Hoofd, schouders, knie en teen.

Dat kan Lynn nog niet, maar met al dat staan en zitten en schuiven en kruipen schiet het bekende deuntje regelmatig door mijn hoofd. Ze kan namelijk sinds een week of twee geheel zelfstandig gaan zitten vanuit de ligstand en gaan staan vanuit zitstand. Als ze dan eenmaal staat wil ze vaak weer zitten, of iets pakken dat op de grond ligt. Kortom, we hebben onze handen er vol aan want dat is meteen het enige wat ze doet. Ik had nooit gedacht dat daarmee meteen een aantal zaken flink zouden veranderen.

Zo hebben we alle losstaande meubelen, die door haar gewicht verschoven kunnen worden, weggehaald. Een leuke losstaande spiegel verhuisde naar de slaapkamer, levensgevaarlijk. Deuren van de huiskamer gaan regelmatig dicht omdat mevrouw anders zo de keuken en mogelijk de kattenbak in kruipt. Ook de leuke rode leren stoel staat nu tegen de boekenkast aan omdat Lynn deze anders zo aan de andere kant van de kamer neerzet. We blijven herinrichten en schuiven met meubels, Jan des Bouvrie is er niets bij. Alhoewel zijn minimalistische stijl steeds meer in de buurt komt van onze inrichting. Hoe minder meubels hoe beter.

Nu Lynn zelf kan gaan staan betekent dit voor mijn lief en voor mij dat wij amper nog, even lekker rustig, kunnen zitten. Want Lynn trekt zich overal aan op, maar kan nog niet echt op tactische wijze weer rustig gaan zitten. Dus om te voorkomen dat ze geheel blauw en onder de bulten komt te zitten, moeten wij haar continue opvangen. Op de bank staan en gaan zitten lukt haar aardig. Ze neemt dan ook grote wijdbeense stappen van de ene kant van de bank, naar de andere kant. Dat ziet er dolkomisch uit. Maar als ze zich optrekt aan de box of aan een stoel, dan staat ze wiebelig te staan, wachten tot wij haar weer met beide billen op de grond zetten.

Het nieuwe ledikant.

Staan is het nieuwe zitten. De hele dag en overal waar ze maar kan. Wat me van de week het meest verbaasde was dat ze dacht wel even los te kunnen gaan staan. Had ze zich keurig opgetrokken aan de bank, draait ze zich vol enthousiasme om naar pap en liet ze los. Dat was een beetje veel van het goede want ze viel. Meer van de schrik dan van de pijn schoot Lynn in tranen, maar ze leek zich daarna beter vast te houden. Ze moet toch ook leren dat ze zichzelf vast moet houden. Een moment later stond ze alweer.

Nog een consequentie van het zelfstandig gaan staan is dat de box nu een stand lager moet. De bodemplaat ligt nu zo goed als op de grond, zodat ze er niet overheen kan klimmen. Hetzelfde gold voor het ledikant. Lynn maakte van de week volop kwekkende geluiden in haar slaapkamer. Toen ik de deur open deed kreeg ik een hartverzakking. Ze stond dus ook rechtop in haar bedje. Logisch natuurlijk, maar ze bleef doorgaans op haar buik liggen in haar bed. Het ledikant is echter halfhoog, dus ze kon er zo overheen duikelen. Lynn leek zich er zelf niet echt van bewust. Ze stond, letterlijk, vooral te stralen. Dezelfde dag nog kochten we een nieuw ledikant waarbij de bodemplaat ook laag gezet kon worden. Mijn oude ledikant was erg mooi, maar dus niet zo praktisch.

De komende periode zal in het teken 'staan' van stevig staan en waarschijnlijk de eerste stapjes los. Wat gaat de tijd dan snel. Ik ben van tevoren wel gewaarschuwd, maar je hebt het pas echt in de gaten als de tijd daadwerkelijk vliegt. We zullen de komende tijd zoals Herman van Veen ooit zong wel rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Datzelfde geldt voor Lynn, die met sprongen lijkt te groeien. Het is al een hele dame, al zeg ik het zelf.