Flair? Zeg maar gerust ongekende kracht!

Twee weken geleden schreef ik over de Flair. Dat het stukje in het tijdschrift mij greep over ouders met Flair. Wat Flair hebben nu precies inhoudt? En zo blijkt ook na het lezen van de genomineerden van deze week dat Flair multi-interpretabel is. De reden dat ik er nog een blog aan wijd, is omdat het mij deze week raakte. De mama die is genomineerd voor 'mama met Flair 2013' is wat mij betreft nu al degene die het verdient. Want winnen doe je in haar situatie nooit! Jemig, de haren op mijn armen gaan weer overeind als ik eraan denk. Deze vrouw is sterk, je kunt je haast niet voorstellen dat een mens bestand is tegen zoveel verdriet tegenover geluk.

Deze mama verloor haar man, 11 weken na de geboorte van hun tweede kindje. Als ik dit zo schrijf springen de tranen weer in mijn ogen. Een zoontje van 3, een dochter van 11 weken en weduwe worden. Een onwerkelijke situatie en eentje waar ik niet aan durf te denken. Hoe dubbel kan het leven in elkaar steken? Leven geven is ultiem geluk tegenover overlijden en intens verdriet. Als ik logisch nadenk, kom je je bed uit omdat je de prachtige kinderen die je hebt wilt verzorgen en voor ze wil zorgen. Maar anders dan dat, zou toch elke reden om dat bed uit te komen niet opwegen tegen het verdriet dat je hebt?

Als ik zo denk dat dit mij gister gebeurd was, dat mijn liefde, de vader van Lynn er niet meer zou zijn. Volgens mijn vader moet je altijd in verleden tijd praten over nare dingen, dan hoef je het ook niet af te kloppen. Dan zou toch een groot deel van mijn wereld in elkaar donderen. Want mijn hele leven bestaat toch grotendeels uit het geluk dat wij samen hebben en beleven. Ook is alles wat ik doe, zoals mijn baan en sport, enkel zo goed geregeld omdat we het samen doen. Om nog maar te zwijgen over de zorg voor Lynn. Je kan oppas organiseren, maar dat is nooit hetzelfde als samen opvoeden en samen leven.

Motto!!

Stel nou dat je dat allemaal alleen moet regelen. Überhaupt boodschappen doen, koken en eten. Als ik boodschappen doe laat ik Lynn vaak thuis gezien het gehannes met Maxicosi en boodschappenkar. In combinatie met mijn gestuntel is dat een moeizame opgave. Als Lynn wel mee gaat, dan is het in de wandelwagen of met z'n drieën. En dan te bedenken dat Lynn in d'r uppie is en vrij mak in haar wagen. Geen dwarse peuter die in het gangpad gaat liggen, stampen en huilen. In het ergste geval huilt ze en prop ik er liefdevol een speen of stukje brood in, is het probleem opgelost.
Als ik sta te koken dan is mijn lief in de weer met Lynn. Kookt hij dan speel ik met Lynn. Voor het eten geldt hetzelfde. We verdelen het geven van de happen aan Lynn zodat we zelf ook aan eten toe komen. Hoe doet deze vrouw dat?

Als ik denk aan alle momenten dat mijn lief klaar staat voor mij, en voor Lynn, dan zou ik niet weten hoe ik dat in mijn eentje zou moeten bolwerken. Ik begrijp dat nood wetten breekt. Maar het idee dat ik de volledige zorg voor Lynn zou hebben, het huishouden moet doen, moet werken en dat alles het liefst met veel liefde, lijkt mij een gigantische opgave. Als Lynn eens een nacht spookt, dan wisselen mijn lief en ik elkaar af, waarbij hij er doorgaans vaker uit gaat. Hoe kan je dan de dag door komen zonder slaap, met kind en alle bijbehorende dagelijkse beslommeringen?

Want naast de zorg die volledig op jou terecht komt heb je het verdriet om het verlies van jouw partner. Alleen dat al slaat menig mens onderuit. Laat staan als je net een tweede kindje hebt gekregen.
Het ergst van alles lijkt mij het verdriet. Alle momenten van geluk hebben een grijze rand. Eerste lach, stappen, tanden, dat wil je samen beleven. De trots op jouw kind wil je delen met je partner, maar die is er niet meer. Natuurlijk kan je dit met je dierbaren delen, maar dat is niet hetzelfde.
Misschien leer je juist te genieten van de kleine dingen. Elke dag heeft wel iets goeds of leuks te brengen, hoe donker het ook lijkt te zijn.

Ik kan niets anders doen en zeggen dan dat ik een hele diepe buiging maak voor alle ouders die er alleen voor komen te staan door verlies van hun partner. Die hun bed uit komen om hun kind te verzorgen in tijden van rouw en verdriet. Ongelooflijk dat een mens zoveel aankan, de vrouw uit de Flair is het bewijs!
Overigens bewijst dit ook dat je moet genieten van elke dag. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Want voordat je het weet kan het zomaar over zijn. Ik wordt mij er ernstig van bewust dat ik zaken vooral niet uit moet stellen, maar de kansen moet pakken die voor handen liggen en te genieten van de kleine dingen. Carpe diem it is!