Beugelbekkie

Jemig wat groeit Lynn toch snel. Was het eerst zitten en staan, zijn nu de tanden aan de beurt. Nou ja tanden. Als ik met liefde een stukje brood of fruit in haar mond prop, bijt Lynn altijd lekker op mijn vinger.
Tot mijn verbazing voelde ik van de week dat het zeer deed, bij mij dan. Ik voelde een hard randje aan de onderkant. Lynn's eerste tand komt door. Het is toch een hele sensatie zo'n tand. Want dat lieve tandloze bekkie gaat vanaf nu natuurlijk veranderen in een bijtgraag monstertje.

Ik ben benieuwd of ze nu ook een heel ander gezicht gaat krijgen met haar tanden.Tanden kunnen ontzettend bepalend zijn in hoe iemand eruit ziet en ik praat uit ervaring. Door vroeger, ik ben ten slotte al 28, met duim en wijsvinger tegelijk te duimen, wipte ik mijn voortanden heel erg naar voren. Dit resulteerde in een gapend gat tussen mijn boven- en ondertanden. Ik kon mijn mond niet eens geheel sluiten, en bedenk mij nu dat dit misschien wel de reden is dat ik ook altijd aan één stuk door praat. Het was genetisch onmogelijk om mijn mond te sluiten en eenmaal aangeleerd is het dus moeilijk af te leren.

Om dat enorme gat tussen mijn onder- en boventanden te dichten heb ik drieënhalf jaar een beugel gehad. Niet gewoon een vriendelijk beugeltje, nee één met alles erop en eraan. Alle beugelellende begon altijd met happen in een soort gelei. Deze gelei zat dan in een gigantische lepel waar je hele kaak bij wijze van spreken al van uit de kom schoot. Tijdens het 'happen' zoals dat werd genoemd was het ook nog de bedoeling dat je vrolijk door bleef ademen, door je neus, ook al was je strontverkouden. Kortom, ik vond dat geen feestje. Eenmaal gehapt werd de beugel aangemeten.

Melktandendoosjes van Nino & Ideas. Lynn heeft het meest rechtse feetje.

En nee niet zomaar eentje. Ik kreeg een activator. Een blok dat ik aan haakjes om mijn kiezen kon hangen. Dat hing dan de hele dag te hangen in mijn mond terwijl ik, vooral in het begin, zo normaal mogelijk probeerde te klinken. Praten met zo'n ding is toch een hele klus. Ik had ook zo'n buitenboordbeugel. Geen petje, maar één die met een band in mijn nek werd vastgezet. Na 2 jaar deze constructie gedragen te hebben kreeg ik als klap op de vuurpijl nog een rits van slotjes. Het leuke hieraan was dat je de kleur van elastiekjes die eromheen gedaan werden mocht kiezen. Blauw was hierbij mijn absolute favoriet en later doorzichtig.

Na ruim 3,5 jaar beugelbekkie te zijn geweest stonden mijn tanden weer netjes op een rij, kon ik mijn mond sluiten en was het gapende gat gedicht. Ik weet nog dat ik dagenlang met mijn tong over mijn voortanden voelde. Geen slotjes, geen gepulk tussen mijn tanden als ik spinazie at. Cola drinken zonder limiet en voluit lachen zonder dat er een gehele ijzerwinkel tevoorschijn kwam. Heerlijk. Ik ben tot op de dag van vandaag zo blij dat ik die beugel heb gehad, terwijl ik hem toen vervloekte. Een net gebit. Het enige restant van de beugel zijn de spalkjes achter mijn voortanden aan de boven- en onderkant.

Ik hoop dat het bij Lynn niet nodig zal zijn een beugel, maar eerst maar eens alle tandjes zien. En dan gaat ze natuurlijk ook nog wisselen. Dan komt de welbekende fietsenstalling tevoorschijn. Net zolang aan tandjes pulken en poeren totdat ze eruit vallen. Het doosje om de tandjes in op te bergen kregen we als kraamcadeau. Ik ben benieuwd hoe haar mondje vol tanden eruit komt te zien. En dan natuurlijk ook hoe het poetsen ervan zal gaan. Er ligt al een tandenborsteltje klaar voor gebruik. Laat dus maar komen dat gebit. Tegen de tijd dat Lynn mogelijkerwijs aan een beugel moet geloven heb ik misschien wel een kunstgebit, dat duurt dus nog wel even.