Papa's kindje mama's kindje

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik niet echt een papa's of mama's kindje ben. Maar als ik een keuze moet maken neig ik meer te zeggen een papa's kindje. Als ik het even niet weet bel ik altijd mijn vader. Terwijl mijn moeder dan negen van de tien keer de oplossing heeft voor het probleem of het antwoord op de vraag. Als ik wil weten of mijn lief en ik kunnen eten bij mijn ouders bel ik mijn vader, die na deze vraag direct zegt 'ik zal je moeder even geven'. Maar toch bel ik mijn vader. Die vaak zegt, even vragen wat je moeder ervan vindt. Ben je dan een papa's kindje? Is dat niet met alle meiden zo? Papa's zijn er toch ook voor om de grote monsters te verjagen en alle overige problemen uit de wereld te helpen?

Ik ben bang dat Lynn wel degelijk een papa's kindje wordt, voor zover ze dat niet al is. Ze kan zo ontzettend uitgekookt zijn, en dat op deze leeftijd al. Verbazingwekkend hoe snel dat gaat. Lynn is momenteel erg van de 'alles wat niet mag vind ik leuk'. Het bekende 'kijken of wij kijken' om vervolgens iets te doen wat niet mag. Ik probeer dan vaak met de meest serieuze blik die ik huis heb te kijken, al maakt het weinig indruk. Van de week zei ik op iets luidere toon 'nee' waarop madam keihard ging huilen en naar haar pap kroop. Andersom doet ze dit overigens ook. Zei mij lief twee dagen terug duidelijk nee, barstte ze ook in tranen uit en stapte mijn kant op.

In dat opzicht maakt ze geen onderscheid tussen pap of mam. Degene die onaardig tegen haar doet is dan de boosdoener en ze zoekt troost bij de ander. Niet dat we in dit geval toegeven hoor. Huilen omdat je iets niet mag vind ik een tikkeltje overdreven en dat benoemen we dan ook altijd.
Dikke tranen worden dagelijks weggeveegd als ze het op een huilen zet. Opmerkelijk want als ze echt pijn heeft, zijn de tranen niet zo groot. Maar goed, pap of mam, als Lynn maar gehoord wordt. En geloof me als ik zeg dat als Lynn  gehoord wil worden, menig mens in Haarlem en omstreken hiervan kan meegenieten.

Ik pakte mijn moeder op die leeftijd ook al in :D

Lynn is een type baby dat onder de noemer 'wat een plaatje' valt. Iedereen die haar ziet vindt haar een schatje, poepie, droppie, knapperd of plaatje. Ik roep dan altijd meteen dat ze haar eens een hele dag mee moeten maken. Dan komt naast dat plaatje ook het draakje tevoorschijn. Maar ze kan zo ontzettend goed inpakken, mensen wel te verstaan. Dan zit ze je aan te staren met die grote bruine ogen en die guitige donkere krullen die alle kanten op staan. Ze heeft ten slotte die grote ogen niet voor niets gekregen. Ik heb ze ook, dus dat heeft Lynn niet van een vreemde. Hetzelfde geldt voor het wijselijk inzetten van deze, in haar geval bruine, grote ogen. Wij trappen er af en toe zelf in, maar misschien papa wel ietsiepietsie meer.

Lynn kan daarentegen ook heel verlegen zijn. Iets wat ze zeker niet van mij heeft. Ze kan echt de kat uit de boom kijken. Het liefst bij haar pap of mam op schoot. Stevig tegen je aangedrukt eens kijken wie ze tegenover zich heeft. Mijn lief kan overigens ook overdreven klef doen als papa. Zit hij van de week met Lynn aan de eettafel, ik had geloof ik gesport. 'Nou Lynn, wij eten wel gezellig samen een broodje he', hoor ik mijn lief zeggen. De rotzak, mij een beetje slechte naam geven. Om vervolgens tijdens het eten van de boterham meerdere malen te benoemen hoe lekker het broodje wel niet was en hoe gezellig ze lekker met z'n tweetjes zaten. Ik heb hier enkel op gezegd dat ik ze veel tijd samen gunde met de poepluier die Lynn aan het produceren was. Konden ze lekker samen genieten.

Mijn lief en ik gebruiken veel humor dan wel sarcasme thuis. Ik zou overigens niet weten hoe je anders in tijden van zwangerschap en een baby moet overleven. Zo zeggen we regelmatig tegen Lynn dat ze zich best even volwassen kan gedragen of alvast in haar eigen bed kan gaan liggen. Hierop strekt ze meestal haar armen naar één van ons uit, want dat kan ze natuurlijk nog niet. Ik heb het vaak over papa's kindje als ze naar mijn lief kruipt. Of ik zeg juist, 'kom maar lekker bij mama hoor, zit papa onaardig te doen'. Heerlijk om de boel een beetje op stang te jagen. In het begin zeiden we tegen haar, als ze maar bleef huilen, 'het is koud hoor op het balkon'. Sommige mensen vonden dat zielig, wij lagen dubbel.

Een papa's kindje, mama's kindje of gewoon uitgekookt? Als mevrouw niet wil slapen, en ligt te brullen in haar bed haalt één van ons haar eruit. Als ik haar heb weggelegd haalt mijn lief haar er meestal uit en andersom. De blik die ze dan, op papa's arm, heeft als ze de woonkamer in wordt gedragen. Ongelooflijk triomfantelijk. Vaak verlinkt ze zichzelf door er meteen een brede glimlach achteraan te gooien en begint ze lief te brabbelen. Uitgekookt maar zo schattig.
Hoe moet je als vader of moeder nu opgewassen zijn tegen dit soort baby-inpalmerij? Ik ben er nog niet achter. Al probeer ik wel vaak vast te houden aan mijn verhaal, soms ben ik er niet tegen bestand. Als ze dan lekker zit te murmelen en spelen, dan smelt ik ter plekke.

Mijn vader laten smelten. Dat gaat mij tegenwoordig een stuk minder makkelijk af.