Foto's, foto's en nog eens foto's. Vanaf de eerste seconde dat Lynn de wereld betrad, zijn er foto's. Van het moment dat alleen haar benen uit mijn buik waren tot het moment dat ze in het geheel omhoog gehouden werd door de arts en mijn lief over het doek meekeek.
Vanaf haar geboorte zijn er alleen al in de operatiekamer ruim 30 foto's gemaakt. Geweldig, want zo kon ik toch de bevalling terugkijken en de eerste momenten van Lynn opnieuw beleven.
Ik heb sinds14 september 2012 een recordaantal foto's gemaakt. De eerste dagen van Lynn het meest. Logisch natuurlijk, want iedereen die Lynn vast had moest op de foto en elke blik die ze had wilde ik vastleggen. Soms, eigenlijk best vaak en nog steeds, wel tien foto's achter elkaar. Want in 15 seconden heeft ze zeker 8 verschillende gezichten getrokken, en die wil ik dan wel op foto natuurlijk. Want wat is er nu mooier dat mijn eigen kind? Juist, helemaal niets.
Maar nu, ruim negen maanden later, heb ik een laptop vol foto's. Het zijn er 3631 om precies te zijn, die op mijn Iphone niet meegerekend. En ik weet van de helft echt niet dat ik ze gemaakt heb. Of zoals ik net al zei, die 8 foto's in 15 seconden. Maar ik kan het niet laten om ze te maken. Ik wil toch graag de groei van mijn dochter vastleggen, want jemig wat gaat het hard.
Daar waar ik de eerste maanden foto's maakte van open ogen, een eerste glimlach en filmpjes van de eerste geluidjes, maak ik nu foto's en filmpjes van een staande dochter die zich stap voor stap kan voortbewegen op de bank.
Maar wat nu te doen met al die foto's?
Ik besloot in mijn zwangerschapsverlof nog een fotoboek te maken, want anders was ik bang dat ik het nooit meer zou doen. Zo'n echte ouderwetse met fotopapier en vellen folie die kraken als je ze omslaat.
Ik wilde iets unieks maken voor Lynn van in ieder geval de eerste maanden. Zodat ze later in haar eigen, door haar alles-behalve-creatieve-moeder gemaakte, fotoboek kan bladeren.
Ik heb bij alle foto's die ik erin heb geplakt, iets geschreven. Wie alle personen op de foto's zijn, welk gevoel het mij (ons) gaf en hoe prachtig ze is.
Naast alle foto's heb ik er ook de echofoto's in geplakt. Toen we nog niet wisten of we een zoon of dochter zouden krijgen. Toen Lynn nog 'de baby' was. We niet wisten hoe leuk ze zou zijn, al wist ik dat diep van binnen natuurlijk wel, want je eigen kind is altijd leuk. Ten miste nu nog wel.
Ook plakte ik haar geboortekaart, onze ziekenhuisbandjes, de naamsticker van Lynn en het kaartje uit haar wieg erin.
Op de laatste pagina's heb ik alle geboortekaarten geplakt die we dat jaar kregen. In totaal acht andere kaarten. Zo bijzonder dat er zoveel kindjes en toekomstige vriendjes en vriendinnetjes zijn geboren.
Maar na die drie maanden in dat eerste fotoboek, heb ik niets meer laten afdrukken. Terwijl de foto's elke dag gemaakt worden, dus aan beeldmateriaal geen gebrek. Ze hopen nu op in de laptop. Dood en doodzonde, want er zitten heel erg veel lieve, leuke en gekke foto's tussen.
Toen ik nog verlof had, kon ik er de tijd voor nemen. Maar nu ik alweer een half jaar aan het werk ben en Lynn steeds meer entertainment nodig heeft, lijkt de tijd voor het plakken van foto's net zo onwaarschijnlijk als het beklimmen van de Mount Everest.
Misschien moet ik binnenkort gewoon maar eens in losse uurtjes wat foto's gaan sorteren. En opnieuw een boek vol gaan plakken. Want ondanks ik het voor Lynn het leukst vind dat ze straks een eigen gefröbeld fotoboek heeft, heb ik het zelf ook erg leuk gevonden om te maken. Het is namelijk geweldig om al die momenten terug te halen om te bedenken wat je erbij kunt schrijven. Dat ik met een koppie thee foto's bekijk, beschrijf en geniet van de beelden van onze prachtige dochter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten