Opzij

Ik kocht van de week het blad Opzij, de vrouwelijke opinie. Een blad dat staat voor de vrouw. De sterke vrouw, de werkende vrouw, voor iedere vrouw. Emancipatie hoog in het vaandel. Nu beschouw ik mijzelf als een sterke vrouw. Iemand die een mening heeft en niet schroomt deze te delen. Iemand die hard werkt voor het bestaan dat zij heeft. Die graag haar hart volgt en vanuit huis mee kreeg dat ze er mag zijn. Dat ik mag knokken om te zijn wie ik ben en mijn dromen najaag. Voor mijn rechten als vrouw heb ik nooit echt hoeven vechten. Dat deden mijn ouders voor mij waardoor ik kon worden tot wie ik nu ben. Ik weet wel dat mijn moeder, ooit lid van de rode vrouwen, staat voor het vrouw zijn. Emancipatie en sterke vrouwen hebben mij, mede hierdoor, altijd geïnteresseerd.

Het nummer van Opzij gaat over lef. Lef om te staan voor wie je bent. Om te vechten voor bestaansrecht en vrije keuzes. Keuzes die ik altijd vrij heb kunnen maken, zonder enige moeite.
Mijn ouders vonden het belangrijk dat ik mijn school en later studie goed afrondde. Ze wilden dat ik mijn hersens zou gebruiken, maar vooral zou doen wat ik leuk vond. Toen ik mijn studie Duits na drie jaar onderbrak omdat het sociaal agogische beroep mijn hart stal, stonden ze niet te springen. Maar lef? Ik dacht simpelweg dat ik de enige juiste keuze maakte door te switchen. En dat was geheel terecht, want ik heb mij nog nooit zo op mijn plek gevoeld als social worker en begeleider van verstandelijk beperkte jongeren.

Ik ben gevoelig voor situaties die in mijn ogen oneerlijk en onrechtvaardig zijn. Zo kan ik ongelooflijk slecht tegen discriminatie, terwijl ik er zelf weinig mee te maken heb. Ik kan mij heel boos maken als mensen worden beoordeeld op alles wat te maken heeft met geslacht, cultuur, geloof, kleur, beperking of seksualiteit. Ditzelfde geldt voor het vrouw zijn. Ik vind niet dat ik, omdat ik een vrouw ben, blij zou moeten zijn met de keuzes die ik heb kunnen maken. Ik maak keuzes omdat ik een mens ben. Dit vind ik ook heel belangrijk om mee te geven aan Lynn. Maar zo vanzelfsprekend als ik dit vind, is het helemaal niet.

Nou en of!

Er bestaat nog veel onderdrukking van de vrouw. Huiselijk geweld is een vorm van onderdrukking die mij aangrijpt. Zo stond in de Opzij een fotoserie van Sara Naomi Lewkowicz. Zij fotografeerde het leven van de 19-jarige Maggie, moeder van twee kinderen, en haar gewelddadige liefde Shane. Hartverscheurend zijn de foto's, en vooral ook confronterend. Ik slikte mijn tranen weg bij de foto waarop haar dochter van 2 staat te schreeuwen en huilen als Shane Maggie vastpakt. Die kleine meid ziet dat haar moeder wordt mishandeld en probeert ertussen te komen. Verschrikkelijk om te zien, ook omdat ik dit nog nooit eerder heb gezien op deze manier. De fotografe kwam onder vuur te liggen omdat ze niet ingreep maar de situatie vastlegde. Ik vind het één van de meest confronterende en mooiste fotoreportages die ik in mijn leven heb gezien.

Mede door deze reportage wordt duidelijk hoe kwetsbaar vrouwen zijn, en hoe kwetsbaar de positie van de vrouw kan zijn. Het raakt me, misschien juist wel omdat ik er zelf weinig mee geconfronteerd wordt.
Ik word niet gediscrimineerd op mijn werk, ik word niet onderdrukt thuis. Maar jemig als het je wel gebeurd lijkt dat me verschrikkelijk moeilijk. Want wat als je hierdoor onzeker bent, en niet gelooft in jezelf. Dan beland je in een vicieuze cirkel en zie daar maar eens uit te komen.

Het heeft me vooral aan het denken gezet. Wat wil ik aan Lynn meegeven? Wat heeft zij nodig om alle keuzes te kunnen maken die ze wil maken en te doen wat ze wil doen? Dan bedoel ik natuurlijk niet met 14 jaar stappen tot 3.00 uur in de nacht, maar keuzes in sport, hobby, studie, vrienden, vriendinnen en liefdes.
Ik wil haar vooral meegeven dat Lynn mag zijn wie ze wil zijn. En dat zij de keuzes mag maken die ze wil maken. Als Lynn later wil voetballen, ondanks pap en opa hier minder enthousiast van worden, dan gaat ze lekker voetballen. Als ze besluit psychologie of bouwkunde te willen studeren, dan doet ze dat. Wil ze verpleegster, juf of laborant worden, mijn zegen heeft ze. Mijn ouders zeiden altijd, al word je putjesschepper, als je maar blij wordt van wat je doet.

Ik zal in ieder geval de baan vrij maken thuis. Dat Lynn leert keuzes te maken en haar hart te volgen. Dat ze om kan gaan met tegenslagen en niet bij de pakken neer gaat zitten. Niet alles gaat altijd in één keer goed. Ik ben daar overigens het levende bewijs van. Ik haalde alles in twee keer op mijn SPH diploma na. En ik ben uiteindelijk best aardig terecht gekomen dacht ik zo.
Ik vind het vooral belangrijk dat Lynn weet dat ik, en natuurlijk haar vader, altijd achter haar zullen staan ongeacht de keuzes die ze maakt in haar leven. Dat Lynn gelukkig is en zal zijn, en ze geniet van het leven en de mensen om zich heen. Ik hoop daarbij vooral dat ze de eigen wil die ze nu al heeft doorzet. Ik heb er in ieder geval het volste vertrouwen in dat deze dame haar eigen weg gaat vinden.

Twee vormen van onderdrukking die mij hebben aangegrepen.
Sara Naomi Lewkowicz - Fotoreportage Shane and Maggie
Girls going wild in red light district