Eendjes voeren

Dat vind ik nou geweldig, eendjes voeren. Lekker ouderwets, met je zakje met oud brood naar het bos lopen. Daar een mooi plekje uitzoeken langs de waterkant zodat je alle eendjes, meerkoeten en al het andere gevogelte goed kan zien aan komen vliegen of zwemmen.
Het heeft iets kneuterigs. Simpel samen stukjes brood in het water mikken. Het liefst zonder de arme beestjes te raken, al kan ik dat met mijn motoriek nooit garanderen.

Eendjes voeren is zo'n punt waar ik aan vast wil houden. Alles is natuurlijk tegenwoordig één en al techniek. Ikzelf doe daar graag aan mee met de Iphone, Ipad, Apple-TV en laptop. Want hoe je het went of keert, je moet, tot op bepaalde hoogte mee in de gekte.
Nu kijkt Lynn graag naar Nijntje, maar vind ik het dus ook belangrijk dat ze lekker naar buiten gaat en bijvoorbeeld de eendjes voert. Het moet niet zo zijn dat ik over een jaar of vijf moet uitleggen aan een juf waarom mijn dochter het begrip 'buiten' en 'eendjes' niet kent. Lynn zelf dacht daar echter anders over, over het voeren van de eendjes.

Zo'n ruime week geleden, prachtig weer. Zonnetje, op slippers naar buiten, Lynn blote voetjes in de wandelwagen. Ik zonnebril, zij zonnehoedje, zak brood in het boodschappennetje. Vol goede moed liep ik naar de Jan Gijzenvaart. Een watertje bij ons aan de overkant. Prachtig vind ik zelf, want het ligt tegen het bos aan. Met alle bomen en bloemen in volle bloei krijgt het iets magisch vind ik altijd.
Maar goed, we kwamen om de eendjes te voeren.

De eendjes

Zo in het begin stonden we te wachten op vogels en eendjes, vooral ik want Lynn lag te kijken waar ik nu precies mee bezig was. Ik dacht, ik gooi gewoon een stukje brood, komen er vanzelf wel eendjes en al wat erop lijkt. En ja hoor, eenmaal gooiende kregen een eend en meerkoet ons in de gaten.
Op een rustig tempo kwamen ze aangezwommen om de stukjes brood te eten.
Lynn keek mij nog altijd vragend aan. Wenkbrauwen hoog, ogen wijd open. Steeds meer eenden kwamen aanzwemmen en het werd een waar gevecht om de broodjes met bijbehorend lawaai. Ik dacht, nu heeft ze vast in de gaten waar ik mee bezig ben met de dieren zo voor haar neus.

Maar niets bleek minder waar. Ik bleef stukjes brood het water in gooien waarop Lynn op een punt hard geluid begon te produceren. Toen ik haar aankeek en ze met haar mond begon te smakken begreep ik het eindelijk... Lynn wilde geen eendjes voeren, Lynn wilde het brood zelf eten.
Eenmaal zelf een stukje brood in haar mond, vond ze het een stuk minder erg dat ik de rest aan de eendjes voerde. Ik vond het ook zo zielig dat de eendjes anders niets meer te eten hadden.

Lynn heeft het overigens niet van een vreemde. Mijn vader wilde ooit, als klein ventje, het brood voor de eendjes ook niet afstaan en at alles zelf op. Zo blijkt maar dat genen sterk kunnen zijn.
Voor de volgende keer neem ik dus én voor Lynn én voor de eendjes brood mee. Zijn beide tevreden en zijn we er toch lekker samen op uit.