een hele blije baby te zijn. Wat wil een moeder nog meer?!