Ik ben niet zo goed in 'even niets doen'. Ik weet eigenlijk niet goed waarom, maar stilzitten is niet één van mijn kwaliteiten. Het maakt overigens niet uit of ik thuis ben of op mijn werk, zitten zitten vind ik knap lastig.
Thuis zijn het vaak 1001 dingen die door mijn hoofd schieten. Wat eten we vanavond? Moest ik voor mijn werk nog iets doen? Wanneer zal ik gaan sporten? Wat stond er ook alweer in de agenda voor morgen?
Mijn hoofd is doorgaans druk bezet. Tijdens mijn zwangerschap vergat ik werkelijk alles. Heel irritant want ik ben juist iemand die een agenda heeft voor erbij, ik onthoud de afspraken toch wel.
Maar nu dus niet meer. Misschien dat het daarom dagelijks een chaotische bedoening is in mijn hoofd. Omdat het hevig aan het proberen is te bewijzen dat mijn hersens nog wel degelijk werken.
Het doen van even niets wordt hierdoor bemoeilijkt. Ik heb dan regelmatig het idee dat ik, als ik niets doe, vast van alles ben vergeten. Boodschappen voor het gerecht dat die avond wil maken, een afspraak bij de tandarts of die brief die op de bus moest. Dan ben ik dus bezig met denken aan zaken die ik mogelijkerwijs ben vergeten waardoor ik in plaats van niets te doen, mij een slag in de rondte pieker. Uit onderzoek is echter gebleken dat niets doen, ook wel lummelen genaamd, goed voor je is. Het geeft de geest ruimte om bij te komen. Lummelen is belangrijk om scherp te kunnen blijven. Maar hoe verwerk ik dat in mijn doorgaans volgepropte drukke dagen in combinatie met Lynn, mijn lief en mijn werk?
 |
| Mijn gedachtenkronkel |
Ik ben er nog steeds niet uit. Ik ben nu namelijk vooral bezig met de bedenken hoe ik niets kan doen, in plaats van niets te doen. Is het een kwestie van gewoon doen?
Ik probeerde het van de week, niets doen. Het lukte in eerste instantie aardig. Geen telefoon bij me, geen boek, geen tijdschrift, Lynn in bed en mijn lief op pad. Ik op het balkon, in de zon, heerlijk niets aan het doen. Zitten op de tuinstoel in de relaxstand, zowel de stoel als ik. Ik zat heerlijk naar voorbijkomende mensen te kijken en te genieten van het zonnetje in mijn gezicht. Ik merkte dat ik op hele andere dingen let zonder telefoon of Ipad in de buurt. Gewoon simpelweg over mijn balkon staren. Maar toen ik het net een beetje onder de knie kreeg werd er roet in het eten gegooid.
Mijn telefoon ging af, en ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Misschien was het mijn lief. Het bleek mijn werk te zijn, en het was gedaan met het gelummel. Ik moest even meedenken bij het invullen van het rooster. Na dit telefoontje ging ik, opgeven was na een kwartier natuurlijk nog geen optie, weer terug naar het balkon. Zitten en niets doen. Ik had het inmiddels aardig in de smiezen en weer zat ik lekker te niksen.
Na een minuut of 20 hoorde ik Lynn brabbelen in haar bed. Hele verhalen vertelde ze tegen niemand in het bijzonder. Na vijf minuten ging het gebrabbel over in gejammer, dus moest ik haar uit bed halen.
En met een baby van bijna 11 maanden is lummelen, niets doen, relaxen of chillen geen optie. Lynn wil namelijk alles behalve niets doen. Spelen, tijgeren, staan, zitten, alles pakken wat ze te pakken kan krijgen.
Ik kom tot de conclusie dat ik zal lummelen wanneer het kan. Want ik merkte wel dat het heerlijk is om niets te doen. Ik had vooral in de gaten dat ik mezelf doorgaans van alles op leg wat helemaal niet nodig is. Alles en iedereen gaat snel tegenwoordig. Dat lummelen ging lekker langzaam, wat wel prettig is in al mijn dagelijks hectiek en met hersens die nog niet op volle toeren draaien. Ik ben er inmiddels ook achter dat ik niet de ideale niets-doener ben. Want ik ben graag bezig en voel mij graag nuttig. Maar ook lummelen heeft een functie, wat het weer makkelijker maakt voor mij om uit te voeren. Ik wissel lummelen gewoon af met genieten, dan zit ik altijd goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten