Tiny little office

Op het moment dat ik denk te lezen wat ik lees 'creëer een werkplek voor je little one', bedenk ik mij dat ik vast niet goed begrijp wat er staat. Ik begin dus nogmaals aan de zin en kom tot de conclusie dat het er echt staat. 'Een werkplek', het moet toch niet gekker worden denk ik. Tegen de tijd dat Lynn oud genoeg is voor een eigen 'werkplek' heeft ze een eigen secretaresse nodig. Ik vind nieuwe dingen leuk en ben gek op creatieve ideeën. Maar slaat de gekte niet teveel door met hippe en nieuw bedachte items voor kinderen?

Dat ik geen trendsetter ben moge duidelijk zijn, en dat vind ik ook niet erg. Als iemand het nieuwste van het nieuwste wil voor zijn of haar kind, helemaal prima lijkt mij. Maar soms gaat het mij een beetje te ver. Dat niet alles zoals vroeger hoeft te zijn begrijp ik, maar er hoeft toch niet voor alles een kindvariant gemaakt te worden? Zo'n 'desk voor the little ones' is toch van de gekke. Bij het hardop uitspreken leg ik vooral de klemtoon op 'sk' van desk en het woord 'little'. Is het juist niet de bedoeling dat je als kind geen desk hebt. Dat je vrij kunt genieten van het kind zijn en hooguit in een speelhoek verdwijnt.

We rennen met z'n allen van hot naar her. Tegenwoordige tijd is zo goed als verleden tijd. Ik dacht laatst nog, bij het zien van oude foto's, was het maar weer zomervakantie op de camping. Vrijheid blijheid en zes weken buitenlucht. Ik hoefde niets, af en toe afwassen en de hond uitlaten behoorden tot de enige taken. Ja en natuurlijk douchen en eten. Maar buiten dat speelde ik mij een slag in de rondte. Tikkertje, beachbal met zo'n hard houten racket, zwemmen en voetballen. Af en toe een boekje lezen en heel soms eens televisie kijken of op de gameboy. Die tijd is helaas voorbij, maar spelen is toch juist het belangrijkste wat er is?

26 jaar geleden stond ik omringt door speelgoed, dwars door de kamer heen lekker op de grond te spelen.

En wat mij betreft het liefst ongeordend, dwars door de huiskamer heen. Want het is toch juist het spelen zonder grenzen wat het spelen zo leuk maakt? Dan maar een keertje per dag meer puin ruimen. Als ik zie welk geluk het met zich mee brengt, dat is waar je het voor doet.
Dat ik straks mijn kleine leer dat opruimen erbij hoort is logisch. Maar ik zie mijzelf Lynn niet aansporen om aan haar eigen desk te spelen. Als je geen krassen of stiftstrepen op je tafel wilt, moet je geen duur meubilair neerzetten of juist wel zo'n plastic tafelkleed neerleggen. Het onderstiften van muren is niet noodzakelijk, maar als je geen troep wilt, had je in mijn ogen beter niet aan kinderen kunnen beginnen.

Wat zo'n desk voor little ones al niet teweeg brengt bij een simpele moeder als ik. Ik denk dat ik straks allang blij ben als Lynn überhaupt achter een bureautje gaat zitten, dan moet het dus ook nog stijlvol verantwoord zijn. Ik snap het wel hoor, maar ik word er zelf altijd een beetje dwars van. Moet dat nou allemaal zo opgedirkt? Als Lynn maar lekker kan spelen, dat vind ik belangrijk. Het zal mij aan mijn billen roesten waar ze dat doet. Dan maar een puinhoop met heel veel kindergeluk in plaats van een gestyled huis met een hysterisch netjes tekenend kind aan een hypermodern bureautje.

Ik heb zelf niet eens een bureau. Bij ons staat er in de woonkamer een grote donkerbruine houten tafel. Zo eentje met butsen en krassen. Eentje waar ik mijn ontbijt aan eet met Lynn, maar ook mijn administratie doe. De tafel die ik gebruik om mijn blogs aan te schrijven en gezellig te zitten met mijn lief. De tafel waar we aan eten met vrienden en de was doen. De tafel waar Lynn later aan kan kleuren of computeren. Kortom, de tafel die voor alles wordt gebruikt waar we hem voor nodig hebben. Multifunctioneel en knolgezellig, met z'n allen aan één tafel. Het voordeel van de donkerbruine kleur is dat je er werkelijk niets op ziet. Wat ook met mijn beroerde motoriek geen overbodige luxe is.

Ik klikte overigens nog even door toen ik de advertentie dan wel blog van de desks zag. Wat ik dan wel weer grappig vind, is dat deze hypermoderne bureautjes in stijl er allemaal uitzien alsof ze 50 jaar geleden gemaakt zijn. Dat is dan weer hip en dat noemen ze retro en vintage. Dat je een megaduur bureau koopt, wat je dus ook voor een prikkie bij de Kringloop of op een rommelmarkt had kunnen kopen. Ik vind het wel grappig. Enorme moeite doen om het er ouderwets uit te laten zien.
Conclusie van het verhaal is dat Lynn naar een eigen minidesk dan wel werkplek kan fluiten. Op de grond, aan een laag houten tafeltje of aan de grote tafel kan ze kleuren, kliederen en kind zijn wat ze wil.

27 jaar geleden volstond de boekenkast ook als speelhoek. Dat heeft Lynn dus niet van een vreemde.