Het geheime genootschap van tuttige moeders

Een man die zijn vrouw verweet dat zij zich zonder overleg had aangesloten bij het geheime genootschap van tuttige moeders. Ik las een artikel waar dit in stond er moest er zo ontzettend om lachen. De man in kwestie was overigens bloedserieus, want er was niet overgebleven van zijn wilde stoere vrouw sinds de twee kinderen geboren waren. Dus voor hem is dit geheime genootschap een doorn in het oog, hij heeft er dagelijks mee te maken en ergert zich er enorm aan. Op het moment dat ik het lees vraag ik mij af of ik hier ook bij hoor, bij die tuttige moeders.

In het artikel zegt de man dat zijn vrouw alleen nog in verkleinwoorden praat. Zo is alles goed voor de kindjes in hun perfect bij elkaar gezochte kleertjes met hun fijn gekamde haartjes. Ik heb zelf een hekel aan verkleinwoorden, tenzij het een functie heeft of in een spreekwoord of gezegde voorkomt. Een balletje opgooien zeg ik regelmatig. Ook heb ik het over stukjes fruit of brood, boekjes (ze zijn toch kleiner dan die van mij), doekjes en koekjes. Maar ik heb het nooit over een paar daagjes, kindertjes, luiertjes, oogjes, armpjes, knuffeltjes, bekertjes en flesjes. Als je simpelweg het meervoud zegt dekt dit toch ook de lading en klinkt het vele malen minder truttig. Tot zover snap ik de man.

Meneer uit het verhaal ergert zich ook aan de manier waarop zijn vrouw praat. Als je op normale toon praat komt de boodschap toch ook over is het argument. Ik snap de man volkomen, dat hysterische hoge gepiep tegen kinderen. Alsof ze je niet begrijpen als je op jouw eigen toon spreekt. Het klinkt ook nog eens volkomen kinderachtig. Ik kom er alleen wel achter dat ik datzelfde hysterische hoge gepiep produceer als ik tegen Lynn praat. Ongelooflijk dat ik zo enorm truttig doe terwijl ik hier een hekel aan heb. Maar het gaat vanzelf. Als ik haar uit bed haal en 'Goedemorgen lievie' zeg, klinkt mijn stem zachter en hoger als normaal. Bizar en bijzonder tegelijk.

Het is iets bijzonders, een gezin vormen!

Nog even voortbordurend op de man uit het artikel. Zijn vrouw doet overdreven beschermend als één van hun kindjes valt. Ze is er al bij voordat er goed en wel gehuild kan worden. Zéér ergerlijk. En dat vind ik zelf ook. Lynn moet wel tegen een stootje kunnen later. Deze dame zal niet zomaar van een muurtje op het schoolplein geduwd worden of van haar fiets worden gegooid. Maar mocht dit dan toch gebeuren zal ze over haar knie,hoofd of arm wrijven en opstaan. Als ze valt ren ik niet meteen op af. Ik wacht eerst haar reactie af. Als ze een pruillip trekt zeggen wij altijd 'en weer opstaan' en daar gaat ze dan weer. Dat mijn hart van binnen enkele seconden stilstaat doet er niet toe. Ik geef niet toe aan die moederlijke schrik. 

Het laatste punt dat deze man aankaart is dat alles om de kinderen draait. Als de kindjes het maar naar de zin hebben, als zij maar op tijd in bed liggen, als de kindjes maar goed eten. Ik snap het wel dit punt. Maar je komt er niet altijd onderuit. Als ik ergens ben en Lynn doet niet wat ze moet doen, dan kan ik op mijn kop gaan staan, maar die strijd ga ik niet winnen. Dus ga ik hem niet aan. Als Lynn moe is en ik perse ergens blijf heb ik een huilend kind. Een oppas zou dan een uitkomst zijn, maar als je ergens bent met kind, is dit al gauw leidend. Al laat ik mij niet in alles leiden. Lynn hield niet zo van drukte, maar ik ontweek geen verjaardagen. Dan maar wennen.

De man uit het artikel is flink ontevreden en wil zijn vrouw terug. Ik vraag mij af, gezien haar volledige overgave aan haar kinderen, of dit ooit nog gaan lukken. Maar dat deze mevrouw lid is van het geheime genootschap van tuttige moeders is wel overduidelijk. Sommige dingen zijn onvermijdelijk. Je kunt niet woest aantrekkelijk, stoer en onafhankelijk zijn als je een rondrennende dreumes hebt die continue aandacht vraagt. Althans, dat lukt mij niet. Ik kan natuurlijk op mijn Armani-pumps en in een sexy black dress een driegangendiner op tafel zetten. Maar met vegen koek en rond spattende limonade sla je de plank mis vind ik. Een lekkere joggingbroek en warm vest zijn dan praktischer en comfortabeler.

Voorafgaand aan het moederschap ging ik al deze dingen vooral niet doen. Niet die hoge toon, geen paniek bij een val en al helemaal niet tutten de hele dag. Geen 'huispak', gewoon doen zoals altijd. Maar dat is een utopie. Want met een kleine verandert de hele wereld, mijn wereld, onze wereld. Dus de man uit het artikel mag zich ook wat meer inleven in het ouderschap wat mij betreft. Als je naast je kleine oog hebt voor elkaar lijkt mij dat meer dan voldoende. Niet volledig opgaan in je kind maar naar elkaar blijven kijken en luisteren, een gezin vormen. In huispak of gala, dat is mij om het even. Maar dat genootschap van tuttige moeders, ik vrees dat ik er af en toe bij hoor maar daar ben ik trots op.